η γέφυρα - του φωτη μισοπουλου

φάρσα για ένα πέρασμα στην ομίχλη σε 4 διαδρομές

Και η γραβάτα ήταν λερωμένη, αλλά δε βαριέσαι, σε νέγρο θα πήγαινε

ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΩΚΝΕΡ, Η ΒΟΥΗ ΚΑΙ Η ΜΑΝΙΑ [*]

W.H.AUDEN, THANK YOU FOG

ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

ΧΟΡΟΣ : ......τα δέντρα κουβαλάνε σκοτάδι - εννοώ τα δέντρα γύρω απ' την αυλή, - όσα απέμειναν - οι υπόλοιποι υπάρχουμε αρκετά μακριά όπως μια πόρτα μισάνοιχτη - βαριά και σε ξύλο αφρόντιστο για να μη δραπετεύουν μυστικά ή εκείνες οι χαμένες σκέψεις που μάς βυθίζουν στο ανύπαρχτο, -''εσάς'', μου λέει, ''κάπου σάς ξέρω'', αλλά δε μίλησα - μοίραζα φυλλάδια έχοντας στο νου την επόμενη εξέγερση κι έπρεπε όλοι να μένουν στην πιο πυκνή σκιά ή στην αφάνεια όπως ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης -/ εγκατέλειψα, λοιπόν, μια υποψία για την επέτειο εκείνης της απροσδόκητης μέρας, - ''το παράλογο'', μου είπε, ''κρύβεται, αλλά είναι ιερό'', κι έτσι ξαφνιάστηκα ή η καταχνιά που αραιώνει έμοιαζε με την βαθιά ικανοποίηση του ιεροφάντη που σιωπούσε ή ο φόβος ήταν η ερημιά να συνεχίζεται κάπου μένοντας για καιρό με κρυφές ελπίδες, - αλησμόνητες λέξεις - ''πώς θα περάσουμε απέναντι'', μου λέει, ''ένα βράδυ που θ' αγκαλιάσω τη Νίνα Ζαρέτσνυ [1] θάναι σαν την Αγία Μετανάστευση'' του λέω - θα βρεθούμε απέναντι μεμιάς''

Α' ΣΥΝΝΕΦΟ : .....υποθέσεις απύθμενες, όπως ένα καρβέλι ψωμί που το κρύβεις, αλλά δεν μπορεί να είσαι πια ο άλλος - είσαι μάλλον εκείνος μέσα σ' ένα απόλυτο ημίφως - μόνος, - κι όλα γίνονται φανερά και ξαφνικά με άλλο αίμα [μικρή παύση]

Β' ΣΥΝΝΕΦΟ : ........οι όχλοι σκορπίζουν την κατάλληλη στιγμή ανάμεσα σ' ασθενικές βροχές και καμπάνες - συναντούν το αφηρημένο βλέμμα του νεκρού σαν τη δικαίωση ή τις απλές νιφάδες των ονείρων καθώς αναχωρούν.

Ο ΑΝΤΡΑΣ : ......τις νύχτες -τότε- γινόμαστε ακόμα πιο μόνοι κι ο Θεός γνωρίζει αν έχουν τακτοποιηθεί τα πράγματα όπως έπρεπε, αλλιώς ικετεύουμε το ακατόρθωτο ή κάποιος κλαίει σιγά σαν όταν δεν υπάρχει τίποτα απαραίτητο να γίνει

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ : .......Μη-/ καταστρέφεις τη νύχτα ! [2].//

ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

ΧΟΡΟΣ : .....υπάρχει η ανένδοτη θέληση ανεπίδοτη - δε χρειάζεται να ρωτήσεις τίποτα -υπάρχει η επανάληψη της γης μέσα στο χρώμα του χειμώνα - μπορώ να σου μιλήσω να κάνω να πιστέψεις ο,τι θέλω - Ode to a Nightingale, [3] οι αυλές ήταν τόσο μικρές απλά για να χωράει το κελάηδισμα και το αγκάλιασμα των εραστών - ατάραχα ερωτικά ζευγάρια -

Ο ΑΝΤΡΑΣ : .......ο Τζόυς θα 'ταν - στον καθένα κυριαρχεί μια ιδιωτική Κόλαση - με αθώα έκφραση και πονηρό πρόσωπο

