Τα αποτελέσματα της
κυριαρχίας ανυπόστατων εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων
«Μα για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους
ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους»
Ν. Γκάτσος
Ένα είναι σχεδόν πλήρως σίγουρο. Ο μελλοντικός χάρτης
της περιοχής μας δεν θα είναι ο ίδιος και οτιδήποτε είναι πιθανό.
Για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα ας μου επιτραπεί
να παραθέσω ένα εκτενές απόσπασμα του αείμνηστου Κονδύλη από το πολυσυζητημένο
«Επίμετρο» στο βιβλίο του Θεωρία του Πολέμου (Εκδόσεις Θεμέλιο).
Οι προειδοποιήσεις του είναι επίκαιρες όσο ποτέ
άλλοτε.
Ενέχει μεγάλη σημασία
γιατί αυτή και άλλες ανάλογες ανεκτίμητες αναλύσεις και εκτιμήσεις αποτέλεσαν
αφορμή για μύριες δολοφονικές επιθέσεις.
Τα είκοσι τελευταία χρόνια μιλούσε στην Ελλάδα για μια
αξιόπιστη αποτρεπτική εθνική στρατηγική δεχόταν καταιγισμό δολοφονικών
πυροβολισμών από ένα πολύμορφο όχλο.
Παραθέτουμε λοιπόν ένα εκτενές απόσπασμα του μεγάλου
αναλυτή υπογραμμίζοντας ότι η καλή θεωρία και η καλή ανάλυση είναι αθάνατη και
αλάνθαστη, πλην στην Ελλάδα διώκεται.
«Φυσικά, οι ελπίδες δεν ισοδυναμούν με βεβαιότητες.
»Ας υπογραμμίσουμε ακόμα μια φορά ότι η βαθύτερη αιτία
της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε
στενά πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς
ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών.
»Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, ξέρουμε από τώρα ότι το παιχνίδι είναι χαμένο.
»Αν θέλουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι, έστω και με
αντίτιμο την απαισιοδοξία, οφείλουμε να πούμε ότι και σε άλλα πεδία στρατηγικής
σημασίας αρχίζουν να παγιώνονται αναντίστροφες εξελίξεις.
»Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με
περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή δικαιώματα των οποίων η κυρίαρχη
άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η
στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική.
»Η διακήρυξη «δεν παραχωρούμε τίποτε» δεν έχει
έμπρακτο αντίκρυσμα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιμες ώρες τις μεσολαβητικές
προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα
πληρωθούν με παραχωρήσεις ή όταν αποσύρει χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα το
βέτο της για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ε.Ε. αποδεικνύοντας έτσι
άθελά της πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας ακριβώς μέσω
του «ευρωπαϊκού δρόμου» και της επιρροής των «Ευρωπαίων εταίρων».
»Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλμένοι ή έστω
συζητήσιμοι χειρισμοί.
»Συνιστούν τα εύγλωττα επιφαινόμενα μιας βαθύτερης
ιστορικής κόπωσης, μιας προϊούσας, ηδονικής μάλιστα παράλυσης.
»Στο βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα
γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι
ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον
η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους
χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος, και επίσης με δάνεια
και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός.
»Υπ’ αυτές τις συνθήκες ό,τι στην πραγματικότητα θα
συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου
τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν
«πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαϊσμό».
»Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά
τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα
δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή.
»Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών
γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την
επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για
τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.
»Οι μετριότητες,
υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό
και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν
το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και
τέτοιου βάθους –ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν
μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο˙ γιατί, αν ο πόλεμος
είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική;
»Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο
ένστικτο της βραχυπρόθεσμης
αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική
τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες
γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη
συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την
αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή
παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ε.Ε.!) και την
κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ’ ό,τι παράγεται και σ’ ό,τι καταναλώνεται, με
αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου.
»Αν λάβουμε υπ ‘όψιν μας μόνον όσα πράττονται και
αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι
πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική
αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας,
υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν
απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαϊστικές», αδιάφορο).
»Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες, που μπορούν να
περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και
ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι.
»Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε
ευθύβολη θυμοσοφία: όπως στρώνει ο καθένας, έτσι και κοιμάται».
tribune.gr
Δημοσίευση σχολίου