οι φανοστάτες του Έρωτα και της Επανάστασης - του Αντρέα Κεσίδη.

οι φανοστάτες του Έρωτα και της Επανάστασης -
του Αντρέα Κεσίδη.

Έκτοτε τα κοινοβούλια νομοθετούν τον Έρωτα και τη Δικαιοσύνη

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ, ΕΡΩΤΑΣ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

....σε εποχές δημοσίων διαλόγων, - θα μπορούσε να υποστηριχθεί -, ή γενικευμένων διαλεκτικών χαρακτηριστικών,- ότι επανακαθορίζεται η ενεργή στάση και το γνωσιακό πράττειν, ιδιότητες του πολιτικού σκέπτεσθαι που απορρέουν από την κοινωνική υπερβατολογία - [νομίζω σε κάτι τέτοιο ανήκουν και οι εκλογικές αναμετρήσεις που συνηθίσαμε]. 

Ένα πολιτικό διακύβευμα ή αφήγημα μπορεί να είναι διαποτισμένο στην θεωρητική διαλεκτική του Φίχτε [1794][1]- μια απλή υπόθεση εργασίας - από το αντιθετικό διώνυμο Εγώ / μη-Εγώ, της πραγματικότητας και της άρνησής της - εκ τούτου ''της σύνθεσης των αντιθέσεων στην έννοια του ορίου'' θεμέλιου της συνολικής του [Φίχτε] Επιστημολογίας. 

Το κοινωνικό υποκείμενο οφείλει να κατανοήσει το κατά βάση υπερβατολογικό σχήμα του αφετηριακού πρωταρχικού πολιτικού γεγονότος - αυτό καθίσταται τότε το συνειδησιακό Εγώ του Πραγματικού, η άρνηση του οποίου ως μη- Εγώ ορίζει την αφετηριακή επίσης έννοια του υπάρχειν σε μια νέα κατάσταση, ''το μη-Εγώ είναι ύπαρξη και μέσα σ' αυτό και μόνο μέσα σ' αυτό υπάρχει το Εγώ'' ως ύπαρξη εν δυνάμει ''ονειρική''[2].

Έχουμε ίσως ιστορικά μια από τις λίγες φορές όπου κοινοποιείται στο νοητικό η ταυτοσημία πολιτικού και φιλοσοφικού γίγνεσθαι αλλά και φυσικών προσώπων όπου φιλοσοφείν και πολιτικό πράττειν, συνυφαίνονται στενά με την αρχαία ελληνική σκέψη : το μη- Εγώ ορίζει λοιπόν το επιθυμητό ''άλλο'' ως προϊόνεξελικτικών πολιτικών τοπιογραφιών μέχρι την εξεγερτική διάθεση απέναντι στο σύστημα, την επαναστικότητα που ορίζεται στο αιώνιο διαλεκτικό σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση, είτε θέση-άρνηση-άρνηση της άρνησης κατά την βασική φιχτιανή και μαρκουζική σκέψη - [προ]-σχήμα. Ο Φίχτε πριν τον Χέγκελ - στον οποίο με την αναγκαιότητα ''ρευστοποιούνται'' οι σκέψεις [3] και γίνονται έννοιες- πάρα πολύ κοντά - αν και αμέσως μετά τον Καντ, πάρα πολύ κοντά, λέω στο μαρξιστικό στοχασμό - στην κίνηση της ίδιας της έννοιας όπου το ρεύμα της μάς κάνει να ακολουθούμε όπως τα ψάρια την ευελιξία των προσφερόμενων συνθηκών, όπου τελικά συμπερασματολογούν ''ομού'' το Εγώ στη σχέση του με το ''ονειρικό'' μη-Εγώ, το Πραγματικό και η άρνησή του - το χρέος να υπερβούμε τη σχέση μας με το γύρω σαν πολιτική αναδημιουργία. 

