Η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης ως κέρδος και ως όπλο - Η μεγάλη αναδιανομή εισοδημάτων και ισχύος

Η μεγάλη αναδιανομή εισοδημάτων και ισχύος.

Το συνταξιοδοτικό  μαζί με το σύστημα υγείας  είναι οι βασικοί μηχανισμοί αναδιανομής του πλούτου υπέρ ή κατά των αδυνάτων στις καπιταλιστικές κοινωνίες  των ανισοτήτων- μια τέτοια είναι και η Ελλάδα.

Τα τελευταία 6 χρόνια σαν αποκορύφωμα του διαχρονικού «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» των πλούσιων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας  ξέσπασε η κρίση ιδιωτικού και δημόσιου χρέους.

 Οι απαντήσεις που μπορούσαν να δοθούν ήταν δύο:

Η πρώτη, που υλοποιείται από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι τώρα,  είναι να πληρώσουν οι από κάτω τάξεις, μισθωτή εργασία και αυτοαπασχολούμενοι, την κρίση που είναι κρίση κεφαλαιακής υπερσυσσώρευσης-πιθανά μεγαλύτερη και από αυτήν του 1929. Έτσι οι από κάτω τάξεις πληρώνουν για το ιδιωτικό χρέος που δημιουργήθηκε όταν οι πλούσιοι, μέσω των  τραπεζικών καταθέσεων και των μετοχών τους στις τράπεζες, τις  δάνειζαν για να καταναλώσουν τα εμπορεύματά τους αντί να τους παρέχουν μεγαλύτερους μισθούς. Το ιδιωτικό χρέος τώρα πληρώνεται κυρίως με την ρύθμιση των κόκκινων δανείων και την συνακόλουθη αρπαγή της κατοικίας. Με την αρπαγή των κόπων και της παρελθούσας εργασίας των δανειζομένων.

Οι αποκάτω τάξεις πληρώνουν όμως  και το δημόσιο χρέος που δημιουργήθηκε λόγω  υποφορολόγησης (νομοθετημένης ή παράνομης) των πλουσίων. Γιατί ακριβώς λόγω αυτής της υποφορολόγησης  το κράτος δανειζόταν από αυτούς για να καλύψει τις τρύπες που αυτή δημιουργούσε στον προϋπολογισμό! Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε  το εκτός ορίων δημόσιο χρέος.

Γι αυτό το δημόσιο  χρέος λοιπόν οι από κάτω τάξεις πληρώνουν με το μέλλον τους: Με τον εξευτελισμό της εργασίας σε εκτεταμένα στρώματα των μισθωτών και στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα και τους αυτοαπασχολούμενους. Με ανεργία 35% για να υπάρχει μόνιμος εκβιασμός και με εκτεταμένη  επισφάλεια, μερική απασχόληση, με μσθούς ξεφτίλας καθώς και επιμήκυνση του εργάσιμου βίου μέχρι τα 67!

Πληρώνουν και με την δραματική υποβάθμιση έως πιθανή  εξόντωση της σύνταξης και των ήδη συνταξιούχων.
Αυτή είναι η απάντηση στην κρίση που επιβάλλουν οι δυνάμεις της εξουσίας. Δηλαδή ακόμη μεγαλύτερη, αναδιανομή υπέρ  του πλούτου.

Η άλλη απάντηση  στην κρίση την οποία πρέπει να δώσουμε  αν δεν θέλουμε να είμαστε δούλοι εμείς και τα παιδιά μας είναι δυνατόν να είναι αποτελεσματική μόνο με σκληρότατους αγώνες για πολιτική και κοινωνική ανατροπή και μια εξουσία των εργαζομένων τάξεων. Η δικιά μας  απάντηση στην κρίση πρέπει να επιβάλλει   την μεγάλη  φορολογία του πλούτου και το κούρεμα των καταθέσεων από ένα όριο και πάνω, κλιμακωτά. Ναι! σωστά διαβάζετε:

