Με βαρέλι χωρίς πάτο μοιάζει πλέον το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα καθώς όλοι αποχωρούν ομαδικά.

Με βαρέλι χωρίς πάτο μοιάζει πλέον το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα καθώς όλοι αποχωρούν ομαδικά. Αυτοί που μένουν ελπίζουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα ξεγελάσει για ακόμα μία φορά τους ψηφοφόρους και οι ίδιοι από στελέχη της πεντάρας θα εξελιχθούν σε στελέχη πρώτης γραμμής.

Ο Τσίπρας προσπαθεί να μετριάσει την κατάσταση που διαμορφώνεται στο κόμμα του, εξαιτίας των αποχωρήσεων,  διοχετεύοντας στους αριστερούς αυριανιστές φήμες που θέλουν τον ίδιο να νοιώθει ανακουφισμένος από τις αποχωρήσεις όμως στην πραγματικότητα οι μόνοι που νοιώθουν ανακουφισμένοι είναι η Γερμανοί καθώς ο δρόμος πλέον για την συνεργασία Τσίπρα - ΝΔ είναι ανοικτός και χωρίς εμπόδια.

Τα νέα ανακοινωθέντα των αποχωρήσεων.  

Η δήλωση αποχώρησης της Αγγελικής Σαπουνά.

“Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μου είναι αδύνατον να συμμετάσχω στη διαδικασία του Σαββατοκύριακου.
Η διαδικασία αυτή γίνεται κατά παραβίαση του προγράμματος και του «παραπρογράμματος» και όλων των συμπεφωνημένων κανόνων λειτουργίας του κοινού μας σπιτιού, που ήταν ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ του ιδρυτικού συνεδρίου του 2013. Το αιφνιδιαστικό διάγγελμα του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα για την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών, με προφανή σκοπιμότητα την πλήρη εκκαθάριση του κοινοβουλευτικού συριζικού μπλοκ από τους «διαφωνούντες», το άνοιγμα νέων προοπτικών συμμαχικών κυβερνήσεων με συστημικές πολιτικές δυνάμεις και την ακύρωση της ρητής και εκπεφρασμένης πολιτικής βούλησης της πραγματικής πλειοψηφίας των μελών του κόμματος για συνέδριο με στόχο την εκπόνηση σχεδίου απεμπλοκής από το μνημονιακό εφιάλτη, έδωσε τη χαριστική βολή στο ΣΥΡΙΖΑ με τα πολιτικά χαρακτηριστικά που γνωρίζαμε ως σήμερα.

Μ’ αυτή την έννοια, το κόμμα της ενωτικής, ανασυνθετικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς που συνιδρύσαμε και παλέψαμε για την δημοκρατική οικοδόμησή του με πολύ κόπο και για πολλά χρόνια, δεν υπάρχει πια. Προφανώς η μοναδική εμπειρία και η ανεκτίμητη συνεισφορά του καθενός και της καθεμιάς στη συναρπαστική συριζική ιστορία, από την εποχή του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης και του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών μέχρι τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ των μελών και την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της Ελλάδας τον τελευταίο μισό αιώνα,  θέλει χρόνο και ίσως απόσταση για να αποτιμηθεί σε όλες της τις διαστάσεις και πάντως δεν είναι του παρόντος.

Αυτό που είναι του παρόντος, είναι το επιτακτικό αίτημα και η αγωνία των χιλιάδων συναγωνιστών και συμπολιτών μας για απεμπλοκή από τον μνημονιακό εφιάλτη και τις συνέπειες του στη διάλυση των ζωών των ανθρώπων, αίτημα που εκφράστηκε, άλλωστε, από το απίστευτα παλλαϊκό ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος.

Και σ’ αυτή την αγωνία, η στοιχειωδώς έντιμη προσέγγιση έχει ως αναγκαίες προϋποθέσεις:

α) την αποδοχή του γεγονότος ότι η συριζική απόπειρα αντιμετώπισης των μνημονιακών εκβιασμών ηττήθηκε, προφανώς και εξαιτίας σοβαρών λαθών που έγιναν από τη μεριά μας και όχι μόνον επειδή οι «κακοί» ήταν «πολύ κακοί», αυτό μάλλον οφείλαμε να το έχουμε εκτιμήσει εγκαίρως, 