Κάτω από αυτό το πλέγμα αναφορών η ανατροπή που μελέτησε με κοινωνικούς όρους ο Μαρξ ανήκει [sic] στο φιχτιανό μη Εγώ και θα μπορούσε να συζευχθεί σαν πρώτο θεωρητικό βήμα. Η αποδόμηση του μαρξιστικού μοντέλου κυρίως από τον Αλτουσέρ κάνει να επαναγράφονται τα φαινόμενα της εξέγερσης με μια ιδιαίτερη ''βιοποικιλότητα'' : Στο ''Εγκώμιο του εγκλήματος'' [4] ο Μάρξ αναφέρει πως ''το έγκλημα αποσύρει από την αγορά εργασίας ένα τμήμα του περιττού πληθυσμού, οπότε μειώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών εμποδίζοντας ως ένα βαθμό, την πτώση του μισθού κάτω από το ελάχιστο όριο'' Στον καπιταλισμό δεν συμφέρει στην σημερινή του εκδοχή ο εγκλεισμός διότι ανεβαίνουν τα ελάχιστα όρια εργατικών απαιτήσεων όπως δεν συμφέρει και ο έρωτας που δεν αποκρυσταλλώνεται με σκοπό τον γάμο και τη σύναψη οικογενειακών δεσμών εν γένει. Ο Έρωτας και η Επανάσταση του Κωστή Μοσκώφ είναι η εναργής απειλητική ουτοπία οχι μόνο στο σύστημα αλλά και στον σοσιαλισμό - που ονειρεύτηκε αυτός και ο Μαγιακόφσκι - σαν απάντηση - σε ο,τι ζήσαμε είτε ζούμε. Έρωτας και Εξέγερση, μια Επανάσταση χωρίς γραφειοκρατίες και ψυχαναγκασμούς - θα κυνηγηθούν γιατί αντιστρατεύονται τις φυσικές εξισορροπήσεις που τροποποιούν ολόκληρη την προοπτκή των ''ωφέλιμων κλάδων απασχόλησης'' [5]

[Υ.Γ.] : ''Εν έτει 1997 ο Κωστής Μοσκώφ, πιστεύοντας ότι "τα όνειρα δεν πεθαίνουν" και ότι η Επανάσταση θα ξαναγεννηθεί με "άλλο πρόσωπο", "προφητεύει" την κοινωνία της μέλλουσας επανάστασης:

"Ως Σάρκα Ερωτα εκτείνεται η Παγκόσμια Επανάσταση. Οι νίκες γαλβανίζουν τους απανταχού λαούς. Λουφάζουν οι αστοί. Και οι μικροαστοί. Εκατό χρόνια μετά του "υπαρκτού". Αυτόν που οι απανταχού ανέραστοι είχαν υποσκάψει. Οι λαοί θεσμοθετούν τα χιλιόχρονα όνειρα. Έκτοτε τα κοινοβούλια νομοθετούν τον Έρωτα και τη Δικαιοσύνη. Και τους δύο και τρεις χιλιόχρονους καημούς τους. Το Δίκαιο παντρεύεται τον Ερωτα. Ο Χριστός προχωρά πάνω στη Γη υψώνοντας παντού την κόκκινη σημαία. Ο Ερωτας τώρα ολικός καταργεί το Θάνατο. Καταργεί τον Καιρό (...). Στα 2080 η Επανάσταση ολοκληρώθηκε στηριγμένη στην κίνηση των εγρήγορων μαζών, στον ενθουσιασμό που κινητοποιούσε ενάντια στο αδρανές φρόνημα τις συνειδήσεις (...). Η πορεία του Ανθρώπου - όπως γεννήθηκε μέσα από την Πράξη του και όπως δομήθηκε στο Λόγο του -ολοκληρώνεται. Ο Αλλος, το Αλλο, γίνεται Εμείς, κρατώντας πάντοτε το πρόσωπό του" [6]

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] HERBERT MARCUSE, Περί διαλεκτικής [τρία δοκίμια], επιμέλεια-μετάφραση-επίμετρο Κωνσταντίνος Ράντης, Αλεξάνδρεια, 2013

[2] ο.π.

[3] ο.π.

[4] KARL MARX, Εγκώμιο του εγκλήματος [Abschweifung], μτφρ. Τζένη Μαστοράκη, Άγρα, 1982 // η εν λόγω μπροσούρα αποτελεί σπάραγμα των εκδοτών [1860 - 1862] από το Das Kapital [τόμος IV]

[5] KARL MARX ο.π.

[6] Διαδίκτυο