το πτώμα - του φωτη μισοπουλου

.....στον Αμεδαίο του Ιονέσκο, το πτώμα κάνει ένα διαπεραστικό σφύριγμα, που συνοδεύεται από γαβγίσματα, τρένα που φεύγουν, φασαρίες

ΜΑΡΙΑ ΠΟΡΤΟΛΟΜΑΙΟΥ [1α]

Το λείψανο προέρχεται από το πτώμα

Walter Benjamin [1β]

 1. ΑΜΕΔΑΙΟΣ

........η μυρωδιά της βενζίνης τον αρρώσταινε είχε καταχωνιάσει το κλουβί στη σκοτεινή γωνιά μέχρι να ξοδευτεί κι η τελευταία δεκάρα τού τελευταίου ανθρώπου - η διάσωση της εικόνας μου φαινόταν πλέον τόσο επείγουσα λες και θα μπορούσε να δώσει κάποια χρήσιμη συμβουλή - θα πήγαιναν και θα γύριζαν πολύ αργά η κ. Μ. δε χρειαζόταν άλλο καβαλιέρο έβγαλα το ρολόι κι αφουγκραζόμουν το τικ τακ στην κίνηση ενός πουλιού σ' ένα κοχύλι ή στο λουλούδι - οι τύψεις για την απροσεξία δεν τον άφηναν έχανε τα λόγια του χειρονομώντας αστεία και αναίτια - έρπουν δάκρυα όταν λόγος κανείς για δάκρυα δε συντρέχει υπέθετα - περάσαμε το ποτάμι δηλαδή το γεφύρι - σαλεμένα λογικά με την απάνθρωπη περιέργεια των δρόμων και το μόνο που ακουγόταν τα βαριά βήματα ή το πορτρέτο της γυναίκας δέσποζε στον κατά τα άλλα γυμνό τοίχο η παράξενη επίδραση που ασκούσε πάνω της άρχιζε να εξασθενεί μετά το τέλος κάθε παράστασης - έζησε μαζί της γιατί ήθελε ν' απολαμβάνει μόνος του ένα πιο ανεξάρτητο είδος έπαρσης - ο ναρκωμένος μέσα του πόνος για όσα έπαθε - αυτή η σιωπή μου θύμισε φόνο εν βρασμώ ψυχής σιγά σιγά οι χτύποι άρχισαν να γίνονται σιγανότεροι σηκώθηκε όρθια ενώ ψαχούλευα στο χώμα - όπως κάποτε πριν από χρόνια έβαζε και τώρα το χέρι της στο στήθος - λοιπόν η απόδοσή μου στους ύστατους καιρούς δεν υπήρξε καθόλου ικανοποιητική : σε δυο νύχτες στην πραγματικότητα σε μια μόνο νύχτα η γυναίκα που είχα κοιμηθεί μαζί της έγινε αξέχαστη κι αυτός ακίνητος παρ' ότι προχωρούσε - οι σκιές τους μια σκιά - το κεφάλι της στητό πιο πάνω από το δικό του δίχως να με βλέπουν μεθυσμένοι απ' το σημείο που ήταν - άκουγα τις ασυνάρτητες κουβέντες που πρόφεραν - μέσα στην απελπισία κατέρρευσα πάνω στο μεγάλο τραπέζι στο κέντρο του δωματίου έπρεπε να δώσω σημεία ζωής εδώ θα είμαι θα με βρουν κάπου εδώ. Θα είμαι. Μπορεί να υπήρχα σ' εκείνο το όνειρο ατέλειωτα στιλπνός σαν όταν αναδύεται απ' το μυαλό κάποιου θεού ήσυχη σοφία Ένας εραστής πιο αθόρυβος. 

