Και τώρα;

Σε μαζική παράλυση ο πληθυσμός, καταπονημένος από την αϋπνία και εξουθενωμένος από την παραδοχή της ματαίωσης προσπαθεί να καταπιεί το ανείπωτο…

Ναι χάσαμε αλλά τι; Τον πόλεμο, μια μάχη, τις εντυπώσεις, την ενάργεια να κρίνουμε καθαρά, την πίστη μας ότι μπορούν να γίνουν δυνατά τα αδύνατα, την ελπίδα, την προοπτική, την περηφάνεια, τη δικαίωση;

Σαν να είχε παραλύσει ο κόσμος όλος τις τελευταίες 48 ώρες και ασχολούνταν αποκλειστικά με το ελληνικό ζήτημα…

On line όλος ο πλανήτης με την Ελλάδα και το «θρασίμι» τον πιτσιρικά πού με κλειστές τράπεζες και ανοιχτά όλα τα κανάλια της τρομοκρατίας, έγινε μέσα σε πέντε μήνες πρωθυπουργός του 61%, σαρώνοντας όλους τους δείκτες…

Είπε από την αρχή ότι η λύση ή θα είναι πολιτική ή δεν θα υπάρξει καθόλου. Τα έβαλε με τους μαφιόζους εξωτερικού, χορεύοντας με τους λύκους μόνος, με τον έρπη του σε γκρο πλαν και τους έρποντες ντόπιους του κλάμπ «Γερούν γερά» να μάχονται μέχρις εσχάτων για κυβέρνηση ειδικού σκοπού.

Μέσα σε πέντε μήνες διεθνοποίησε το ελληνικό πρόβλημα, εισήγαγε ξανά την πολιτική στο προσκήνιο, κατέδειξε τον ολοκληρωτισμό του ιερατείου και το έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ευρώπη, ανέδειξε την παθογένεια της ευρωζώνης, εξέθεσε τη γερμανική αλαζονεία, προκάλεσε ρήγμα στην Ευρώπη, και κινητοποίησε λαούς και κυβερνήσεις με τρόπο που δεν ξανάγινε ποτέ στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή ιστορία…

Και ο κόσμος όλος στο πόδι για την Ελλάδα . Στο hashtag #ThisIsACoup (αυτό είναι πραξικόπημα) στο ‪twitter, καταγράφηκαν 150 εκατομμύρια tweets πολιτών από όλο τον κόσμο, που διαμαρτύρονταν για τη στάση της Γερμανίας εναντίον της Ελλάδας.

Και; Τι έγινε;

Ξέρουμε καλά ότι ο Αλέξης Τσίπρας βασανίστηκε ανελέητα στας Ευρώπας. Ταυτιστήκαμε μαζί του, και νοιώθαμε το «πεθαίνω σα Χώρα» πιο κοντά από ποτέ…

Γύρω στις 6 το πρωί κρατούσε το κλειδί που θα μπορούσε, αν το γύριζε, να τινάξει στον αέρα τη Γερμανία και την Ευρώπη … Τι έγινε εκεί; Τι μεσολάβησε; Τι προκρίθηκε; Το αναγκαίο κακό μιας υποταγής, ή το αναγκαίο καλό μιας οδυνηρής συνθηκολόγησης που θα διαμορφώσει τη συνθήκη για το επόμενο…έργο;

Αν εκείνη τη στιγμή τα βροντούσε όλα και γύριζε στην Αθήνα με άδεια χέρια αλλά γεμάτη ψυχή, δύο εκατομμύρια κόσμου θα τον υποδέχονταν στο αεροδρόμιο σαν ημίθεο…

Και την επόμενη μέρα; Καμία απάντηση από κανέναν…

Αυτό που έγινε είναι ένα κράμα πραξικοπήματος και συνθήκης των Βερσαλλιών. Τα μέτρα είναι εξωφρενικά, δεν μπορεί να και δεν πρέπει να εφαρμοστούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πρώτος κυβερνητικός φορέας που διαμόρφωσε την πολιτική του ετεροκαθοριζόμενος από τα αιτήματα και τις ανάγκες της κοινωνίας. Δεν υπάρχει χωρίς αυτή την όσμωση …

Όπως δεν υπάρχουν ακόμη στέρεες απαντήσεις για τη νέα αρχιτεκτονική που μας έφερε από τις Βρυξέλλες. Είναι πολύ κακή για να είναι αληθινή πάντως. Και ο Τσίπρας πολύ νέος για να αυτοκτονήσει πολιτικά…

Οπότε καταφεύγουμε προσωρινά στα αναγκαία κλισέ της παρηγοριάς, με τη διαίσθηση ότι μπορεί και να είναι προβολή του κοντινού μέλλοντος:

«Όλα πάνε καλά στο τέλος. Αν δεν πάνε, σημαίνει ότι δεν ήρθε το τέλος… «-

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου στο altsantiri.