Αλήθεια ή
μύθος η οικονομική κρίση;
Πάντοτε η
εμφάνιση μιας οικονομικής κρίσης προκαλεί οικονομικές διαταραχές στην αγορά η
οποία, μόνη της, δεν είναι ικανή να αποκαταστήσει την σταθερότητα στην
οικονομία, πολύ περισσότερο όταν αυτή τελεί σε συνθήκες υποαπασχόλησης.
Ο μύθος της αγοράς ως αυτορυθμιζόμενο σύστημα
που βρίσκει από μόνη της την ισορροπία έχει καταρρεύσει εδώ και πολλά χρόνια,
γι' αυτό η παρέμβαση του κράτους είναι αναγκαία και επιβεβλημένη.
Προς διευκρίνιση
και προς άρση κάθε παρεξήγησης όταν λέμε παρέμβαση του κράτους εννοούμε ΤΟΥ
ΚΡΑΤΟΥΣ και όχι του παρακράτους κάτι το οποίο διοικεί την χώρα σήμερα, άσχετα
εάν προήλθε από εκλογές.
Η μορφή της
παρέμβασης, στην πολιτική της διάσταση, αποκαλύπτει τον ρόλο της Κυβέρνησης, εάν
δηλαδή λειτουργεί για την αποκατάσταση της κοινωνικής ευημερίας και προς όφελος
του συνόλου ή την προστασία των συμφερόντων της κοινωνίας των ευημερούντων εν
μέσω κρίσης.
Τα συμπτώματα στην αγορά ως συνέπειες της
κρίσης σε διαδοχική σειρά όπως εμφανίζονται είναι:
Η κάθετη πτώση
της ζήτησης αγαθών προς κατανάλωση που βυθίζει την κοινωνία σε ύφεση και οδηγεί
μεγάλο ποσοστό του εργατικού δυναμικού σε ανεργία.
Πτώση
ζήτησης-Ύφεση-Ανεργία. Αναπόφευκτο φαινόμενο του Καπιταλιστικού Συστήματος που
εμφανίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και κάθε φορά σε μεγαλύτερη κλίμακα.
Κλείνω την
ανωτέρω αναφορά, για να πάμε στο εσωτερικό πεδίο της περιόδου εκείνης, όπου
εμφανίζεται το δημόσιο χρέος ως ανυπέρβλητο πρόβλημα που κλυδωνίζει συθέμελα τη
χώρα, και αναγκάζει τον τότε Πρωθυπουργό Γ.Α.Π. να κάνει την χαρακτηριστική
δήλωση "η αλλάζουμε ή βουλιάζουμε".
Δε γνωρίζω τι ακριβώς εννοούσε, το δεδομένο όμως
είναι ότι άλλαξαν τον ίδιο και βούλιαξαν το Λαό.
Στις
διαχρονικές ευθύνες του πολιτικού κατεστημένου πάντοτε πρέπει να θυσιάζεται ένα
πρόσωπο ακόμη και ένας Πρωθυπουργός προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχεια
αυτού.
Η Ελλάδα την
περίοδο εκείνη δεν είχε καμιά οικονομική κρίση στην μορφή που αυτή
παρουσιάζεται σήμερα. Είχε κρίση
δανεισμού λόγω αλλοίωσης των στατιστικών στοιχείων με αποτέλεσμα να εμφανίζεται
υπερβολική συσσώρευση Δημοσίου χρέους, που έπρεπε να διευθετηθεί και να
διασφαλιστεί κατ' απαίτηση των ιδιωτών δανειστών.
Η μετάθεση της
απαίτησης από τους ιδιώτες στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή η
μεγαλύτερη μεταφορά ιδιωτικού χρέους στο δημόσιο, ήταν η πρώτη κίνηση διασφάλισης
του χρέους.
Οι Πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης στην
υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Η ενδεχόμενη και μάλλον
αναμενόμενη διακοπή της δανειοδότησης του Πολιτικού μας Συστήματος από τις
αγορές θα το τίναζε στον αέρα.
Η μόνη σωτηρία
του συστήματος ήταν ο σχεδιασμός μιας εικονικής οικονομικής κρίσης στον
Ελλαδικό χώρο, άλλοθι στις Πολιτικές μας ηγεσίες για τα σκληρά αλλά αναγκαία
μέτρα για την δήθεν σωτηρία του Λαού, ώστε να συνεχιστεί βάσει προγράμματος η
μέχρι χθες δανειοδότηση των αγορών, ως χρηματοδότηση των εκπροσώπων αυτής
δηλαδή της Ευρωπαϊκής πολιτικής ολιγαρχίας.
