Ο καλύτερος τρόπος για να κατανοούμε τα πράγματα μέσα στο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι , είναι να καταλαβαίνουμε κάτω από ποιες συνθήκες αλλάζουν ή δεν αλλάζουν αυτά και ποιοι ωφελούνται κατά περίπτωση .
Διότι το σύστημα της πολιτικής μας διαδικασίας είναι τέτοιου τύπου , ώστε αυτοί που εκλέγονται για να υπηρετήσουν το κοινό συμφέρον, κατά κανόνα δυστυχώς, έχουν κίνητρα που λειτουργούν προς όφελος ομάδων ειδικών συμφερόντων .
Επομένως η αποτυχία των πολιτικών να φέρουν σε πέρας εκείνο που φαίνεται να είναι προς το κοινό συμφέρον, δεν είναι μόνο η συνέπεια της απληστίας ολίγων ή περισσοτέρων ανέντιμων πολιτικών, αλλά ενδέχεται να αποτελεί και αναπόφευκτη συνέπεια της λειτουργίας των ίδιων των θεσμών στην ανεκτικότητα της Δημοκρατίας, όταν ο λαός απουσιάζει ή το επιτρέπει .
Η συνέπεια αυτής της ανεκτικότητας , κατά την οποίαν οι θεσμοί της δημοκρατίας έπαψαν να προάγουν τα καλά και συμφέροντα του λαού, τα προέχοντα της κοινωνίας και τις αρχές ενός συντάγματος, αποτελεί σήμερα την οδυνηρή πραγματικότητα που υφίσταται ο λαός μας , από ένα απρόσωπο πολιτικό σύστημα που συνεχώς αλλάζει πρόσωπο, διαχέοντας στους πολίτες την αίσθηση της Δημοκρατίας, ενώ κατ’ ουσίαν αναπαράγεται μέσω αυτής, χωρίς να την υπηρετεί .
Διότι στην αστική κοινωνία ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η Δημοκρατία δημιουργεί αδιέξοδα και πολλές φορές γίνεται αιτία ισοπέδωσης αυτής, λόγω αδυναμίας να εφαρμόσει τις αρχές της στο ουσιαστικό περιεχόμενο, που απαιτεί ως ένα βαθμό τουλάχιστον, γενική παιδεία και αν όχι οικονομική ευημερία, σίγουρα πάντως έλλειψη φτώχειας. Που σημαίνει ότι στην παρούσα συγκυρία υπό το βάρος των εκβιασμών, των απειλών και της εξαθλίωσης του λαού, όπου η βούληση υποτάσσεται στον εξαναγκασμό, το πολιτικό επιχείρημα στην ‘’δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα’’, υπονοώντας τις εκλογές ως διαδικασία αλλαγής προσώπων και όχι πολιτικής, είναι το αδιέξοδο της ίδιας της δημοκρατίας στην ανάδειξη διαφορετικών πολιτικών, με αποτέλεσμα να επιβάλλεται στον λαό πολιτική με την οποία δεν έχει συμφωνήσει , από ένα κατεστημένο που θεωρεί την δημοκρατία μέσο και όχι σκοπό .
Πάντοτε ο κυρίαρχος σκοπός ενός νοσηρού πολιτικού συστήματος είναι η εξουσία και όχι η Δημοκρατία, που με τεχνάσματα και συγκινησιακή διέγερση επιδιώκει να αποσπά την προσοχή του λαού από αυτήν, άγοντας αυτόν στο παίγνιο του κομματικού ανταγωνισμού, δίνοντας του ‘’ διασταλτικό ‘’ ρόλο στην κατανομή της εξουσίας, για να μην αναλάβει τον πραγματικό του ‘’ ενωτικό ‘’ ρόλο στο πεδίο της δράσης, για την προστασία και την διασφάλιση αυτής .
Ο λαός πρέπει να κατανοήσει ότι η πάλη των κομμάτων για εξουσία, δεν είναι η πάλη η δική του για Δημοκρατία .
Δεν είναι καθόλου τυχαία η ταύτιση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας και της εφεδρείας των που κυβερνά σήμερα στην κατεύθυνση της μοναδικής, μη πολιτικής πρότασης, ‘’μνημόνια και λιτότητα’’ , η οποία αποτελεί την κρυφή ατζέντα του πολιτικού μας κατεστημένου για την νέα Ευρώπη , που μετατρέπει τον πλουραλισμό των διαφορετικών απόψεων, την < γλώσσα που θέτει προκλήσεις > ,σε απολυταρχικό δόγμα, προάγοντας την οικονομία και καταργώντας την πολιτική . << Μνημόνια και λιτότητα >>: πρόταση χωρίς αντιπρόταση, μια Βουλή μια πολιτική , εικόνα που καθρεφτίζει την ίδια την Ευρώπη, δηλαδή ‘’μια πολιτική χωρίς αντιπολίτευση άρα καμιά πολιτική‘’, συλλογική πορεία εξόδου της Ευρώπης από την Δημοκρατία, που αν για την ίδια είναι σημείο πολιτικής παρακμής, για τα κράτη μέλη , με επιβεβαίωση την χώρα μας , είναι φαινόμενο πολιτικής υποτέλειας .
Όσο και αν ο λαός θέλει να αποφύγει τους οδυνηρούς συνειρμούς της οικονομικής και πολιτικής λαίλαπας που έρχεται θάβοντας τους στο υποσυνείδητο του, κάποια στιγμή πρέπει να δει την τραγική πραγματικότητα κατάματα, να την φέρει στο συνειδητό πεδίο της σκέψης του και να αποφασίσει αν πρέπει να συγκρουσθεί ή να παραδοθεί .
