Μπροστά στην κάλπη το δίλημμα ήταν ξεκάθαρο. Ακόμα μία φορά Σαμαράς, μία συμβιβασμένη αριστερά η …«πάμε νομισματοκοπείο».
Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο δεν απέδωσε στα μέγιστα τα αναμενόμενα καθώς είχε προηγηθεί το 62% του δημοψηφίσματος και ο πανικός ήταν έκδηλος στους αγωνιστές με τα rolex.
Στην κάλπη της εκλογικής
αναμέτρησης μετά την «δεξιοποίηση» του Τσίπρα τα πράγματα ήταν αλλιώς. Τώρα ο φόβος
ήταν το άγνωστο και λειτούργησε φέρνοντας στην εξουσία έναν μεταλλαγμένο Τσίπρα
και τους «τοποτηρητές» αυτών που έμελλε να κάνει (Δραγασάκης-Σταθάκης-Τσακαλώτος).
Αρχές Σεπτέμβρη
του σωτήριου έτους 2018. Σε λιγότερο από 12 μήνες θα ξαναβρεθούμε στην κάλπη
και το ερώτημα είναι εάν η ιδιότυπη σχέση θύματος και θύτη, γνωστή ως θεωρία της
Στοκχόλμης, θα είναι παρούσα στην κάλπη.
Σήμερα , δέκα χρόνια
μετά, τα μνημόνια είναι καθεστώς και ο λαός, θύμα μιας οικονομικής ελίτ η οποία
«επιβάλει» τον φόβο με ψεύτικα διλήμματα και παρέχει απλόχερα λύσεις δυνάστευσης
του, είναι έτοιμος να ψηφίσει την λαιμητόμο του η να ...ξαναγράψει έπος;
Οι οικονομικοπολιτικές ελίτ θα συνεχίσουν να να προβάλουν κοινωνικοπολιτικά
θέματα με μορφή συνεχούς υπαρξιακής απειλής, τα οποία θα βιώνει η κοινωνία ώστε με αυτά να βρεθεί μπροστά στην κάλπη αναζητώντας αυτόν που θα της παρέχει την καλύτερη
«ασφαλειοποίηση».
Θα μπορέσει να καταλάβει ο λαός ότι η συγκεκριμένη τεχνική δεν βασίζεται στην αντικειμενικότητα, ότι τα αυτό που του προβάλλουν δεν αποτελούν πραγματική απειλή αλλά αντίθετα είναι μία πρακτική με την οποία τα οικονομικοπολιτικά ζητήματα μεταμορφώνονται σε απειλές επειδή απλά απεικονίζονται ως τέτοιες;
Υπάρχουν μέσα και πολιτικές δυνάμεις να δείξουν την αλήθεια η και πάλι όσοι το τολμήσουν θα χλευαστούν από τα rolex; Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ΛΑΕ που έμεινε εκτός βουλής γιατί άνθρωποι που τόλμησαν να ...απαρνηθούν τις καρέκλες στηρίζοντας την ...άλλη άποψη περιθωριοποιήθηκαν γιατί κανένας δεν κατάλαβε τι έλεγαν και τι έκαναν.
Στην κάλπη τα νεότερα.
Ανδρέας Κεσίδης
Δημοσίευση σχολίου