Tην
ώρα που η Ευρώπη σταματά τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις για την Τουρκία-
ουσιαστικά ακυρώνει οριστικά την προοπτική ένταξης-που στην Ολλανδία, την
Ελβετία και τη Γερμανία απαγορεύεται ακόμη και η είσοδος τούρκων διπλωματών και
υπουργών, που στη Γαλλία ξέσπασε οργισμένη αντίδραση για την απόφαση του Ολαντ
να επιτρέψει στον Ταβούσογλου να μιλήσει στο Μέτς- μια οργή που παρασέρνει μαζί
της και τον υποψήφιο της κεντροαριστεράς τραπεζίτη Μακρόν- την ώρα που η
Τουρκία διεκδικεί από την Ελλάδα σχεδόν το μισό Αιγαίο σε νησιά και κατέχει
παράνομα τη μισή Κύπρο, την ώρα ακριβώς αυτή η ελληνική κυβέρνηση, διά του
Μουζάλα, συγκυβερνά στο προσφυγικό ζήτημα και επιτρέπει στο γιο και την
κόρη του πρωθυπουργού Γιλντιρίμ να επιθεωρούν τις εγκαταστάσεις στο Ελληνικό,
να οργανώνουν συγκεντρώσεις προσφύγων υπό την καθοδήγησή τους και να τους
καθιστά έτσι συγκυβερνήτες, στον πιο κρίσιμο ίσως τομέα διακυβέρνησης. Στο
προσφυγικό.
Αλλά
δεν είναι μόνον αυτό. Το Υπουργείο Παιδείας του κ. Γαβρόγλου ετοιμάζεται να
ιδρύσει στο ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη, πανεπιστημιακά τμήματα Τουρκικής γλώσσας και
Ισλαμικής θρησκείας, σε συνεργασία με τουρκικά πανεπιστήμια, εισάγει την
τουρκική γλώσσα ως υποχρεωτική σε νηπιαγωγεία της Θράκης- προφανώς με στόχο να
την εισάγει και στα δημοτικά- και επιπλέον καθιερώνει νέο κλάδο στον δημόσιο
τομέα, τον ΠΕ 73, στον οποίο θα εντάσσονται οι εκπαιδευτικοί αυτοί.
Ουσιαστικά
δηλαδή, εάν κρίνουμε και από τις δηλώσεις Γαβρόγλου πως θα ξαναγράψει και τα
βιβλία της ιστορίας για τη Μέση Εκπαίδευση- προφανώς υπό την καθοδήγηση των
μικτών ελληνοτουρκικών επιτροπών που έχουν προ πολλού συσταθεί- τότε η
ελληνοτουρκική συγκυβέρνηση απλώνεται πλέον και στην εκπαίδευση, μετά το
προσφυγικό.
Δηλαδή, την ώρα που μειώνονται οι ώρες διδασκαλίας των ελληνικών, αρχαίων και
νέων, που καταργείται η υποχρεωτική διδασκαλεία των θρησκευτικών και το μάθημα
χάνει τον ομολογιακό του χαρακτήρα, η κυβέρνηση, ταυτόχρονα, πριμοδοτεί τις
ισλαμικές σπουδές και την τουρκική γλώσσα.
Τι
μένει; Μένουν ακόμη οι υπόλοιποι τομείς της εσωτερικής διοίκησης, αφού
παρατρίχα δεν είχαμε και τη δημιουργία τουρκικού ιδιωτικού καναλιού. Θα
μπορούσε να υποθέσει κανείς βασίμως, πως εάν η Άγκυρα έστελνε τώρα τούρκο
υπουργό να μιλήσει σε προεκλογική συγκέντρωση τούρκων στη Θράκη, η κυβέρνηση θα
άνοιγε διάπλατα τις πόρτες.
Όλα αυτά αποδεικνύουν πως βρισκόμαστε πιθανόν σε πορεία ελληνοτουρκικής
συγκυριαρχίας, δηλαδή σε πορεία δορυφοροποίησης της χώρας, έναντι της Τουρκίας.
Οι απειλές του Καμμένου μοιάζουν έτσι γραφικές και συσκοτίζουν την απτή
πραγματικότητα.
Δε
φτάνει δηλαδή που έχουμε παραχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής μας
κυριαρχίας στους δανειστές, εκχωρώντας τους το σύνολο της δημόσιας περιουσίας
και των τραπεζών, αλλά και τον πλήρη και απόλυτο δημοσιονομικό και πολιτικό
έλεγχο, συμπληρώνουμε αυτήν την απώλεια με την εκχώρηση των υπολοίπων τομέων
της εθνικής κυριαρχίας – παιδεία και εξωτερική πολιτική-στην τουρκική ισλαμική
εξουσία.
Μήπως
πρέπει κάποιοι μέσα στον Συριζα και στους ΑΝΕΛ να ρωτήσουν την κυβέρνηση γι’
αυτά που πράττει και όχι μόνον να ψηφίζουν αμίλητοι τα εισερχόμενα κυβερνητικά
νομοσχέδια;
Διότι,
έτσι όπως πάμε, θα καταλήξουμε να υλοποιήσουμε ακόμη και το όνειρο του Ίωνα
Δραγούμη, από τον μεσοπόλεμο, ο οποίος, αντιπολιτευόμενος τον Βενιζέλο, είχε
προτείνει τότε τη δημιουργία μιας ελληνο-τουρκικής ομοσπονδίας. Γιατί όχι; Εξάλλου
δεν είμαστε εθνικιστές.
Δημοσίευση σχολίου