Το αποκορύφωμα
της ντροπής για το Πολιτικό μας Σύστημα, η διολίσθηση στην πιο βρώμικη και ανήθικη συμφωνία με τους νέους εκπροσώπους του
ιδιωτικού κεφαλαίου τους Ευρωτοκογλύφους για συνέχιση της χρηματοδότησης με
Ανταλκύδειους όρους.
Η πιο ταπεινωτική πράξη στην Ιστορία των
Ελλήνων, ήταν η Ανταλκύδειος συμφωνία με τον Πέρση Βασιλιά Αρταξέρξη, κατά την
οποία εκείνος κανόνιζε την Ελληνική πολιτική κατάσταση και υπαγόρευε εις τον
καθένα τας υποχρεώσεις του.
Μόνο που …δεν
όριζε τους σατράπας εις τας πόλεις της Ελλάδας. Ποίος άλλος εξευτελισμός
υπολείπεται; Τα γραφόμενα του ρήτωρος
Ισοκράτη το 387Πχ. για την ατιμωτική συμφωνία>>.
Ποιος Έλληνας μπορούσε να φανταστεί ότι μετά
από δυόμιση χιλιάδες χρόνια την ατιμωτική συμφωνία που υπογράψαμε στην Ανατολή
θα την υπογράψουμε και στην Δύση. Αυτή τη φορά μάλιστα με την
προσθήκη ότι η Δύση θα ορίζει ακόμα και τους σατράπες στην Ελληνική πολιτεία.
Απαίτηση των δανειστών η διασφάλιση της
είσπραξης του χρέους, πολιτικά από την Κυβέρνηση και οικονομικά από την
περιουσία του Λαού είτε αυτή είναι προσωπική είτε Εθνική.
Το Πολιτικό
Σύστημα τα αποδέχεται με εκχωρήσεις πάσης φύσεως αρκεί να διασωθεί η παραμονή
του.
Το πρόβλημα είναι πώς θα πεισθεί ή θα
αναγκαστεί να τα αποδεχθεί και ο Λαός. Τον βρώμικο ρόλο κατ’ εντολή των
Ευρωπαίων Αξιωματούχων τον παίζει η Ε.Κ.Τράπεζα με την διακοπή της ρευστότητας
στη χώρα μας.
Ούτω
διαμορφώνονται οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την αφήγηση της εικονικής
κρίσης, με πραγματικές όμως συνέπειες στην εγχώρια αγορά.
Τα συμπτώματα διαταραχής στην αγορά κάνουν
την εμφάνισή τους με την κάθετη πτώση της ζήτησης και την αύξηση στην ύφεση και
την ανεργία.
Η συμβολή των
Μ.Μ.Ε. από τη μια, οι εκφοβισμοί και η τρομοκρατία προς χειραγώγηση της Κοινωνίας
από την άλλη, πειθαναγκάζουν τον εν αγνοία τελούντα Λαό όχι μόνο για τον
Ευρωπαϊκό μονόδρομο, αλλά και τις θυσίες
που πρέπει να υποστεί σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο προκειμένου να
διασωθεί, ενώ στην ουσία σώζει τον δήμιό του.
Εάν δεν ισχύει
αυτό το σενάριο που συνεχίζεται, και η οικονομική κρίση είναι πραγματική, τότε
οφείλει η Κυβέρνηση της Αριστεράς να εφαρμόσει συγκεκριμένα και δοκιμασμένα
μέτρα από την Διεθνή εμπειρία αντιμετώπισης των οικονομικών κρίσεων.
Εάν δεν τα εφαρμόσει τότε το ενδιαφέρον της
για την κοινωνία είναι υποκριτικό και η πολιτική της στάση ασαφής και ύποπτη
που επιβεβαιώνει την υπόθεση σεναρίου.
