γράφει η Γιώτα Κεσσανίδου
Οι εξελίξεις στη Συρία δομούνται με τρόπο τέτοιο ώστε είναι
εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψει κανείς την έκβαση της επιχείρησης “Ασπίδα του
Ευφράτη”. Η τουρκική εισβολή που ξεκίνησε το πρωί της Τετάρτης και προς το
παρόν ενισχύεται, είναι παρόλαυτα αντιπροσωπευτικό στίγμα των παρασκηνίων των
διεθνών σχέσεων που εκτυλίσσονται μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.
Η Τουρκία, η οποία κατά τα άλλα τον τελευταίο καιρό φρόντισε να
αναθερμάνει τη σχέση της με την Ρωσία σκιαγραφόντας μια συγκεκριμένη
κατεύθυνση, ανατρέπει τα μέχρι τώρα δεδομένα και παρά την προσωρινή σύγκλιση
που εξέφρασε με τα ρωσικά συμφέροντα ως προς τη στήριξη Ασάντ, συμμαχεί με τους
Σύρους αντάρτες στην ένοπλη αυτή επιχείρηση. Φαίνεται πως οι συγκυρίες είναι
εξαιρετικά ευνοϊκές για τον κύριο Ερντογάν, αφού έχει καταφέρει να επιβάλλει τα
“θέλω” του σε Ευρωπαϊκή Ένωση, Ρωσία και Η.Π.Α. ταυτόχρονα.
Μέσω της κίνησης αυτής κάλεσε την Αμερική να διαλέξει το αν θα
συνεχίσει να στηρίζει το ΡΚΚ ή θα ταχθεί υπέρ των δικών της συμφερόντων. Η
απάντηση ήταν άμεση. Οι ΗΠΑ , ο φαινομενικά πιστότερος σύμμαχος των Κούρδων
(υποχρεωμένη από τη χρήση στρατιωτικών βάσεων), σπεύδει να διασφαλίσει ότι το
YPG, η κούρδικη πολιτοφυλακή, αποσύρεται . Ταυτόχρονα , ο Τζο Μπάιντεν ζητάει
ταπεινά συγνώμη για τις εκρεμμότητες που προέκυψαν στη σχέση των δύο χωρών μετά
το δημοψήφισμα!
Η Ρωσία, παρά την εξόφθαλμη παρέκκλιση της τουρκικής στρατηγικής,
φαίνεται απαθής παρατηρητής. Πραγματικά καμία αντίδραση υπέρ του συμμάχου
Ασάντ, παρά την εισβολή της γειτονικής Τουρκίας με πρόσχημα την καταστολή του
ISIS. Γιατί είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι πρόκειται για πρόσχημα. Πίσω από αυτό
βρίσκεται η επιδίωξη καταστολής της εδαφικής κουρδικής εξάπλωσης.
Ίσως όμως η Ε.Ε. Είναι το μεγαλύτερο υποχείριο αυτής της
κατάστασης. Ανήμπορη να ορθώσει ανάστημα υπό την απειλή του προσφυγικού
καταλήγει να συγχαίρει τον Ερντογάν (είναι ειρωνικό αφού πάνω από 40 άμαχοι
έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 3000 άτομα εγκατέλειψαν την Τζαραμπλούς) με
μοναδική παρατήρηση την τήρηση της συμφωνίας της Βιέννης και να προσχεδιάζει
μια μέση λύση στο κύριο αίτημα της Τουρκίας, την ελεύθερη μετακίνηση άνευ βίζας. Ο Ερντογάν από τη μεριά του αποφυλακίζει τους καταδικασθέντες
γκιουλενίστες (αν η απόλυση και υπο επιτήρηση ζωή μπορεί να θεωρηθεί τέτοια)
και φαινομενικά εκπληρεί πια τις δημοκρατικές προϋποθέσεις της γηραιάς Ηπείρου.
Παρά όμως τις προαναφερθείσες παρούσες συγκυρίες που χαρακτηρίζουν
την κατάσταση, απαιτείται πολύ λεπτός χειρισμός και τήρηση ορίων από τη
μεριά της Τουρκίας προκειμένου να μη στρέψει όλη αυτή την κατάσταση εναντίον
της. Μια ενδεχόμενη παραμονή στα συριακά εδάφη παραπάνω του "διακαιολογημένου" είναι δυνατό να πυροδοτήσει μεγάλης κλίμακας αντιδράσεις. Όμως προς το παρόν ο
χειριστής των μαριονετών είναι ο Ερντογάν, σε αντίθεση με την πολιτική επίδραση
της Ελλάδας στην διεθνή σκηνή, η οποία είναι πραγματικά ανύπαρκτη. Ίσως μάλιστα
μια εκ νέου οργανωμένη επιδίωξη των γερμανικών αποζημιώσεων του Β'
Παγκοσμίου πολέμου είναι το κλειδί για τη διασφάλιση της χείριστης δυνατής στρατηγικά θέσης.
Το κωμικό στοιχείο σε όλο αυτό είναι η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας.
Γιατί μόνο έτσι δικαιολογείται προϋπολογισμός άμυνας της τάξεως του 2,3% επί
του ΑΕΠ της χώρας μας.
Δημοσίευση σχολίου