Σε κάποια αφίσα κάπου κάποτε έγραφε –αυτό που για μένα περιγράφει παραστατικότερα από καθετί το τι είναι αναρχία- ότι στην αναρχία δε θα φτάσουμε ούτε σήμερα ούτε αύριο ούτε σε δέκα αιώνες… στο δρομο για την αναρχία θα πορευόμαστε σήμερα, αύριο και για πάντα… (Errico Malatesta, ας διορθώσει καποιος αν δε θυμάμαι καλά)
Στο βάθος του κήπου που λέγεται αναρχία δεν υπάρχει κάποια μαγική εδέμ… Μοναδικός αυτοσκοπός είναι η ελευθερία, για αυτό και από τα βασικότερα αιτήματα του αναρχικού κόσμου είναι η κατάργηση ή ορθότερα κατεδάφιση των σωφρονιστικών καταστημάτων, φυλακών, των ψυχιατρικών κλινικών-ασύλων και καθετι που έχει κάγκελα και τείχη. Ελευθερία όμως όχι μόνο κίνησης και σώματος… η ελευθερία έχει πολλές όψεις, τις οποίες καταπιέζει το κράτος και ο καπιταλισμός είτε χέρι χέρι είτε με διαφορετικούς τρόπους.
Για αυτό από τα κομβικά προτάγματα είναι η καταστροφή του κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος.
Η κατεδάφιση του κράτους είναι παραδοσιακό πρόταγμα για τον αναρχικό χώρο. Πολύ απλά γιατί κράτος σημαίνει κυριαρχία και εξουσία και αντιπροσωπεύει το αντίθετο από αυτό που η ίδια η λέξη αναρχία πρεσβεύει, δηλαδή απουσία αρχής-εξουσίας, απουσία θεσμών, διαμεσολαβητών κτλ που ασκούν εξουσία είτε σε λίγους είτε σε πολλούς. Είναι αξίωμα ότι η άσκηση εξουσίας οδηγεί στην κατάχρηση, όχι συνέχεια αλλά έστω κάποιες φορές, όχι μόνο γιατί η εξουσία αποτελεί το ισχυρότερο ναρκωτικό. Αλλά γιατί όταν ανατίθενται εξουσίες σε πρόσωπο και ειδικά το να λαμβάνει αποφάσεις για λογαριασμό άλλων, τότε ασυνείδητα αυτό που πιστεύει ο λήπτης των αποφάσεων θεωρείται και το ορθό και το σωστό, αλλιώς αν δεν ηταν αυτός ο φορέας των ορθών αποφάσεων κτλ δε θα τον διόριζαν, εξέλεγαν, επέλεγαν για να παίρνει αποφάσεις… είναι ένα σκοτεινό σημείο εκείνο που η καρέκλα και οι αρμοδιότητες μπλέκονται αδιαχώριστα με το πρόσωπο που λαμβάνει τις αποφάσεις. Είναι ένας φαύλος κύκλος χωρίς τέλος…
Αυτό που αντιπροτείνει η ουσία της αναρχίας είναι η αποφυγή του δρόμου που οδηγεί στην εξουσίαση που γεννά η αντιπρόσωπευση, οι διαμεσολαβητές κτλ, αντιπροτάσσει την αυτο-οργάνωση, την αυτο-διεύθυνση και την αυτο-διαχείριση απο τα κάτω.
Αν είναι να αποτύχουμε ας αποτύχουμε, γιατί συναποφασίσαμε εμείς τις λάθος επιλογές… κι έτσι μόνο ίσως καταλάβουμε καλύτερα τι ήταν αυτό που κάναμε λάθος, για να αλλάξουμε πλεύση…
Όπως και να χει είναι θέμα ελευθερίας το να λουστείς τις συνέπειες των δικών σου επιλογών και όχι αυτών που πάνε να σου φορτώσουν οι επίγονοι των δικτατόρων με φτηνές δηλώσεις του τύπου μαζί τα φάγαμε κτλ..
Για αυτό λοιπόν το πρόταγμα είναι οι αντι-ιεραρχικές, οριζόντιες δομές, για να έχουμε επιλογή και στην αποτυχία όσο και στην επιτυχία στηριζόμενοι πάντα στις δυνάμεις μας.
Εδώ θα κάνω μια σύντομη παρέκβαση στο πρόταγμα περί άμεσης δημοκρατίας. Είναι ένα πρόταγμα που στηρίζεται περισσότερο σε επικοινωνιακή βάση. πρώτον γιατί είναι οικείο λόγω αρχαίας ελλάδας αλλά και όχι μόνο και δεύτερον γιατί περνάει και στον λιγότερο μορφωμένο την ιδέα της αδιαμεσολάβητης και ΜΗ αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ωστόσο εμπεριέχει και μια αντίφαση όταν το προτάσσει ένας χώρος που αυτοαποκαλείται αντι-εξουσιαστικός, γιατί δημοκρατία σημαίνει η εξουσία, η κυριαρχία του δήμου, λαϊκή κυριαρχία. Επίσης το τι είναι δήμος είναι κάτι που δεν ειναι προκαθορισμένο… π.χ. στην αρχαία ελλάδα δήμος ήταν μια μειοψηφία των κατοίκων π.χ. της Αθήνας… άρα όχι όλοι οι κάτοικοι. Επίσης παρότι οι έννοιες δημοκρατία και ελευθερία είναι ας πούμε σύμφυτες ή πηγαίνουν χέρι χέρι ακόμα και στην εκφυλισμένη τους μορφή, δημοκρατία δε σημαίνει ταυτόχρονα και ελευθερία. Τέλος η λέξη δημοκρατία παραπέμπει σε οργάνωση πολιτειακού χαρακτήρα και δημιουργεί συνειρμούς με κρατικές οντότητες και όχι με αυτο-οργανωμένες ελεύθερες κοινότητες.