Τα
ενδεδειγμένα μέτρα ως παρέμβαση του Κράτους πρέπει να είναι τα εξής:
1. Αύξηση των
Κρατικών δαπανών χωρίς αντίστοιχη αύξηση των φόρων και με τον όρο αύξηση
κρατικών δαπανών, σαφώς δεν εννοούμε σπατάλη, αλλά αντίθετα αύξηση των
κονδυλίων για την οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής, του δευτερογενούς
μεταποιητικού τομέα, των έργων υποδομής, της έρευνας, της υγείας και της παιδείας
η δε μείωση των φόρων θα έχει στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των
προϊόντων και θα συνοδεύεται από κίνητρα για την απασχόληση.
2. Μείωση των
φόρων χωρίς μείωση αλλά ορθολογισμό των Κρατικών δαπανών και ανακατανομή του πλούτου.
3. Μέτρα
νομισματικής πολιτικής.
Την εκτενή
ανάλυση των μέτρων θα την αποφύγω διότι είναι μακρά. Εκείνο που θέλω να τονίσω
είναι ότι όλα τα μέτρα συγκλίνουν με διαφορετική προσέγγιση στην αύξηση του
διαθέσιμου εισοδήματος που τονώνει την ζήτηση και μειώνει την ύφεση και την
ανεργία αποκαθιστώντας την ισορροπία στην αγορά.
Το τρίτο μέτρο
"Άσκηση Νομισματικής
Πολιτικής" ισχυρότατο εργαλείο αντιμετώπισης των κρίσεων το
στερούμεθα, μας απαγορεύεται από την Ευρωζώνη λόγω συμμετοχής σε κοινό νόμισμα
(Ευρώ) και όχι σε Εθνικό.
Σε όλα τα
μέτρα βασική προϋπόθεση το συνειδητό έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό,
πρόβλημα διαχειρίσιμο και σε κάθε περίπτωση πολύ μικρότερο από το πρόβλημα της
ύφεσης και της ανεργίας που μαστίζει την Κοινωνία.
Αυτά είναι τα
μέτρα που θα έπρεπε και πρέπει, να εφαρμόσει μια προοδευτική Κυβέρνηση της
Αριστεράς που θέλει πραγματικά την έξοδο της Κοινωνίας με αξιοπρέπεια από την
κρίση, εάν υπάρχει πραγματικά οικονομική κρίση;
Αντί αυτών η Κυβέρνηση του Σύριζα πράττει
τελείως τα αντίθετα από αυτά που επιβάλλονται. Το ενδιαφέρον της εστιάζεται
περισσότερο στην κρίση αξιοπιστίας με τους ξένους δανειστές και λιγότερο έως
καθόλου στην κρίση της κοινωνίας. Κρατικές δαπάνες για δημόσια έργα
ανεπαρκείς έως καθόλου. Τα τριανταπέντε δις Ευρώ που θα έρθουν δήθεν για την
ανάπτυξη θα τα πληρώσει τόσο ακριβά ο Λαός που θα εύχεται να μην είχαν έρθει,
που ούτως ή άλλως δεν προορίζονται γι’ αυτόν.
Τα δυσβάσταχτα
φορολογικά μέτρα, ο ληστρικός ΕΝΦΙΑ στις κατοικίες και τα ακίνητα, οι μειώσεις
των μισθών και των συντάξεων θα συρρικνώσουν το διαθέσιμο εισόδημα και θα
εντείνουν την ύφεση και την ανεργία.
Όταν η Ελλάδα
είχε υψηλούς δείκτες οικονομικής ανάπτυξης που συνοδεύονταν με υψηλούς ρυθμούς
σκανδάλων και οργίων με τη ντόπια Ευρωδιαπλοκή, τα αρμόδια όργανα της Ευρώπης
δεν ενοχλούντο για τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς ενώ γνώριζαν τη φθίνουσα
πορεία της χώρας.
Τώρα που είναι
απαραίτητοι για την ανάκαμψη της οικονομίας και την αντιμετώπιση της
ανθρωπιστικής κρίσης, μας τους απαγορεύουν απειλητικά.
Ζούμε μία νέα μορφή πολιτικής αντίληψης της
κρίσης εκ μέρους των δανειστών της Ευρώπης, κατά την οποίαν τα προβλήματα αυτής
δεν είναι αντικείμενο εξορθολογισμού αλλά υποκείμενο εκμετάλλευσης σε βάρος
μιας ανίσχυρης χώρας και μιας ανίκανης ηγεσίας να σταθεί στο ύψος των Εθνικών
περιστάσεων.