β) του στρατηγικού αδιεξόδου, σε σχέση, τουλάχιστον, μ’ αυτά που ως τώρα υποστηρίζαμε ως ηγεμονική άποψη του κόμματος, γ) της οργάνωσης του σοβαρού, συντεταγμένου και δημοκρατικού διαλόγου για την εκπόνηση νέων εναλλακτικών λύσεων, όλα αυτά δηλαδή που θα ήταν το αντικείμενο του καταργημένου μας συνεδρίου. Σ’ αυτό τον ακυρωμένο διάλογο, θα έπρεπε να έλθουν στην επιφάνεια η πλήρης και διάφανη ενημέρωση για ότι έχει γίνει ως τώρα, με τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αβλεψίες, τους εκβιασμούς, όλα, καθώς και η ανάληψη της συνευθύνης που αντιστοιχεί, ναι μεν άνισα επιμερισμένη, αλλά αντιστοιχεί σε όλα τα πρόσωπα του κυβερνητικού δράματος του πρόσφατου 7μήνου, δηλαδή σε όλο το στελεχικό δυναμικό του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, αντ’ αυτού, επελέγη από μια μερίδα του κόμματος, τη λεγόμενη «ηγετική», μια άλλη τακτική, αντιδημοκρατική, τυχοδιωκτική και επικίνδυνη, ενώ μια άλλη μερίδα αποφάσισε να δημιουργήσει άλλο κόμμα, ομνύοντας μεν στις λαϊκές αντιστάσεις και στο μεγαλειώδες ΟΧΙ, αλλά χωρίς επαρκείς απαντήσεις στα αμείλικτα όσο και πιεστικά στρατηγικά αδιέξοδα του παρόντος, κάτι που δεν συνάδει αντικειμενικά με τις απαιτήσεις που δικαιούται να έχει, σήμερα, οποιοσδήποτε πολίτης από όλους όσους διεκδίκησαν και άσκησαν κυβερνητική πολιτική εδώ και λίγους μόνον μήνες.

Φυσικά, δεν υπάρχει τέλος της ιστορίας. Κατά την πολύ ταπεινή μου άποψη, η κυβερνητική διαχείριση των μνημονίων δεν μπορεί να αποτελέσει προοπτική για τη ριζοσπαστική αριστερά, όσο σκληρή και έντιμη διαπραγμάτευση κι αν κάνει, εκτός ίσως κι αν είναι αποφασισμένη να έλθει σε πραγματικές και μεγάλες, ταξικές εν τέλει, συγκρούσεις όχι μόνον στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, κάτι που δεν τολμήθηκε όσο έπρεπε στο πρόσφατο παρελθόν και μάλλον δεν είναι  στην ατζέντα της επόμενης κυβέρνησης, όπως κι αν αυτή διαμορφωθεί. Ούτως ή άλλως η συγκρότηση του υποκειμένου, πολιτικού και κοινωνικού, που θα μπορέσει να ξαναδώσει τη μάχη για την αποδόμηση της νεοφιλελεύθερης βάρβαρης ηγεμονίας του σήμερα, σε Ελλάδα και Ευρώπη, με νικηφόρες προοπτικές, θέλει πολύ χρόνο, δουλειά, εμπιστοσύνη και νέες επεξεργασίες που σήμερα δεν υπάρχουν.

Μ’ αυτές τις σκέψεις, νιώθω υποχρεωμένη να δηλώσω την παραίτησή μου από την Κεντρική Επιτροπή του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι σήμερα υπηρέτησα με όποιους τρόπους μπορούσα. Δεν επιθυμώ να συμμετάσχω στο εγχείρημα του εναπομείναντος κόμματος υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα και δεν αισθάνομαι αυτή την στιγμή ως αναγκαία την κομματική μου ένταξη σε οποιοδήποτε άλλο εκλογικό εγχείρημα. Σταθερά γοητευμένη από την περιπέτεια της αριστεράς, που είναι αμετάκλητα ο δημόσιος χώρος της ζωής μου και ο ορίζοντας της σκέψης μου, από τα νεανικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, είμαι σίγουρη πως θα ξαναβρεθούμε με παλιούς και νέους συντρόφους στην επόμενη καμπή του δρόμου των κοινωνικών αγώνων”. 

Ολόκληρη η δήλωση του Χρήστου Λάσκου

Είναι δεδομένο πως η αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος αποτελεί το πλαίσιο για την άσκηση πολιτικής από την κυβέρνηση. Με τον πιο ρητό και σαφή τρόπο το δηλώνει καθημερινά το μεγαλύτερο μέρος των κυβερνητικών στελεχών.

Αυτό εξηγεί, νομίζω, περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο και την αντιδημοκρατική, μέσω της προκήρυξης των εκλογών, κατάργηση κάθε δυνατότητας να αναζητηθεί ένας δρόμος απεμπλοκής με συντεταγμένο τρόπο, χωρίς καμία κομματική διαβούλευση. Τυπικό κι αυτό δείγμα αυτού που υπήρξε το σημαντικότερο πρόβλημά μας εδώ και καιρό: η περιφρόνηση της συντροφικότητας, της συλλογικότητας, της εσωκομματικής δημοκρατίας.  

Προσωπικά, όπως και πολλοί άλλοι, υπήρξα διατεθειμένος, με όλες τις σημαντικές και εκφρασμένες διαφωνίες μου, για έναν «έντιμο και επώδυνο» συμβιβασμό, προκειμένου να δοθεί μια ευκαιρία για τη μεγαλύτερη δυνατή  ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την απόφαση της ΚΕ της 30ης Ιουλίου για έκτακτο Συνέδριο, σύμφωνα με την πρόταση του προέδρου. Η ευκαιρία ακυρώθηκε βιαίως.

Η αποχώρησή μου, αισθάνομαι, πως αποτελεί, πλέον, στοιχειώδη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στους αγώνες του μέλλοντος.
Ενός μέλλοντος «που ίσως να είναι έρημος, μάλλον, όμως, θα είναι φωτιές».