Γιατί η ισχύς μιας μάζας χρήματος που υπερβαίνει ένα αποκούμπι για ώρα ανάγκης, η ισχύς μιας μάζας χρήματος που έχει τέτοιον όγκο ώστε να επιδιώκει να γίνει κεφάλαιο ή δύναμη αγοράς εγκαταστάσεων, κεφαλαιουχικών αγαθών και ακινήτων έχει σχεδόν διπλασιαστεί από το 2010 λόγω της πτώσης των τιμών αυτών των τελευταίων. Και είναι εξοργιστικά αντικοινωνική αυτή η αναβάθμιση του χρήματος που βασίζεται κατ αρχήν στην δραματική υποβάθμιση της εργασίας.

Η απάντηση λοιπόν στο ασφαλιστικό είναι αυτή που δεν δόθηκε όταν τέθηκε ωμά το δίλημμα  σε κεντρική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ  παραμονές του δημοψηφίσματος: κόκκινα δάνεια και κόψιμο συντάξεων και υγείας ή κούρεμα καταθέσεων.

Στο δημοψήφισμα το 62% του πληθυσμού ψήφισε να γίνει το δεύτερο. Να πληρώσει ο πλούτος.  Ο Τσίπρας, η πλειοψηφία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και οι κομματικοί  οπαδοί τους ακολούθησαν τον λαό των καταθετών,  κόντρα  στον ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων και τον κόσμο της εργασίας. Δηλαδή  κόντρα στο 62%

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε με την γελοιοποίηση τους αλλά και την επικίνδυνη ,την αντικοινωνική μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. 

Επειδή η  "διάλυση" της μισθωτής εργασίας είναι  μόνιμος στόχος....(Για να «απολαύσουμε»  την «μη κοινωνία » της Θάτσερ)

Η μεγάλη αναδιανομή εισοδημάτων και ισχύος  σε βάρος του κόσμου της εργασίας,  που έλαβε χώρα μέσω μνημονίων, με αφορμή την πληρωμή του χρέους και τις απαιτήσεις των δανειστών, για την δημιουργία ενός νέου μοντέλου καπιταλισμού στην Ελλάδα- πειραματόζωο,  συντελέσθηκε  και προχωράει με ωμή βία. Χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες των ανθρώπων. Και εάν λάβουμε υπόψη μας ότι οι απολαβές ενός εργαζόμενου ανθρώπου είναι συνάρτηση όχι  μόνο του ύψους του μηνιαίου μισθού αλλά και του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, του ελεύθερου χρόνου του (άδειες-αργίες),των ετών εργασίας που απαιτούνται για να πάρει σύνταξη, του ορίου ηλικίας γι αυτήν και τέλος  των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών που του παρέχονται  ΤΟΤΕ κατανοούμε ότι  η εργασία υποβαθμίστηκε δραματικά: 

Οι μισθοί τσακίσθηκαν, όχι μόνο με την πτώση του μηνιαίου μισθού αλλά και με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με την επισφάλεια που σημαίνει αυθαίρετη επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου  μέσα στην καθημερινότητα, με την σύνταξη στα 67 ,με την υποβάθμιση των δημόσιων παροχών: υγεία-παιδεία-χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Όλα αυτά είναι που  αρπάζουν εισόδημα  και καταργούν την  δυνατότητα δημοκρατικής αντιπαράθεσης του κόσμου της εργασίας  στην εξουσία των αστών. Η τεράστια ανεργία που στην πραγματικότητα ξεπερνά το 35% επηρέασε αποφασιστικά   όλον τον κόσμο της εργασίας, όλους τους κλάδους και όλα τα στρώματα των κλάδων, στην κατεύθυνση της απορρύθμισης .Εκτός από τα ανώτατα  στελέχη των εταιρειών που λειτουργούν σαν εργοδότες όλοι οι άλλοι  "φτηναίνουν" δραματικά ως εργατική δύναμη  σε σχέση με την κατάσταση τους πριν το 2010.