Η εισαγόμενη γραφειοκρατία
διογκώνεται ως μορφή Κρατικής βίας με απειλές και πρόστιμα για όσους δεν
συμμορφώνονται στις καθεστωτικές της αντιλήψεις άσχετα αν μπορούν ή δεν μπορούν
να ανταποκριθούν οι πολίτες.
Τα περιβόητα ισοδύναμα αποτελούν οικονομική
αοριστολογία που θα πλανάται δεξιά και αριστερά για δήθεν δίκαιη κατανομή των
βαρών σε μια κοινωνία που ήδη έχει γονατίσει. Το μόνο
πραγματικό ισοδύναμο που πρέπει να περιμένει ο Λαός, είναι αυτό που θα πληρώσει
ο ίδιος (πολιτικό, οικονομικό ή κυριαρχικό) από την ενδεχόμενη χαλάρωση των
δανειστών ως αντάλλαγμα στην πορεία, ή την διευθέτηση του χρέους που θα
πληρωθεί στο ακέραιο ως νέα πολιτική
θέση του Σύριζα.
Οι νέες ιδέες της Κυβέρνησης που θα
εξυπηρετούν και θα νομιμοποιούν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της ολιγαρχίας
ντόπιας και ξένης (μνημόνια-επενδύσεις-μεταρρυθμίσεις κλπ.) θα αρχίσουν να
αποκαλούνται ιδεολογίες.
Η επιλεκτική
εκστρατεία για την πάταξη της φοροδιαφυγής μέσω τηλεοπτικών προβολών στις
Λαϊκές αγορές θα ικανοποιεί το συναίσθημα των αφελών, ενώ οι δεινόσαυροι της φοροκλοπής θα είναι στο απυρόβλητο και μάλιστα με
σφραγίδα μνημονιακή.
Η έλλειψη της
ρευστότητας σε Ευρώ στην χώρα μας θα δημιουργήσει, που ήδη έχει δημιουργήσει,
δυσανάλογη σχέση μεταξύ της πραγματικής αξίας του Ευρώ και της εμπράγματης
αξίας στην αγορά ακινήτων που οδηγεί στην εξευτελιστική εκποίηση των
υπερχρεωμένων νοικοκυριών και των ακινήτων του Δημοσίου.
Οι ψευδαισθήσεις σχετικά με την ικανότητα του
Σύριζα να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιούργησε θα διαλυθούν, η απογοήτευση θα απλωθεί και η αισιοδοξία
θα γνωρίσει το τέλος της.
Η ΙΔεΑ ΤΟΥ οΤΙ οΛΟΙ
ΠΡεΠΕΙ ΝΑ ειΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟι ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒιΏΣΟΥΜΕ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛεΣΕΙ ΚΥΡιΑΡΧΗ ΙΔΕΟΛΟΓιΑ.
Το αστικό
Κομμάτι της Κοινωνίας, οι βολεμένοι κατά τη λαϊκή έκφραση, που αποτελούν την
κυρίαρχη τάξη της ολιγαρχίας είναι αβέβαιο μέχρι πότε θα αντέξει τη σκληρή
πολιτική των μνημονίων δίνοντας παράταση ζωής στο υφιστάμενο σύστημα.
Οι συνθήκες όπως διαμορφώνονται, με την
εφηρμοσμένη πολιτική της Κυβέρνησης δεν αποκλείουν την εκδοχή συναντίληψης του
κοινού συμφέροντος εργατικής και αστικής τάξης στην δημιουργία ενός Λαϊκού
Μετώπου διεκδίκησης καλύτερων όρων επιβίωσης με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η δήθεν
προσπάθεια του Σύριζα να αλλάξει το πολιτικό σύστημα επί τα βελτίω από μέσα,
κατέληξε στη δική του μετάλλαξη, κατά τρόπο μάλιστα προκλητικό για τα πολιτικά
ήθη της Αριστεράς, με πλήρη ευθυγράμμιση στα προαπαιτούμενα του ντόπιου και
ξένου κατεστημένου.
Το Πολιτικό Σύστημα στην χώρα μας είναι
κάστρο που πολεμιέται μόνο απ’ έξω. Εάν μπεις μέσα του δήθεν για να το
πολεμήσεις τότε είναι συγκαλυμμένη σου επιλογή γιατί εκ των προτέρων γνωρίζεις
ότι θα αφομοιωθείς.
Δημοσίευση σχολίου