Εάν
χρειάσθηκαν επτά χρόνια στη χούντα του Παπαδόπουλου, για να εξιλεωθούν στα
μάτια του λαού τα πρόσωπα που την έφεραν , ώστε να επανεμφανισθούν τα ίδια
αμόλυντα και καθαρά στο πολιτικό προσκήνιο της μεταπολίτευσης ως σωτήρες ή
εθνάρχες, ο ένας χρόνος παρουσίας του Τσίπρα και της παρέας του στην εξουσία,
είναι ήδη αρκετός, για να διαγράψουμε από την μνήμη μας τις όποιες εγκληματικές
ευθύνες του παρελθόντος που μας οδήγησαν στα μνημόνια και να αποδεχθούμε ως
λαός , ότι η σωτηρία του έθνους νομοτελειακά και εναλλάξ περνάει μέσα από τις τρείς οικογένειες : του Κωστάκη του
Γιωργάκη και του Κυριάκου.
Αυτή ήταν η πρώτη επιτυχία της πρώτης φοράς
αριστερά και του Αλέξη Τσίπρα, να ξαναδώσει ρόλο και λόγο στα πολιτικά ερείπια
του παρελθόντος και στους νέους καριερίστες που το εκπροσωπούν, ατιμάζοντας ένα
λαό που είχε αποφασίσει να τραβήξει μπροστά.
Η
δεύτερη μεγάλη επιτυχία τόσο σε μέγεθος και ποιότητα, όσο και σε στρατηγικό
σχεδιασμό υλοποίησης και εκτέλεσης, ήταν να εξαϋλώσει την ελπίδα της αριστεράς
και να την εκτοξεύσει στο απροσδιόριστο μέλλον , μπροστά στα μάτια μιας
αμήχανης αριστεράς του Κ.Κ.Ε. εγκλωβισμένης στον κανόνα της , που δεν έχει
αντιληφθεί ακόμα ότι του γαρ αορίστου αόριστος και ο κανών έστιν, πράγμα που
δεν σημαίνει ότι ο κανόνας είναι ανύπαρκτος ή ότι δεν είναι κανόνας , αλλά ότι
πρέπει να προσαρμόζεται προς τα πράγματα .
Ένα
Κ.Κ.Ε. που διαφορετικά έπρεπε και
πρέπει να δρα και να πολιτεύεται στην χώρα μας, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο
εάν ενδιαφέρεται για την ωφέλεια της κοινωνίας, αντί της "θρησκευτικής"
προσήλωσης στην συντήρησης μιας ιδεολογίας που περιμένει την γήρανση ή τον
θάνατο της άλλης, για να δικαιωθεί .
Ένα
Κ.Κ.Ε. που πρέπει να εξειδικεύσει την πολιτική του παρουσία και δράση στα
τεκταινόμενα του τόπου μας , να "κυβερνά" από την θέση της
αντιπολίτευσης, αντί να εξαντλεί το πολιτικό του κεφάλαιο στον αγώνα κατά του
παγκόσμιου καπιταλισμού, ο οποίος από την ιμπεριαλιστική του δράση και μόνο,
αποκαλύπτει στην ανθρωπότητα τον εαυτό της, έναν εαυτό που βιωματικά μαθαίνει
μέσω του βάρβαρου καπιταλισμού τα αληθή της αλήθειας και εναπόκειται στην δική
του επιλογή, εάν θελήσει να συνυπάρξει με αυτόν ή να βάλει τέλος στην ιστορία
του.
Διότι
σε τελική ανάλυση εάν στον χειρόμυλο αντιστοιχεί η φεουδαρχική κοινωνία και στο
ατμόπλοιο η αστική κοινωνία όπως έλεγε ο Μαρξ, γιατί τότε στην εποχή των
πυρηνικών αντιδραστήρων των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των τεχνιτών δορυφόρων
που αντιστοιχεί στην σημερινή μορφή του παγκόσμιου καπιταλισμού, να μην μπορεί
να οικοδομηθεί μια άλλη πολιτική σε μια άλλη κοινωνική υπερδομή που να καλύπτει
τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου;
Έτσι φθάσαμε στο σημείο όπου
η μόνη καταγραφή "πολιτικά" στον τόπο μας να είναι οι δύο ανωτέρω
"επιτυχίες" του Τσίπρα: να εκταφιάσει την Δεξιά και να ενταφιάσει την
Αριστερά.