Η καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος είναι και πάλι επιλογή ελευθερίας…
Όχι μόνο για την απελευθέρωση από τη μισθωτή σκλαβιά αλλά γιατί δομικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος είναι η ανεργία, για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει να υπάρχει μια δεξαμενη ανέργων… αυτή η δεξαμενή καθιστά τον εργαζόμενο περισσότερο ευάλωτο απέναντι στον εργοδότη, γιατί με την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας, ο εργοδότης και το κάθε αφεντικό μπορεί να συνθλίβει τις διεκδικήσεις του κάθε εργαζόμενου μεμονωμένα. Εν ολίγοις στο καπιταλιστικό σύστημα η οικονομική εξουσία είναι συγκεντρωμένη σε κάποια χέρια. Όταν λοιπόν η επιβίωση των πολλών εξαρτάται από την οικονομική εξουσία των λίγων τότε οι πολλοί δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητοι και πραγματικά ελεύθεροι, αλλά σκλάβοι των οικονομικών ελιτ…
Υπάρχουν και άλλα προτάγματα, το σημαντικότερο όμως δεν είναι να καταστραφούν όλοι οι θεσμοί, που απλά βυθίζουν μια κοινωνία στην υποκρισία και την ψευτιά, παίρνοντας παράδειγμα από το lifestyle της υψηλής κοινωνίας μέχρι και την τελευταία γωνιά στο διαμέρισμα μιας μικροαστικής οικογένειας αλλά μαζί με αυτούς να εξοστρακιστεί όλη αυτή η κουλτούρα του ανταγωνισμού που γεννά τις εξουσιαστικές σχέσεις σε όλους τους χώρους και τις στιγμές, είτε είναι επαγγελματικοί είτε προσωπικές είτε οικογενειακές είτε φιλικές κτλ
Με απλά λόγια εξουσίαση σημαίνει σκλαβιά, είτε αυτή είναι οικονομική, είτε βιολογική-σωματική είτε ψυχολογική είτε συναισθηματική ή τι άλλο…
Αυτήν σε όποια μορφή και αν εμφανίζεται αντιμάχεται ενας χώρος που πραγματικά είναι αντιεξουσιαστικός…
Το τι μέρα θα ξημερώσει την επόμενη π.χ. της καταστροφής του κράτους και του καπιταλισμού αυτό θα το αποφασίσουν ανεξάρτητα οι αυτο-οργανωμένες κοινότητες που θα αποτελούν χώρους που θα «αποθεώνεται» η ελευθερία του ατόμου χωρίς να καταδικάζεται η επιβίωση του συνόλου…ή της κοινωνίας, όπου υπάρχουν κοινωνίες και όπου οι άνθρωποι θα επιλέγουν να ζουν σε κοινωνίες. Τα μίνιμουμ ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ αυτών που θα συμβιώνουν θα είναι αποτέλεσμα συναπόφασης… Τωρα αν υπάρχουν αφελείς που αναζητούν προγραμματική διακήρυξη που θα τα απαριθμεί αναλυτικά…
Μοναδικός νόμος που διέπει την πορεία του ανθρώπου πάνω στη γη είναι η εξέλιξη… τους τελευταίους αιώνες και τα τελευταία χρόνια προπαγανδίζεται ο ανταγωνισμός ως ο μοναδικός παράγοντας που γεννά και προωθεί την εξέλιξη του ανθρώπου, της κοινωνίας κτλ… υπάρχει όμως και η επιλογή της αλληλοβοήθειας, συνεργασίας, αλληλεγγύης… αυτή η επιλογή θέλει να απαλείψει τις εξουσιαστικές σχέσεις και τη σκλαβιά.
Σήμερα υπάρχουν αρκετοί που προτιμούν να είναι σκλάβοι μεν αλλά να αισθάνονται ασφαλείς στη θαλπωρή ενός συστήματος αποχαυνωτικού… είναι και ο νόμος της κοινωνικής αδράνειας αντίστοιχος με αυτόν της φυσικής αδράνειας αλλά και η συνήθεια του να έχει μάθει να ζει κανείς σε μια καταναλωτική κοινωνία και σε ένα περιβάλλον που το βάρος των αποφάσεων το έχουν οι λίγοι…που κάνουν όλα τα παραπάνω να φαντάζουν ξένα και μακρινά…
H αναρχία είναι επιλογή ελευθερίας, αυτό είναι το θεμελιακό της πρόταγμα που θα έρθει με την κατεδάφιση των εξουσιαστικών δομών, θεσμών, σχέσεων αυτής της κοινωνίας-συστήματος…
parallhlografos.wordpress.com
Δημοσίευση σχολίου