Θα είναι μεγάλο λάθος να θεωρήσουμε αυτήν την υποβάθμιση σαν μια προσωρινή κατάσταση από την οποία θα απαλλαγούμε μόλις τελειώσουν τα μνημόνια.
Αυτή θα τείνει να γίνει  θεσμός και κανονικότητα για δεκαετίες και θα καθορίζει το όριο που μπορεί να σπάσει μόνο με σκληρότατους ανατρεπτικούς κοινωνικούς αγώνες.

Και όπως ήταν απαραίτητη η ουσιαστική διάλυση όλων των εργατικών οργανώσεων  για να επιτευχθεί η παραπάνω καταστροφή μας είναι αυτονόητο ότι χωρίς την επανίδρυση τους και την ενεργό μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτές δεν μπορούν να γίνουν οι αναγκαίοι αγώνες.
Είναι δε θλιβερό αλλά και ενδεικτικό ότι αυτήν την δραματική υποβάθμιση οι νεώτεροι  εργαζόμενοι, κατά πλειοψηφία, τείνουν να την θεωρούν οριστική. Γιατί  δεν έχουν βιώματα κοινωνικών κατακτήσεων μέσω νικηφόρων εργατικών αγώνων σαν αυτών που αναπτύχθηκαν την περίοδο 1974 -1988 Πολλές φορές ακούμε από τους νεώτερους  το μοιρολατρικό: "εμείς δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ". Φαντάζονται το απώτερο γι αυτούς μέλλον το μετά 20 ή 30 χρόνια εντελώς αναλλοίωτο.  Το ίδιο ζοφερό με το παρόν. Είναι  φυσικό λοιπόν να τους αφήνει αδιάφορους η προοπτική του ασφαλιστικού και αν  ενδιαφέρονται σε κάποιο βαθμό είναι γιατί σε κάθε οικογένεια συνήθως το μόνο σίγουρο  εισόδημα είναι η σύνταξη των γονιών ή των παππούδων.

Συνολικά: Η έλλειψη βιωμάτων συλλογικών αγώνων τείνει να παράγει έναν νέου τύπου εργαζόμενο:

Αυτόν που αποδέχεται ότι η μοίρα του είναι ατομική του  υπόθεση. Αυτόν που ενώ κατανοεί ότι το ζήτημα είναι κοινωνικό και πολιτικό πιστεύει ότι δεν μπορεί  κάτι  να αλλάζει με συλλογικούς αγώνες αλλά μόνο με την έλευση ενός σωτήρα.
Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της νέας πολιτικοποίησης μετά το 2010: Ναι μεν  τα κοινωνικά προβλήματα αναγνωρίζονται ως κοινωνικά αλλά  η αίσθηση της κοινότητας, της συμμετοχής σε μια κατάσταση κοινή- αυτή η αίσθηση του ότι ανήκεις σε μία κοινωνική τάξη- παραμένει ισχνή..
Και το να περάσουμε από τη συνάθροιση των ατομικοτήτων στην αίσθηση του ταξικού συνανήκειν και στην ταξική αλληλεγγύη είναι το πλέον απαραίτητο..

...Γι αυτό η  διάλυση (χωρίς εισαγωγικά) της κοινωνικής ασφάλισης για τους κρατούντες  είναι αναγκαίο όπλο( Γιατί πάντοτε η πολιτική  είναι κυρίαρχη και η οικονομία καθοριστική)

Όσο υπήρχαν συλλογικές συμβάσεις και κοινό ασφαλιστικό καθεστώς για όλους τους εργαζόμενους,  χωρίς διαχωρισμούς γενεών, οι μισθωτοί ανεξάρτητα με τον βαθμό εμπλοκής τους στα συλλογικά πράγματα και πολλές φορές ανεξάρτητα από την θέση τους στην ιεραρχία του κλάδου τους ή της επιχείρησης, θεωρούσαν την σύνταξη κοινή υπόθεση και αυτό διαμόρφωνε ένα πλαίσιο κοινωνικοποίησης τους: Κάτι περισσότερο" ποιοτικά ανώτερο και ριζικά διαφορετικό  από την συνάθροιση ατομικών συμφερόντων: την  ώρα της αλήθειας όταν τελείωνε η σχέση του εργαζόμενου με την παραγωγή και  την εξουσία του εργοδότη η μοίρα, σε αυτό το ζήτημα, ήταν κοινή τουλάχιστον ενδοκλαδικά.