Διότι
παρ’ όλο που εκδηλώθηκε η διπροσωπία του Τσίπρα ως "δήθεν αριστερά",
κατάφερε να υποδουλώσει ένα λαό πείθοντας τον σε μία πολιτική, αυτή των
προκατόχων του, δηλαδή την μνημονιακή ως μόνη λύση, μέσα από μια απαράμιλλη
θεατρική παράσταση υποκρισίας σκληρών διαπραγματεύσεων προς όφελος δήθεν του
λαού .
Το αποτέλεσμα αυτής της
πολιτικής παράστασης που ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο, ακόμα και αν εκτοπισθεί ο
Σύριζα από την εξουσία , θα είναι ,ότι το έδαφος έχει προλειανθεί στην
ευμετάβλητη συνείδηση του λαού που προτιμά την λήθη από την μνήμη, ώστε να
εμπιστευθεί εκ νέου την επίλυση των προβλημάτων του, σε εκείνους που
εγκληματικά τα δημιούργησαν.
Μια
κοινωνία όμως που δεν μπορεί να τιμωρεί αλλά μόνο να συγχωρεί να εκλογικεύει
και να ξεχνά, είναι εξ’ ίσου ένοχη, εξ’ ίσου αήθης όσο και ο ίδιος ο
εγκληματίας.
Δεν πρέπει άλλο να
κρίνουμε τους πολιτικούς και τις ηγεσίες μας από το τι έκαναν ή δεν έκαναν που
ήδη έχουν κριθεί και καταγραφεί, αλλά από τι το χειρότερο δύνανται να κάνουν,
στα πλαίσια της δουλικότητας που επέλεξαν για την παραμονή τους στην εξουσία.
Ο
πολιτικός λόγος στην χώρα μας δεν είναι ειλικρινής και αυτόνομος, που όσο και
αν προσπαθεί να καμουφλαριστεί δεν μπορεί να αποκρύψει το "ενδιάθετο της
ψυχής του" στην υποταγή και το ψέμα όταν αξιολογείτε στην πράξη.
Δεν
υπάρχει θεραπεία σ’ ένα χρέος που κάποιοι εκτός της χώρας θέλουν να το κάνουν
πολιορκητική μηχανή άλωσης αυτής και κάποιοι άλλοι εντός της χώρας ανόητοι και
αφελείς να πιστεύουν ότι θα το ρυθμίσουν ή θα το μειώσουν χωρίς το τίμημα που η
ιστορία προφητεύει.
Πολιτευόμαστε
χωρίς ελπίδα και προοπτική.
Μπορεί τα διάφορα προβλήματα της πολιτικής
καθημερινότητας όπως συνταξιοδοτικό, ασφαλιστικό, φορολογικό, προσφυγικό κλπ να
τυγχάνουν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, τόσο από τον λαό όσο και από τις πολιτικές
του ηγεσίες ως θέματα που πρέπει να διευθετηθούν, σε καμιά περίπτωση όμως η
επίλυση αυτών δεν αποτελεί λύση στο γενικότερο πρόβλημα της χώρας μας ,που
είναι πρόβλημα μετασχηματισμού της κοινωνικής οργάνωσης και του ιστορικού της
προσανατολισμού .
Ο
μετασχηματισμός της κοινωνίας που απαιτούν οι καιροί σήμερα όμως, φαίνεται πως
είναι αδιαχώριστος από το αυτοξεπέρασμα ή την υπέρβαση του νου . Αλλά όπως η
υπέρβαση του νου δεν έχει καμιά σχέση με τους φενακισμούς των κάθε λογής
δημαγωγών και θεόσταλτων σωτήρων, έτσι και ο μετασχηματισμός της κοινωνίας, δεν
μπορεί να συγχέεται με τις ακάλυπτες υποσχέσεις τις πρόχειρες πολιτικές και τις
ψευτοεπαναστάσεις που διατυμπανίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα, οι κάθε λογής
απατεώνες που με τα ψέματα βρέθηκαν στην εξουσία.
Όσο για τον ιστορικό
προσανατολισμό της χώρας μας είναι το πλέον σημαντικότερο για εμάς τους ίδιους,
για το ποιοι ήμασταν και ποιοι πρέπει να ήμαστε ως έλληνες ,όχι γιατί η Δύση
πεθαίνει, αλλά γιατί, αντίθετα, οι απάνθρωποι θεσμοί της και ο υλικός της
πολιτισμός κατακλύζουν επικίνδυνα τον κόσμο.
Η δημοκρατία, η ελεύθερη αγορά, η
τεχνολογία, η ελευθερία του λόγου, η προσωπικότητα του ατόμου και πολλά άλλα
που επιθυμούν οι περισσότεροι άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη, άρχισαν με τους
έλληνες και μόνο με τους έλληνες.
