Όταν μια κοινωνία ευρίσκεται σε συνθήκες ανάπτυξης
και σταθερότητας, τότε στην διαμόρφωση των οικονομικών αποφάσεων κυριαρχεί η οικονομική
λογική.
Όταν όμως η κοινωνία συνθλίβεται από αλλεπάλληλα
χτυπήματα μιας οικονομικής κρίσης που
απειλεί την συνοχή και την οδηγεί σε μαρασμό, τότε στις όποιες οικονομικές
αποφάσεις πρέπει να κυριαρχεί η πολιτική λογική.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα διανύει τον
τρίτο της κύκλο με την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου με ύφεση, με ανεργία και υπανάπτυξη
σε χειρότερο επίπεδο προσδοκώντας για τρίτη φορά στο ίδιο λάθος διαφορετικό
αποτέλεσμα.
Το χειρότερο είναι ότι εάν στις ανωτέρω
δυσμενείς συνέπειες της κρίσης προσθέσουμε και το μη βιώσιμο χρέος που έχουμε
ως χώρα στους δανειστές, με όρους αποπληρωμής οικονομικούς και πολιτικούς, τότε πλέον δεν μιλάμε για μια κλασική περίπτωση
οικονομικής κρίσης που έχει χρονικό ορίζοντα την αποκατάσταση της ισορροπίας μεταξύ
κεφαλαίου και εργατικής τάξης, αλλά μιλάμε για μια υπαρξιακή κρίση της ελληνικής
πολιτείας.
Σε τέτοια ζητήματα εθνικής σημασίας οι αποφάσεις
δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι οικονομικές.
Διότι οι οικονομικές αποφάσεις υπό το βάρος
της απειλής και του εκβιασμού πάντοτε κρύβουν
από πίσω μια πολιτική απόφαση με αρνητικό πρόσημο.
Η
απώλεια του δικαιώματος να αποφασίζουμε για τα του οίκου μας ως κυρίαρχο κράτος,
είναι η συγκαλυμμένη πολιτική απόφαση με αρνητικό πρόσημο ενός υποταγμένου
και εξαρτημένου πολιτικού συστήματος που προ πολλού έχει επιλέξει ως συνομιλητή
τα ισχυρά κέντρα της διαπλοκής ντόπια και ξένα και όχι τον ελληνικό λαό.
Όταν αναζητάς λύσεις στα οικονομικά αδιέξοδα
με εκπτώσεις στην πολιτική κυριαρχία της χώρας, τότε δημιουργείς νέα αδιέξοδα απείρως
σοβαρότερα σε μια περίοδο μάλιστα που οι ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή
και ο επανακαθορισμός της γεωγραφίας των χωρών αποτελούν καθημερινό θέαμα στα διεθνή
τηλεοπτικά κανάλια.
Η πολιτική κυριαρχία είναι κριτήριο που προσδιορίζει
μια ξεχωριστεί κοινωνία.
Στον
σκληρό ανταγωνισμό των ισχυρών που παρατηρείται στον διεθνή στίβο προς
αναζήτηση πηγών πλούτου, η απώλεια της πολιτικής κυριαρχίας έστω και μερικώς, εγκυμονεί
τον κίνδυνο από ξεχωριστή κοινωνία με εθνικά σύνορα και δικαιώματα στον πλούτο
της, να γίνει το εργατικό προσωπικό που θα φροντίζει και θα εξασφαλίζει έναντι
πινακίου φακής την κερδοφορία του ξένου κεφαλαίου από την εκμετάλλευση κάθε
πηγής του δικού της εθνικού πλούτου.
Επιπροσθέτως μάλιστα για την κοινωνία, την
περιφρούρηση και την προστασία της ξένης επένδυσης που θα εκμεταλλεύεται τον
δικό της πλούτου θα την αναλαμβάνει η δική της αστυνομία (περίπτωση Σκουριές) αύριο
πιθανότατα ο δικός της στρατός και εσύ ως κοινωνία θα πληρώνεις απλώς το κόστος
και τη δαπάνη αυτής της προστασίας.
Αυτές είναι οι περιβόητες και πολυδιαφημισμένες,
από το πολίτικο μας σύστημα, ξένες επενδύσεις που υπήρξε ανίκανο και ανεπαρκές
να δημιουργήσει τους υλικούς όρους και τις προϋποθέσεις ως κράτος με ιδία κεφάλαια
για εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου προς όφελος του λαού.
Η εισροή του ξένου κεφαλαίου χρόνια τώρα προετοίμαζε
το έδαφος στην χώρα μας, με δημιουργία πλέγματος συμφερόντων στην ντόπια κυρίαρχη
τάξη (περίπτωση Χριστοφοράκου) με απειλές, με πιέσεις, με εξαγορά πολιτικών
παραγόντων της εξουσίας, ώστε την κατάλληλη στιγμή η είσοδος αυτού στην χώρα μας
να φαίνεται αναγκαία έως ελκτική ενώ στην ουσία θα τα έχει πάρει όλα προς
όφελός του (περίπτωση περιφερειακών αεροδρομίων καλή επένδυση για την Γερμανία
με την τουριστική έκρηξη που προβλέπεται στην χώρα μας για τα επόμενα χρόνια).
Το
πολιτικό μας σύστημα στο ρόλο του πολιτικού πράκτορα που εξαρτάται πολιτικά, οικονομικά
και ιδεολογικά από το διευθυντήριο της οικονομικής ολιγαρχίας.
Νέα μορφή αποικιοκρατίας γνωστή ως
νεοαποικισμός.
Η μόνη απάντηση και σωτηρία σε όλα αυτά, η
χάραξη εθνικής πολιτικής και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Το
εθνικό νόμισμα στο οικονομικό πεδίο είναι το κυρίαρχο εργαλείο
αντιμετώπισης κρίσεων και όχι μόνο.
Παρέχει την δυνατότητα άσκησης
νομισματικής πολιτικής που καθορίζει τη ποσότητα και την ρευστότητα που έχει ανάγκη
η αγορά για ισορροπία και οικονομία για επανεκκίνηση.
Σε
πολιτικό επίπεδο το εθνικό νόμισμα, στις
οικονομικές του συναλλαγές κυρίως με τρίτες χώρες, συμβολίζει με την κυκλοφορία
του και μόνο την ελευθερία και την ανεξαρτησία ενός λαού.
Τέτοιο
ανάχωμα είναι το εθνικό νόμισμα σε πολιτικό επίπεδο,
εξ ου και ο βρώμικος πόλεμος που δέχεται.
Επομένως
το εθνικό νόμισμα πρέπει να θεωρείται ως η ικανή και αναγκαία συνθήκη για την
δυνατότητα χάραξης εθνικής πολιτικής χωρίς απαγορεύσεις και υποδείξεις από τους
δανειστές που στο μυαλό τους έχουν πρώτα τα δικά τους συμφέροντα και έως
καθόλου την επιβίωση ενός λαού.
Εάν συνεχίσουμε την λανθασμένη πολιτική
των μνημονίων τότε όχι απλώς θα πέσουμε στα βράχια αλλά θα θαφτούμε στα τάρταρα.
Να το σκεφτούμε σοβαρά ως λαός
Εν
τω Άδη ουκ έστι μετάνοια.
Γράφει ο Ασλανίδης Ματθαίος.
Δημοσίευση σχολίου