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ : [παύση]......αυτοί λοιπόν υπομένουν

Ο ΑΝΤΡΑΣ : .....και αντέχουν

Α' ΣΥΝΝΕΦΟ : .....υπάρχει ένας άντρας που μίσησε ο Τζόυς - όπως εμείς τον εκδότη μας

Β' ΣΥΝΝΕΦΟ : ......ένα έγκλημα - πότε πότε το 'χω ανάγκη, από ψηλά ένα σταχτί γρασίδι, η πάχνη που γεφυρώνει τα χαντάκια [παύση]

όσο ανεβαίνει μπορεί να προσπεράσει τα δέντρα, ο ουρανός γίνεται ασυγχώρητα γκρίζος

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ : .....έλα τώρα να βρεθούμε, ήταν δίπλα μου, - εκείνο το στενό μαξιλάρι με τις τόσες εκδοχές και τους άπειρους προορισμούς

Ο ΑΝΤΡΑΣ : .....[κάνει να τη φιλήσει] [μικρή παύση] θα γυρίσω στην πόλη απ' τον παλιό δρόμο....

Α' ΣΥΝΝΕΦΟ : .......πήγαινε σπίτι, - το απόλυτο αστράφτει σαν εφήμερο - είναι καλύτερος εκείνος ο άσπρος κύκλος γύρω από τις ίριδες των ματιών

Β' ΣΥΝΝΕΦΟ : .......ενώ εγκύπτει η όμορφη ασάφεια των προσώπων

Ο ΑΝΤΡΑΣ : ....στο δάσος οι βάτραχοι αγνόηαν τη σταχτιά έκδοσή τους - μετά από λίγο έστριβα. [σκοτάδι. Φως. Ησυχία]//

ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

ΧΟΡΟΣ : ......θα περιμένω στην ομίχλη ο υπόγειος είναι πιο γρήγορος - συνεχίζω αυτό που έγραψα πριν από λίγους μήνες - θα ξανασυμβεί -και δίπλα το είδωλό μου - για κείνο και για μένα δεν υπάρχει τίποτα μετά θάνατον, ούτε υπαινίσσομαι την ελάχιστη επανόρθωση, / πιωμένος, - κατά το σούρουπο μερικές φορές κατάφερνα να κοιμηθώ - ευτύχησα να μη ζήσω εκείνο τον πόλεμο, θα ζήσω όμως κάποιον άλλο, ''πόλεμοι θα υπάρχουν'', είπε, ''αρκεί να προλάβεις να θυμηθείς''- ή όποιος ξερόβηξε στην πόρτα παραμονεύοντας τη σελήνη που διώχναμε

Α' ΣΥΝΝΕΦΟ : ....όλα μένουν άφωνα, απρόφερτα όπως το ναυάγιο και οι δεκάρες του λοστρόμου

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ : .....ένα στοίχημα χωρίς μυστήριο

Β' ΣΥΝΝΕΦΟ : .......πώς μάς ρυπαίνει, λοιπόν, το αδύνατο.....

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ : .......τον άγγελο τον κοίταζα μηχανικά -δεν έβλεπα- τι να ξέρω;; - άλλωστε από υποσχέσεις χορτάσαμε, αλλά εγώ άνοιξα την ομπρέλα μου αμέσως όπως μια παρήγορη σκέψη που στεγνώνει το παρελθόν, θυμήθηκα ένα όνομα βιβλικό που ιστορούσε την αλήθεια και γλύτωσα [παύση]

Ο ΑΝΤΡΑΣ : [ίσως τυφλός]......αχνό κορμί στο σκοτάδι αχνό...αχνό...μες απ' τον άνεμο που φτάνει ως εδώ που έρχεται ως εδώ που σέρνεται άνεμοι χλωμοί ανάμεσα στις νύχτες-ακόμα πιο πολύ το κορμί σου γίνεται πάλι άγνωστο

γίνεται βροχή

βροχή

μέσα στη νύχτα

Α' ΣΥΝΝΕΦΟ : .........βροχή

Β' ΣΥΝΝΕΦΟ : .........βροχή

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ : ......τώρα φεύγω μια μαγική διαφάνεια, πίσω απ' την ομίχλη.....

Ο ΑΝΤΡΑΣ : ......πίσω από το σκιάχτρο - που γαβγίζει στα σκυλιά.//