 2. ΜΑΝΤΛΕΝ ή ΤΟ ΛΕΊΨΑΝΟ 

......η αλλήθωρη λήθη μιλάει με το στόμα χρησιμοποιώ τη συνοικία μου ελάχιστα είναι επίσης πολύ μεγάλη κουβέντα ο τρόπος να περιτυλίγουμε τις συναλλαγές μας σε ασφάλεια και οι στοές που διασχίζω με δεμένα μάτια ''Πρόκειται για έγκλημα Η έρευνα συνεχίζεται Ο ρεπόρτερ μας επί τόπου μεταδίδει : Η ανάκριση και η πραγματογνωμοσύνη που έγιναν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ηλικιωμένη γυναίκα πέθανε από παθολογικά αίτια'' - τα κομμάτια της ψάχνονται κάτω απ' το μέτωπό μου όλη νύχτα : Το Πτώμα διαβάζει Lawremce Ferlinghetti ''H σειρήνα του Μπαλκλούτα ουρλιάζει Η παλίρροια Το τηλέφωνο. Ποτήρια σαμπάνιας σαν σε φιλμ του Φελλίνι'' [2] τα μέλη del cadavere eccellente περισσεύουν στην καταχνιά πάνω απ' τα κρουαζιερόπλοια όπως κατευθύνεσαι στα δευτεριάτικα ηλιόλουστα πρωινά που ο Αμεδαίος απολαμβάνει - Το Λείψανο πηγαινοέρχεται ασθματικά ΑΜΕΔΑΙΟΣ : Δεν έχει τσέπες ούτε έγνεψε τίποτε στεκόταν και σάς περίμενε -/ Ο οίκτος στην αρχή τού προκάλεσε την επιθυμία να πάρει σπίτι το Άψυχο Σώμα - υπάρχουν άλλωστε κι άλλα πολλά πράγματα που πεθαίνουν αλλά δεν τα βάζουμε στο σαλόνι - για παράδειγμα το σκυλί μια πόλη η θάλασσα - Πέρασε μέσα μόλις άνοιξα την πόρτα - τής είπα ΜΑΝΤΛΕΝ : .....γιατί να μην ευνοήσουμε το σκόρπισμα ; αντί να ζούμε σ' ένα μοναδικό τόπο αναζητώντας μάταια να λυτρωθούμε Γιατί να μην είχαμε διασκορπισμένα στο Παρίσι πέντε ή έξι δωμάτια ; [μικρή παύση] -  να κοιμάμαι στο Denfert να γράφω στην Place Voltaire να έτρωγα στην Rue de la Tombe Issoire να βλέπω τους εμπόρους επίπλων στο Faubourg St. Antoine [3] - [Έπειτα ξοδεύτηκε μεγάλη ποσότητα σιωπής Αυτό ακριβώς το φως σκίαζε το τέλος της μέρας η εξωτερική τρυφερότητα γινόταν προσδοκία αγγίγματος - Σήψη σαν τα πνιγμένα αντικείμενα που επιπλέουν ξεπλυμένα κι αφρόντιστα ''Κάποτε έζησα κι εγώ - ξέρετε- θελκτικά και μυστήρια'' αντιφώνησε το Πτώμα - ψεύτικες ανταύγειες ζωγραφισμένες σε κλειστά βλέφαρα όπως μένει ο γύψος στην πέτρα οσμή από βερνίκι μόλις αντιληπτή να ξεχωρίζει ο διάδρομος στην τελική του έκβαση το πρόσωπό της στράφηκε κατά τα δέντρα χτυπούσε ο ήλιος κύματα από αίμα σε δυνατούς επιταχυνόμενους ρυθμούς - ΜΑΝΤΛΕΝ :....δεν είναι κλειδωμένη η πόρτα - [έλεγε και ξανάλεγε] - καλά κάνατε και ήρθατε μια τόσο κρύα νύχτα κάθε μεγάλη αλήθεια αποζητάει μοναξιά και ανωνυμία -/ Θα 'θελε να μείνει κατά βάθος απαρατήρητο μέσα στο πλήθος - ως Λείψανο - αφανές στην ταραγμένη μάζα των ανθρώπων στην καυτή κίνηση της πόλης κουβαλώντας νέους τρόπους ζωής- παράταιρες αλλαγές και ανατροπές των πάντων ΠΤΩΜΑ : .....δώστε μου λίγο υπνωτικό ακόμα θα σάς πληρώσω έξτρα - συγνώμη - χάλασα τη γιορτή -/ Στάθηκαν και κοιτούσαν - τώρα μπορούσε να βρει το δικό του καταφύγιο να ζήσει εκεί ήσυχα μοναχικά μακριά από τα μάτια των άλλων με τον τρόπο που ήθελε σα να βρισκόταν σ' ένα πυκνό και αδιαπέραστο δάσος σε μια απέραντη μεγαλούπολη. Στο ξέφωτο. Όπως το πέρασμα του χρόνου που συμβαίνει ανύποπτα ή το κερί του Kerouac στο ασήμαντο δωμάτιο- ενώ παρατηρεί τον ακάλυπτο- γράφοντας για τον κόσμο.

ΤΕΛΟΣ 

 ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1α]E. Ιonesco, Αμεδαίος ή Πώς να το ξεφορτωθούμε, μτφρ. - πρόλογος Μαρία Πορτολομαίου, Δωδώνη, αχρονολόγητο [από τον πρόλογο στην έκδοση]

[1β]Walter Benjamin, Σαρλ Μπωντλαίρ-Ένας λυρικός στην ακμή του καπιταλισμού/ επίμετρο Adorno, Tiederman, Buck-Morss/ μτφρ. Γιώργος Γκουζούλης, Αλεξάνδρεια pdf διαδίκτυο [Φώτης Μισόπουλος, Πρόζα για ένα λείψανο, 10.6.2018 neinnewsgr.blogspot.com - είτε διαδίκτυο]

[2]Lawrence Ferlinghetti, Μεγάλο Αμερικάνικο Ποίημα του Λιμανιού, απόδοση Κώστας Μωρογιάννης - ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ.33 / 1983 

[3]Georges Perec, Η συνοικία, απόδοση Ελένη Τζακοπούλου - ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ο.π.