ο Υπερσιβηρικός του Ρασκόλνικοφ - του φωτη μισοπουλου

τα φύλλα είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν, τρέμω τον χειμώνα [1α]
ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤΤ, Πρόζες 1945-1980

στην Ισαβέλλα Τυσόν [1β], - σχεδόν παντοτινή

είτε στην Οφέλια Καέιρος[1γ], κι αυτή μπαρόκ,

στο πάρκο της Εστρέλα

......η ζωή στη συνοικία έμοιαζε με την ύπαρξη ενός σκύλου δεν απαντούσε κανείς η μανία με τις φάρσες που σε φέρνουν πίσω στη ζωή ξαφνικά όταν χάνεσαι και λείπει η παρουσία περπάτησα την πόλη αρκετά ύστερα σταχτί κι έπειτα χάνεται από τα μάτια για πάντα ένα σπίτι που κοιμήθηκε ή η γυναίκα που αγαπάει την ψυχή κάποιου δέντρου και γυρίζει πάντα σ' αυτό ή το επόμενο βράδυ καθώς δεν κρατάει μυστικά αν και αμίλητη δέρμα από χώμα σαν προηγούμενη τέφρα απέραντη Άβυσσος με καινούρια σάρκα γεννούσε ασταμάτητα και νύχτωνε σαν πράξη βίας το φως του φεγγαριού όπως οι ασυνήθιστοι επισκέπτες να θυμάσαι τους στεναγμούς των κουπιών το μουρμουρητό των πλοίων στα βαθιά κάποτε θα δω το σιωπηλό άδειο να συντελείται έτσι χαμηλόφωνα και κρυφά όπως επέζησα μέχρι σήμερα μπροστά μου τώρα το ξεκίνημα χρειάζεται να επωμισθώ την επιστροφή σημαδεύοντας κάθε λεπτομέρεια του λαβύρινθου μονοπάτια όπως η φωνή εκείνης που μαντεύει ότι ανήκεις κάπου αλλά έρχεται φορώντας το ίδιο καπέλο και τότε είπα ακουμπώντας το στήθος μου ''ναι θέλω Ναι'' καχύποπτα Δεν έβρεχε Ρηχή μοναξιά οι φωνές οι αλυσίδες που κροταλίζουν τη ζωή κάθε στιγμή Αποκαλύπτει το μηδαμινό της απρόσμενο Φώναξα Όλα ήταν ήσυχα Αρκεί που ανέβαιναν την ίδια νύχτα Μόλις παρουσιαστεί η ευκαιρία όλα συμβαίνουν σε μια πανομοιότυπη εποχή Σημαίνει μήπως κατανοήσουν τη ζωή σου παρ' ότι προχωρούσα ακίνητος και η γκρίζα άμμος είχε γενικεύσει τα πράγματα από σέβας - ένα λευκό σαν άνεμος το σούρουπο πέρασε ο Ρασκόλνικοφ ''θα καταλάβουν για ποιο λόγο έφυγα αλλά η Σόνια μόνο αυτή θα έρθει μετά Για ποιο πράγμα μιλούσε ;'' ο γιατρός καθόταν ακίνητος ή τα πουλιά όταν ξεχαστούν βάζοντας ερωτηματικά στην ιστορία γιατί κάτι πρέπει να τελειώσει την ύπαρξή του ή να ξεχαστεί έτσι έγινα συγκαταβατικός υπήρχε βέβαια ειρωνεία όπως η ήττα όταν αμύνεται κανείς άδικα στο φως ή ξημερώνει ανεξήγητα με τα καρφιά γυρισμένα οι μύτες προς τα πάνω σαν παρελθόν

