....αυτό που τα τελευταία χρόνια υφέρπει και δεν έχει σχολιαστεί ιδιαίτερα στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι το γεγονός ότι η οικογενειοκρατία στα πολιτικά μας πράγματα έκανε κάτι πολύ πρωτότυπο και εγκληματικό:
Οι πολιτικοί μας είναι αναμφισβήτητα από μόνοι τους πολιτικό στρώμα εξουσίας , χωρίς καμιά άλλη προσφορά στην παραγωγική μηχανή, παρά μόνον στο γεγονός ότι γνωρίζουν τους νομικούς μηχανισμούς εντός κι εκτός Ευρώπης, ώστε τόσο οι ίδιοι να προσπορίζουν οφέλη στους εαυτούς τους όσο και στους εκάστοτε "κολλητούς" των συμφερόντων τους.
Η οικογενειοκρατία είναι αυτή που διαιωνίζει το καθεστώς και ορίζει κάθε φορά τις συντεταγμένες κίνησης των κεφαλαίων - είναι στην ουσία η πιο παρασιτική και λούμπεν ύπαρξη αστών στημένων να βγάζουν λεφτά εκ του μηδενός και εκ του μη όντος να εκτοπίζουν αντιπάλους, να επινοούν μηχανισμούς και να χρεώνουν στον δυστυχή λαό τα τεχνάσματα των ενεργειών τους.
Αυτό το σύστημα για να υπάρχει πρέπει να προσέχει να μην "καίγονται" τα παράσιτα κι έτσι να μην απορήσουμε αν κάποια στιγμή ο Τσίπρας, γνωστός γόνος χουντικών σκευασμάτων, παραχωρήσει τη θέση του πρωθυπουργού στον Δραγασάκη , ούτε αν ο Μειμαράκης, που οι πρόγονοί του αγκάλιαζαν με τρυφερότητα την κυβέρνηση Τσολάκογλου, στήσει τον Στουρνάρα ως πρωθυπουργό, με το άλλοθι ότι οι τεχνοκράτες πρέπει να ορθοποδήσουν αυτόν τον τόπο. Όταν αυτά συμβούν να ξέρετε ότι ήρθε η εποχή του τρόμου να βάλει κι άλλες σφραγίδες.
Το γερμανικό κατεστημένο στήνει αστούς κατά την δική του εύνοια, μιας και στην Ελλάδα όλες οι καλές οικογένειες είχαν την πανθομολογούμενη ευλογία του Γ' Ραιχ.
Ένα να θυμόμαστε ότι οι κοινωνικές διαστρωματώσεις ακόμα και μέσα στους βουλευτές συντείνουν ώστε κάποιοι να φαίνονται πιο αστοί και κάποιοι περιφερειακοί απλά διαμαρτυρόμενοι - το παιχνίδι παίζεται στα "χοντρά θρανία" και οι εκλογές δεν θα γινόταν αν κινδύνευαν τα συμφέροντά τους.
γράφει ο Ανδρέας Κεσίδης.
Δημοσίευση σχολίου