Τι να ψηφίσω;

Στον δρόμο προς την κάλπη το ερώτημα συνεχώς πυργώνει και το βέβαιο είναι ότι αυτή η ψήφος είναι μία ψήφος που θα δοθεί χωρίς κανένας να πιστεύει αυτό που θα ψηφίσει.

Πέντε κόμματα μία πολιτική από την μία πλευρά και δυσχέρεια στο να υπάρξει μία πρόταση που θα εκφράσει τις ελπίδες του 62% από την άλλη.

Το σύστημα φαίνεται ότι κατάφερε να κάνει πολιτική το Ευρώ ξεδοντιάζοντας την πολιτική.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αγωνίζονται να πείσουν για το ποιος θα είναι καλύτερος προστάτης του Ευρώ και με βοηθούς το ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ-ΑΝΕΛ, θέλουν να εξασφαλίσουν την συνέχεια της λιτότητας.

Οι πρωταγωνιστές του μνημονιαού κλαμπ, ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, βάζουν ψευτοδιλλήματα ελπίζοντας ότι θα πολώσουν και θα συσπειρώσουν το χώρο τους, όμως όλοι πλέον γνωρίζουν ότι η πραγματική πρότασή τους είναι ΜΝΗΜΟΝΙΑ Η ΤΙΠΟΤΕ.

Στην αντίπερα όχθη το χάος.

Η Λαϊκή Ενότητα χαμένη στις ιδεοληψίες της, απαιτεί δηλώσεις νομιμοφροσύνης, που διώχνουν αντί να ενώνουν, και υπόσχεται “κράτος και άλλο κράτος” έχοντας αναγάγει σε πολιτική πρόταση την αντιμνημονιακή ρητορική.

Η Χρυσή Αυγή αναπαράγει το τρίπτυχο Στρατός, Θρησκεία, οικογένεια βγάζοντας από το χρονοντούλαπο και λανσάροντας ως πολιτική τις πλέον μελανές σελίδες της Ελληνικής ιστορίας.

Το ΚΚΕ, αυτός ο μεγάλος άρρωστος, ονειρεύεται ανατροπή του συστήματος, που θα την ξεκινήσει ο Λαός και θα την καρπωθεί το ίδιο.

Ακόμα και στα όνειρά του όμως, εύχεται το όνειρο να παραμείνει όνειρο και ο Περισσός να συνεχίζει να σιτίζει τα παιδιά του.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό λογικό είναι να ευδοκιμούν και άλλες υπάρξεις οι οποίες συντηρούνται ως εναλλακτικές λύσεις που θα αντικαθιστούν όσους, όπως Καρατζαφέρης, Κουβέλης κ.λ.π, καίγονται.