αίθουσα δεξιώσεων - του φωτη μισοπουλου

''Από την χτεσινή του ομορφιά τι έχει απομείνει ;''

''Κράτησα όλα του τα φτερά,

Μ' ένα απ' αυτά τα φτερά γράφω ετούτο το μικρό βιβλίο''

ΑΝΤΡΕ ΖΙΝΤ, Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ [1α]

......προσαρμόζομαι διαβάζω το μέλλον στην απόλυτη άπνοια του πραγματικού ακόμα χειρότερα γιατί προέρχεται από πλεονεξία ζωής που δεν γεύτηκα υπόθεση τρόμου η ύπαρξη διατηρεί την αταξία της με μια ελεγχόμενη ελευθερία γνωστών κανόνων ο ήλιος και όπου τα πουλιά κάνε αυτό που στέργει να γεννιέσαι ξανά και ξανά η ασάφεια φαίνεται στο μέτωπο όταν πασχίζει στην κούραση ν' ακούσει κάποτε και τούτα θα πάρουν έναν τόπο που τους είχε οριστεί είμαι σε θέση να το ξέρω από τώρα γι' αυτό δεν αποκρίνονται εγκάρδια πάντα παρακολουθούν όσοι μένουν το θρηνητικό κάλεσμα των περιστεριών κοντά στα λιμάνια ή πίσω στα δέντρα πίσω από το λογισμό που μεγαλώνει η αναμονή στο δρόμο καθώς χάνεσαι Παύση

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ......μετρώ το σκοτάδι με τη φωνή του σκύλου το σφύριγμα του τρένου είναι αδύναμο ήταν τόσο μεγάλη η απόσταση κανείς κέρδιζε απ' την αρχή καιρό να γίνει αθώος λίγο έλειψε ο Ρασκόλνικοφ [1] να πάρει το ρόλο του Ένοικου [2] χρησιμοποιώντας για τις Λευκές Νύχτες ένα πλατύ φανάρι παλιότερα δικό μου έφερνε μια σύγχυση άπλωνε το φως όπως οι χίμαιρες όταν χρεοκοπούν χρειαζόταν τη Σόνια [3] φανερό και το ήξερε αλλά βλέπετε τι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις αναρωτιέσαι ούτε ο χρόνος υπάρχει μέχρι να πετύχεις τότε σβήνονται όλα με τις ίδιες πληγές φροντίζει ο μήνας η βδομάδα που σε ταξίδευαν να περάσουν στην αιωνιότητα μια διάψευση γοητευτική αρκεί να πεις ''πέθανα Άλλη μέρα γνώρισα την άφατη ανάγκη'' οι συγγραφείς είναι γεμάτοι από φτερά αετών και οι κλειδούχοι που άλλαξαν πολλές φορές την πορεία της Εξέγερσης

ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ : .......θα μάς πάρουν τα μεσάνυχτα όπως συμβαίνει σε κάθε αμφισβήτηση ένας αόμματος νεκρός θεός χωρίς το χάρισμα της μαντικής δεν συγκινεί κανέναν κι ένας αετός κλεμμένος από χωματερές καχεκτικός ανάμεσα σε σκουπίδια ξεδοντιασμένες κούκλες ή χαλασμένα παιχνίδια αποφάγια που μυρίζουν τη σήψη τους μ' ένα απ' αυτά τα φτερά θα γράψω για κείνη τη σαγήνη που έφταιγε και την πολιορκία

......ακολουθώ τα ίχνη των φυγάδων μαζί κι εκείνου που είναι ο σωσίας μου έπειτα αυτός έπειτα και οι δυο μαζί την ίδια στιγμή είμασταν μεγαλόσωμες κούκλες παραγεμισμένες βρομερό βαμβάκι και κουρέλια ευτυχώς έχω ολοένα λιγότερη προσκόλληση στις δεξιώσεις παραμονές γιορτών ήταν σωστό αυτό που έλεγε ο Φώκνερ ''άμα κύριε δεν μπορείς να συντηρήσεις τα σκυλιά σου ή δεν τα θέλεις ή δεν τα χρειάζεσαι'' τα δέντρα γύρω απ' την αυλή έμοιαζαν πλασμένα από μια ύλη διαφορετική δέρμα από κέρματα που έπεσαν στη λάσπη τα πρόσωπα στραμμένα στη θάλασσα κομμάτια ακάθαρτα από αλάτι ή νεκρά υπάρχουνε χωρίς πολλά λόγια σαν να ξέφυγαν από φόνους επικείμενους εγκλήματα και τραγωδίες που εξιχνιάζονται κατά το ήμισυ ύστερα από μια νύχτα οργίων ηλιθιότητες κελεύσματα του νεκροθάφτη εγκωμιάζοντας την καταστροφή