Ζούμε μια κατεχόμενη Δημοκρατία με διακοσμητικό Κοινοβούλιο, όμηρο μιας οικονομικής πλεκτάνης ξένων συμφερόντων με αρνητικές προεκτάσεις στην εθνική μας κυριαρχία, με ένα πολιτικό σύστημα που έμαθε να κυβερνά, εάν κυβερνά, υποταγμένο όχι στις εντολές του λαού όπως αυτές καταγράφηκαν στο Δημοψήφισμα τιμώντας το Σύνταγμα, αλλά στις υποδείξεις εκπροσώπων ενός ιδιωτικού χρέους τραπεζικών συμφερόντων, που μετέτρεψε ως οφειλή σε δικαιώματα ξένων κρατών, υποθηκεύοντας τον εθνικό μας πλούτο και την εθνική μας παραγωγή, παραβιάζοντας κάθε αρχή του Συντάγματος .
Δεν είναι οι εκλογές η λύση στα προβλήματα του λαού, όσο αυτές έχουν ως στόχο μια νέα ταξινόμηση στην πολιτική ιεραρχία των κομμάτων, κατά μήκος της ίδιας ξενόφερτης πολιτικής. Η συμμετοχή στην εκλογική αντιπαράθεση των κομμάτων, είναι η πλάνη του λαού, να υπηρετεί εν τη αφελεία του ένα σύστημα ανταγωνισμού, που αν ο πρώτος του στόχος είναι η εξουσία, ο έσχατος είναι η αυτοσυντήρηση του .
Πρέπει ο λαός να καταλάβει ότι ένας κανόνας υπάρχει σε κάθε ανταγωνιστικό σύστημα, και πίσω από τον κανόνα αυτόν, ένα κοινό δόγμα αξιών, υπέρτερο ακόμα και του ανταγωνιστικού συμφέροντος , – να υπάρχουν οι ανταγωνιστές – , ακόμα και αν χρειασθεί ανταγωνιστικά να συνεργασθούν . Ιδιαίτερα δε στον ανταγωνισμό των κομμάτων ενός πολιτικού συστήματος, που όταν αντιλαμβάνεται ότι απαξιώνεται από τον λαό για τις πολιτικές του μία λογική αυτοάμυνας το οδηγεί στην ‘’ανταγωνιστική συνεργασία’’, πράξη πολιτικής σωτηρίας από την κατάρρευση του, την είδαμε στην κυβέρνηση Παπαδήμα, την βιώσαμε με Σαμαρά – Βενιζέλο, την υφιστάμεθα με συγκυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ, και ανάλογη πράξη πιθανότατα θα συναντήσουμε αύριο σε μια οικουμενική κατά τα ειωθότα .
Μια ανταγωνιστική συνεργασία των κομμάτων του Ευρωπαϊκού τόξου, οικουμενική για το σύστημα και όχι για τον λαό, ενέργεια που την υπαγορεύει η λογική του να παραμεριστούν οι δευτερεύοντες ανταγωνισμοί, για να υπάρξει σύμπραξη χάρη των μεγάλων συμφερόντων της Ευρώπης, μια πολυμορφική δικτατορία ‘’ αριστερο-δεξιάς ‘’ στα πλαίσια της δήθεν δημοκρατίας που ένα σκοπό υπηρετεί : τον επιμερισμό του πολιτικού κόστους, την απορρόφηση των κραδασμών και τον εγκλωβισμό του λαού στον Ευρωπαϊκό μονόδρομο .
Ο πραγματικός αντίπαλος του λαού που του στέρησε την Δημοκρατία , την Ελευθερία και την κυριαρχία δεν είναι η Ευρώπη, είναι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, κατάλοιπο ενός παλιού σχεδίου υποταγής με την υπαγωγή μας στο ευρώ και μόνο η κατά μέτωπο σύγκρουση με αυτό, μπορεί να τις επαναφέρει.
Ο μόνος τρόπος για να εξουδετερωθεί η απόκλιση μεταξύ λαού και πολιτικού κατεστημένου είναι η -- ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ -- που προϋποθέτει την εκμηδένιση ενός εκ των δύο συγκρουόμενων μερών και επειδή ποτέ ένας λαός δεν μπορεί να εκμηδενίζεται , εκείνο που πρέπει να εκμηδενισθεί και να εξωστρακισθεί είναι αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, για να αποκατασταθεί η διαρρηγμένη σχέση μεταξύ λαού και πολιτείας, με άλλο πολιτικό προσωπικό στην προοπτική μιας άλλης πολιτικής προς την Δημοκρατία .
Είναι υποχρέωση του λαού η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ με το κατεστημένο, ως διαδικασία διαχωρισμού της κατεχόμενης δημοκρατίας από την Δημοκρατία , πράξη συνειδητή αποσύνδεσης και διχασμού σε κάθε τι που επιβουλεύεται και υπονομεύει την εθνική μας κυριαρχία, από όπου και αν προέρχεται εντός και εκτός της χώρας, είτε ως λύση είτε ως απειλή . Είναι η μόνη αξιοπρεπής διέξοδος για τους Έλληνες από τα δεινά τους, απέναντι σε μια Ευρώπη που πρέπει να ξεκαθαρίσει ιδεολογικά στα Κράτη μέλη της πως αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο : Κατά φύση ελεύθερο ή Κατά νόμο δούλο ;
του Ασλανίδη Ματθαίου.
Δημοσίευση σχολίου