Ωστόσο, είναι αδιανόητο και άκρως επικίνδυνο
να ενστερνιστεί κανείς όλες αυτές τις αρχές, όλες αυτές τις συμβάσεις που
θεμελίωσαν τον πολιτισμό της Δύσης, χωρίς να κατανοήσει, ότι όλο αυτό το
δυναμικό έπρεπε και πρέπει να παρακολουθείται και να περιορίζεται από ένα
πλήθος δημοκρατικών και πολιτιστικών πρωτοκόλλων, για τον πολίτη, τα ανθρώπινα
δικαιώματα, την αλληλεγγύη και την έννοια της κοινότητας, για να μη καταλήξει
σε μια οικονομική κοσμοθεωρία με τραγικές συνέπειες στην ανθρωπότητα.
Εμείς οι
έλληνες δώσαμε τα εργαλεία να βελτιώσουμε τον υλικό κόσμο, αλλά και την ενόραση
για να παρακολουθούμε στενά και να κριτικάρουμε αυτόν τον τρομακτικό δυναμισμό
. Ενστερνιστήκαμε τα πρώτα αλλά αγνοήσαμε τα δεύτερα . Η κλασική ελληνική σοφία
ποτέ δεν ήταν Μεσογειακή αλλά αντί-Μεσογειακή για κάποιους που πιστεύουν ότι
ανήκουμε στην Ανατολή ή την Δύση.
Ο κλασικός ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν
απλώς διαφορετικός, αλλά τελείως αντιθετικός προς οποιονδήποτε πολιτισμό της
εποχής ή του χώρου . Η ελληνική πόλη δεν ήταν αφρικανικής ή ασιατικής
εμπνεύσεως, αλλά θεσμός σε σκόπιμη αντίθεση με τις ανατολικές προσεγγίσεις στην
διακυβέρνηση, τη θρησκεία, τον πόλεμο, τα ατομικά δικαιώματα και την ιδιότητα
του πολίτη .
Ότι και αν υπήρξε η Ελλάδα, ποτέ δεν ήταν Σιδώνα, Τύρος, Γκίζα, ή
Περσέπολη ούτε Γερμανία, Βρετανία ή Γαλατία . Οι κεντρικές αξίες της κλασικής
Ελλάδας είναι μοναδικές, αμετάβλητες και μη πολυπολιτισμικές, που ως εκ τούτου
ερμηνεύουν τόσο την διάρκεια στον χρόνο, όσο και το δυναμισμό του ίδιου του
δυτικού πολιτισμού που θεμελιώθηκε πάνω σ’ αυτές και τις οποίες, οι ισχυροί
άρχοντές της Δύσης οφείλουν να τις γνωρίσουν σε βάθος, ως το μοναδικό πρότυπο
που ή θα σώσει ή θα καταστρέψει, τον πλανήτη.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η
Ελλάδα σήμερα δεν μπορεί να λυθεί με όρους που υποβιβάζουν την ανθρώπινη ζωή
στους αριθμούς μιας λογιστικής εξίσωσης όπως τους θέτει η Ευρώπη. Η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό και εδώ
έγκειται ο μεγάλος κίνδυνος, διότι όταν η υποκρισία και η προσποίηση από
ατομικό ελάττωμα αθροίζεται στο σύνολο ενός πολιτικού συστήματος, τότε είναι
θανατηφόρα για την έννοια της κοινωνίας και της δικαιοσύνης.
Στην κλασική
Αθήνα όσα διατάγματα και αν ψηφίζονταν, δεν ωφελούσε σε τίποτα, εάν η εκκλησία
του δήμου, δηλαδή ο λαός, δεν ήταν διατεθειμένος να φορέσει θώρακες και ασπίδες
ώστε να σχηματίσει φάλαγγα για μάχη, εάν η μάχη αυτή δεν ήταν για την προστασία
της ελευθερίας και της δημοκρατίας του.
Αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα της
ιστορίας με την οποία αν δεν συμφιλιωθούμε και δεν την κατανοήσουμε, ότι ο λαός
είναι ο μόνος κυρίαρχος στον τόπο του και ο μόνος που μπορεί να προστατεύσει
την ελευθερία του και την δημοκρατία, μοιραία θα μας κυβερνούν οι ανίκανοι και
θα μας υποδουλώνουν οι ξένοι.
Όσο η δημοκρατία στην πρακτική της εφαρμογή θα
συναντά εμπόδια γιατί τα κράτη δεν τα κυβερνούν οι θεοί, η Αθηναϊκή δημοκρατία
του Κλεισθένη και του Περικλή θα είναι στην σκέψη μας .
Δημοσίευση σχολίου