Με αυτό το βίωμα θεωρούσαν  φυσιολογική και στήριζαν την εσωτερική  αναδιανομή-αυτήν των εργαζομένων με μεγαλύτερους μισθούς προς τους συναδέλφους τους με κατώτερο μισθό αλλά και πίεζαν  για (και είχαν πετύχει σε έναν βαθμό μέσω της φορολογίας) την αναδιανομή από τον πλούτο προς την εργασία μέσω της τριμερούς χρηματοδότησης του ασφαλιστικού: ο κανόνας 2 μέρη, ο εργαζόμενος 3 μέρη  το κράτος μέσω  του προϋπολογισμού, 4 ο εργοδότης λειτούργησε αρκετά χρόνια.

Ο δε προσδιορισμός της κατώτατης σύνταξης κάθε χρόνο  βάσει του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη αλλά και πολλών κλάδων σαν ποσοστών των εν ενεργεία συντάξιμων μισθών, όπως αυτοί αυξάνονταν,  δημιουργούσε κοινότητα  συμφερόντων των εν ενεργεία εργαζομένων με τους συνταξιούχους.
Αυτή η κοινότητα των συμφερόντων δέχθηκε συνεχή χτυπήματα με τους διαχωρισμούς του ασφαλιστικού καθεστώτος σε παλαιότερους και νεώτερους με βάση το έτος ένταξης στην παραγωγή: προ του 1983, προ του 1992, προ του 2001 και  φυσικά με την προσωρινή και μερική απασχόληση.
Όλες  οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόσθηκαν από το 1990  μέχρι τώρα έσπρωχναν στην ίδια κατεύθυνση: την ελάφρυνσης της φορολογίας των πλουσίων και των εργοδοτών, εν τέλει σε αναδιανομή υπέρ του κόσμου του κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα με την βαθμιαία απορρύθμιση των σχέσεων απασχόλησης (προσωρινότητα και ,μερική απασχόληση)  η συνοχή και η αλληλεγγύη αδυνάτιζαν συνολικά. Τόσο ανάμεσα στους εργαζόμενους όσο και ανάμεσα στις διαφορετικές ηλικίες.
Η τωρινή μεταρρύθμιση είναι η πλέον αποφασιστική: Δίνει  ένα μικρό διάστημα προσαρμογής στους ήδη συνταξιούχους  για  να χωνέψουν την ιδέα των περικοπών και μετά το 2018 οι συντάξεις γενικώς θα μετατραπούν σε βοηθήματα και ελεημοσύνες .

Το εκπληκτικό είναι ότι αυτά τα προωθεί στο όνομα της αριστεροσύνης της η κυβέρνηση που διέψευσε την συλλογική ελπίδα των από κάτω τάξεων για κοινωνική χειραφέτηση

Και το ακόμη πιο άγριο είναι ότι πιθανόν  ούτε αυτές οι ρυθμίσεις θα γίνουν δεκτές από τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού καπιταλισμού που με την αθόρυβη σύμπνοια των ντόπιων εργοδοτών εκτιμούν ότι για να πάρει η οικονομία εμπρός πρέπει να γίνουμε κινέζοι εργαζόμενοι.
 Το αν εμείς αποδεχθούμε σαν κανονικότητα ή όχι  την φιλανθρωπία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και την πιο απροκάλυπτη ξεφτίλα των εργοδοτών -επενδυτών, είναι θέμα κοινωνικών αγώνων.

Μόνο ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ, μπορούν να δώσουν την απάντηση  και κανένας σωτήρας.

 ΠΗΓΗ.