ΠΑΥΛΙΝΑ ΑΛΕΞΑΝΤΡΟΒΝΑ [4] : ......''σάς περίμενα όπως βγαίνει κανείς απ' την παιδική του ηλικία μ' ένα ίχνος μακρύ και στενό βασανιστικό πατώντας την άκρη της νύχτας ξυπόλητη το διπλανό δωμάτιο έχει τη δική του αποστολή'' [Παύση ή Γέλια][Αμηχανία] ''Δεν μου πέρασε απ' το μυαλό πώς νοιώθει κανείς με τόσο κόσμο στη γέφυρα Ισμαηλόφσκι Τελικά κράτησα όλα του τα φτερά

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ......''κυρίες και κύριοι κατέληξα τον πυροβόλησαν πέραν πάσης αμφιβολίας από πίσω μπορείτε να φανταστείτε πώς συμπεριφέρονται οι κουρτίνες στο μισόφωτο στη μεγάλη άχρωμη μοναξιά οι Ένοικοι αναχωρούν οι φωνές γίνονται παρελκόμενα της νύχτας ή ταυτίζονται σε μια πυκνή σιωπή για τα πάντα οι ερωμένες αφήνουν μηνύματα ηλεκτροφόρα απευθύνονται συνήθως σε μια ολόκληρη γενεά

.....το πρόβλημα γινόταν μεγαλύτερο ο Αετός είχε ξαπλώσει στο τραπέζι στη μέση της αίθουσας ο Προμηθέας είχε ανακαλύψει έναν τρόπο να περιλάβει το λάφυρο στα δικά του παιχνίδια Η φωτιά έκαιγε ο Μυστικός Δείπνος είχε ετοιμαστεί Από τη χτεσινή του ομορφιά τι έχει απομείνει;

......σύντροφοι επιτέλους γυρίσατε στο Σπίτι του Λαού το Κόμμα σάς αγαπά βαθιά και σάς φροντίζει όπως η σιωπή της θάλασσας όπως κάποιος επιταχύνει το βήμα του να εμποδίσει τα δυσάρεστα φιλονικώντας Τα πληρώματα αποθαρρύνονται να βλέπουν την ένδεια πιασμένη στα δίχτυα είτε στυγνές διαστροφές κάτω απ' το θολωμένο αγιόκλημα ενώ συνέρχεται για λίγο άγριο φως θα κρυφτώ απ' τη γωνιά της γέφυρας και πέρα ανάμεσα στην κραυγή του έσχατου ορίζοντα και την κρυφή διαπόμπευση ο τάφος αυτός είναι κομπάρσος της απελευθέρωσης ο Προμηθέας άνοιξε το γιλέκο να φανεί το σπαραγμένο συκώτι του καθίστε αδελφοί των αρχαίων ημερών να δείτε επιστολές δημίων όπως τις επινόησε ο Τζόυς ή ο,τι προφήτευε ο Οδυσσέας για τον Τζόυς μάς συνοδεύει ένα πρόσωπο από τα σκότη των ωκεανών με τ' άγνωστα χαρακτηριστικά του Μηδενός ή του Μεγάλου Αρχέτυπου όρθιος πάνω στον άμβωνα θα εκφωνήσει τον επικήδειο στη μέση της Σεπτής Αίθουσας των Ηλιοστασίων προς τους μεταθανάτιους συγγραφείς τα θνήσκοντα ετερώνυμα τις τροχαλίες του χρέους τίποτε δε φαίνεται να έχει αλλάξει ο αέρας δυναμώνει υπαγορεύει το ξημέρωμα στην ακαριαία ψευδαίσθηση κάποιου θριάμβου τρυφερός κι αυταρχικός επιστρέφει μια ατέρμονη γραμμή κληρονομιάς ο καπνός οι σκιές οι ναύτες με τις πεταλούδες βρίσκουν στο κάτεργο τη Γυναίκα που ταλαντεύεται στο ξεθωριασμένο κατάστρωμα το βλέμμα που κοιτάζει εξεταστικά οι εποχές μοιάζουν να ξεψυχάν στα χέρια μας μιλάμε με αποφθέγματα ο Θεός ξέρει τι μάς αθωώνει απόλυτη κυριαρχία σαν ηδονή κάθισαν όλοι οι ιεροί συνδαιτυμόνες γύρω απ' το Σώμα Του [Παύση] ΑΕΤΟΣ : ....από την χτεσινή μου ομορφιά τι έχει απομείνει ; [Μεγάλη Παύση] ΧΟΡΟΣ : ......κρατήσαμε όλα σου τα φτερά όσο το αίμα είναι υγρό μ' αυτά θα γράψουμε τα ελάχιστα βιβλία των αισθήσεων μ' ένα απ' αυτά θα ζήσουμε τη ζωή ''η ζωή ποτέ δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να μιμείται το βιβλίο'' [5]