…γλυκιά
μου Έλλη, μου είπες πολλά και μπορώ να ξέρω τον πόνο που έχεις, την αγανάκτηση,
την πίκρα για τους ανθρώπους, που χάνονται ένθεν και ένθεν…
Όμως έχουμε πόλεμο, η Ελλάδα είναι σε πόλεμο,
σε μια μορφή, ακόμα γι' αυτήν, περιμετρικών
συμβάντων πολέμου… Σε μία μορφή που θύτης και θύμα είναι αόρατοι, κι ας είναι στην
διπλανή μας πόρτα.
Στους πολέμους δεν υπάρχει τρόπος να απευθυνθούμε
σε ''υπεύθυνους''… Δεν υπάρχουν,
τους καλύπτει η ανυπαρξία , το τίποτε της σιωπής των συμβάντων, η τεχνητή τους ανωνυμία....
Η ''αμνησία'' και η θεληματική τυφλότητα.... Ο καθένας γίνεται μάρτυρας μιας ''απουσίας''
πρωτόγνωρης.
Κάποτε όταν ο πόλεμος αυτός ''τελειώσει'', όσοι ζήσουν, θα μιλάνε για μεμονωμένα παραδείγματα ανθρωπιάς, καλοσύνης, προσφοράς ή ηρωισμού... Ως τότε υπεύθυνος είναι ο κανένας και βρίσκεται πουθενά...
Οι υπεύθυνοι
λουφάζουν με πολλές μορφές. Ο πόλεμος και ο έρωτας είναι υποθέσεις ατομικές όσο
κι αν φαίνονται ότι συμμετέχουν πολλοί....
Να ξέρεις -και το διαπίστωσες με απορία - ότι στον πόλεμο κάνουν μπίζνες, ο πόλεμος είναι η αφορμή για κέρδος από τα ερείπια του άλλου, και το χειρότερο στο τέλος του πολέμου δεν απολογείται κανείς σε κανένα, γιατί ο πόλεμος έχει προϋπόθεση να είναι ο άλλος απάνθρωπος.
Υπάρχουν άνθρωποι
που δεν κατάλαβαν ότι είμαστε σε πόλεμο. Μακάρι να μην γίνει χειρότερος.
Από Ειδομένη με αγάπη.
Δημοσίευση σχολίου