Μη χαίρεστε για το τέρας που σκοτώσατε

...γράψανε πάρα πολλοί, πάρα πολλά, καταλληλότεροι από μένα σε αναλύσεις -κοινωνικές και πολιτικές- για τη σημερινή ελληνική συγκυρία- κατά βάθος "ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο μπερδεύεται στο στόμα" και συμπληρώνει την απώλεια μνήμης που έχουμε, την πραγματική α-λήθεια στο μένος των καιρών....Η θηλειά στο λαιμό είναι σύνολες αυτο-βιογραφίες.
Ζει κανείς την μικρο-ιστορία, που είναι α-χρονική μέσα στο όλο γίγνεσθαι, κάτι απ' την κραυγή της Άννας Αχμάτοβα,
"ο άντρας στον τάφο, ο γιός στη φυλακή- προσευχηθείτε για μένα"...Όπως αυτοί στον ποταμό Νίγηρα που έχουν άφθονο νερό και πετρέλαιο, μα κουβαλούν στην πλάτη τα αγαθά τους, ή εκείνες τις φρικαλεότητες των Γάλλων στο Αλγέρι και τους εξανδραποδισμούς που προκάλεσαν οι Άγγλοι στην Ινδία...Όταν τα τρένα γέμιζαν με Εβραίους, λίγο πριν οι θρησκευτικοί ηγέτες τους, υποστήριζαν με τα ΝΑΙ της αντίστοιχης εποχής, πόσο ευγενικοί και αβροί στην συμπεριφορά είναι οι Γερμανοί, αφού διαβάζουν Χαίλντερλιν ή Γκαίτε, ακούνε Μότσαρτ ή Μπετόβεν, πόσο αδιαμαρτύρητα οδηγήθηκαν στα κρεματόρια, πόσο αυτή η ατμόσφαιρα θανάτου είναι ακόμα πνιγηρή κι εδώ στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στη Βιάνου....


Το 1949, έγινε, δεν θυμάμαι πού, με πρωτοβουλία των φρουδο-μαρξιστών της σχολής της Φραγκφούρτης, ένα συνέδριο με τίτλο "Η θεολογία μετά το Άουσβιτς".[Φρόμ, Αντόρνο, Χόρκχάιμερ, Μαρκούζε]. Και, φυσικά ειπώθηκαν πολλά, και ανακοινώθηκαν περισσότερα, κοινός τόπος των συνεδρίων. Ωστόσο, κατά την γνώμη μου από την επαύριο, μόλις έληξε ο πόλεμος, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έδωσε μια καίρια απάντηση: "Μη χαίρεστε για το τέρας που σκοτώσατε, η σκύλα που το γέννησε είναι ξανά σε οργασμό".

Του Φώτη Μισόπουλου. 

Δημοσίευση σχολίου