......τώρα πια δεν είναι παρά μια παλιά ιστορία η φωνή θα σβήνει λίγο λίγο ξέρω ένα μέρος μια εσοχή στο τρένο νούμερο 17 όπου η Σόνια μπορεί να κλαίει ήσυχα και στοχαστικά τα μάτια της θα συνηθίσουν την απότομη συμπεριφορά των άλλων θ' αποκτά ένα όνομα απρόφερτο που μοιάζει την πόλη που άφηνε της δίδαξα ότι ο χρόνος είναι συλλαβιστός κομματιαστός κι εμείς θ' απολογηθούμε για τις απώλειες πολύ αργά η λάμπα χαμήλωνε το αντιφέγγισμα στον καθένα αναλογεί ένας σκοτωμένος στην εξέγερση Γεγονός ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ : ......αναζητώ τους αληθινούς μου φίλους ανάμεσα στους νεκρούς ή τους αγέννητους οι υπόλοιποι θα είναι το θέατρο σκιών [και γέλασε] ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : .......θυμήσου το Κινγκς Χεντ ο δήμιος του βασιλιά Καρόλου γευμάτισε εκεί μετά το τέλος πήρε μια φέτα κρέας ύστερα έστριψε τον άδειο δρόμο [2] η σιωπή θα κλειδώνει σαν αύρα παροξυσμού έξω απ' το βεληνεκές της ζωής που ήσουν έξω απ' τη ζωή που στεκόμουν κάτι σαν αργοπορημένη πρόβλεψη προσπαθώ να μάθω αν είναι αυταπάτη / ........κοιτάζω προς το παράθυρο περπατώ από γωνιά σε γωνιά όλη νύχτα και την επόμενη μέρα μου προσφέρει ικανοποίηση η ασυνήθιστη ηρεμία κάθε τόσο έπεφτα σε κατάσταση υπνηλίας υπάρχει ένας μηχανισμός κι η συλλογιστική του από τότε που γεννήθηκα ως σήμερα όταν ο τελευταίος εφιάλτης διαπράττει το ατιμότερο έγκλημα Παραίτηση / ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ : .......ωστόσο θα γιορτάσουμε στον άλλο κόσμο με τη Σόνια θα τρομάξουν οι καταραμένες ζωές τους χρόνος λησμονημένος αποκαλούμενος με τ' όνομα μιας εποχής ικετεύοντας την παρά φύση σιωπή τις παρά φύση στιγμές το ιδρωμένο μέτωπο οι ανάσες ή οι μοναχικές γυναίκες στην πόρτα ανήσυχες τα παρά φύση ερείπια σκορπισμένα τ' απλωμένα δάχτυλα ακίνητα το αγκάλιασμα όπως αγκαλιάζει κανείς ένα κομμάτι ζεστού αέρα ΣΟΝΙΑ : .....φαύλες λέξεις για να πιστέψω ότι είμαι εδώ / [παύση] ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ : .....πρέπει να εγκαταλείψω γι' απόψε ετούτη τη γραφή

...χαμογελούσαν χαιρέτιζαν ο ένας τον άλλο στο δρόμο ή μήπως κατέληγα να κάθομαι απλώς με την πλάτη στον τοίχο ''τι σε κάνει να αισθάνεσαι δυσάρεστα ;'' ευκαιρία να κοιταχτούνε στα μάτια το απόγεμα γεμίζει από φοβισμένα πλάσματα η νέγρικη τζαζ σ' απορροφάει στο πάτωμα όπως ο βολικός ρυθμός των τετάρτων Απόλαυση Τι ήταν άραγε αυτό που έβλεπα στο πίσω κάθισμα μιλούσε ασυντόνιστα η κυρία στον καθρέφτη πιο επικίνδυνη απ' ότι γυμνή στο ανελέητο φως κι οι άνθρωποι δεν θάπρεπε ν' αφήνουνε καθρέφτες στα δωμάτιά τους Γυμνούς ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ : ......τρομάζουν ακατονόμαστα πτώματα με τα μάτια ορθάνοιχτα τρεκλίζουν δίπλα τους ισχνοί άρρωστοι μέρες αποθαρρυμένες η μία μετά την άλλη πράγματα που ποτέ δε συμβαίνουν όπως τα σύννεφα το φόρεμα το διαμάντι η αναρρίχηση των σκιών εκείνη ερχόταν επιτηδευμένα αργά το κάτοπτρο έκαμνε την αρχή στιγμές εδώ κι εκεί με λιγοστό ήχο όσο υπάρχουν όσο υπήρχαν έθετα τις ίδιες ερωτήσεις στον εαυτό μου στους άλλους τελικά σκότωσα ποτέ μου κανέναν ; τι περικλείεται μέσα σ' αυτήν την αδιάκοπη υπόθεση επιστροφής εννοείται ότι εκείνος ο φόβος ήταν η απαρχή του Θεού γεννιόμαστε σ' ένα ανήλιαγο υπόγειο οι γονείς μας είναι ήδη νεκροί το βράδυ με περίμενε στο σταθμό ο ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ Σκοτάδι ''Απαραίτητη η ακινησία'' μου λέει ''αφουγκραζόμαστε την εξέγερση ο μικρόψυχος φόβος για κάθε βήμα θα έρθει η γυναίκα μοναδική αιωνίως σε κάθε σημείο του ορίζοντα στοιχειώνει όσους την πόθησαν σιωπηλά σα να ομολογούν το πιο ειδεχθές έγκλημα άλλωστε είμαι εξαιρετικά δεινός χορευτής για να γίνει ριψοκίνδυνος ο άλλος λίγες ώρες απ' το δείπνο περιπλανιέμαι αυτή είναι η τροφή μου θυμάμαι το χέρι που κουνιόταν κατά μένα κατέβηκε η πιο λαμπρή σκέψη δεν υπάρχουν νόμοι σ' αυτά οι κλειδούχοι απείθαρχοι αλλάζουν το ιερό ή το παράλογο μάς οδηγούν με σιγουριά στην πιο εγκαταλειμμένη εξέγερση ενώ έβρεχε δυνατά και τώρα ίσως μπορέσω να τελειώσω