Ενίοτε η δημοκρατία είναι η δημογραφία της. Ιδιαιτέρως όταν η δημοκρατία
παρουσιάζει απίσχναση και η δημογραφία το ίδιο. Για την Ελλάδα ο Τουργκούτ Οζάλ συνήθιζε να λέει ότι «το
πρόβλημα (μας) θα το λύσει το δημογραφικό (τους)».
Η sui generis δημοκρατία της Σπάρτης εξαερώθηκε λόγω
λειψανδρίας, ενώ η άγρια ολιγαρχική Ρώμη διαχύθηκε (στη Δύση) μέσα στους νέους
πληθυσμούς που μπόρεσε να εκρωμαΐσει και να μην εκρωμαΐσει. Εξαθλιωμένοι οι
πληθυσμοί (έθνη και λαοί) της Μέσης Ανατολής πρώτα και της Ανατολίας ύστερα,
από τη βυζαντινή υπερφορολόγηση, προσχωρούσαν κατά μάζες στο μουσουλμανικό
σύστημα της δεκάτης. Βρίθει αναλογιών με το σήμερα η
Ιστορία, αλλά είναι παρακινδυνευμένο να καταφεύγει κανείς στην ερμηνεία τους,
διότι η ιδεολογική τρομοκρατία παραμονεύει. (Ένα ακόμη πρόβλημα για τις
δημοκρατίες εκτός από την έκπτωση των
θεσμών είναι και η δικτατορία
των ηλιθίων). Δηλαδή των βαλτών.
Διότι για τον βαλτό δεν υπάρχει καλύτερο όχημα απ’ τον ηλίθιο.
Η Ελλάδα σήμερα δημογραφικώς αιμορραγεί. Δεν είναι μόνον οι νέοι που ξενιτεύονται,
είναι και το γεγονός ότι η κρίση έχει μειώσει δραστικά τις γεννήσεις. Προσέτι η
μετανάστευση των νέων αφορά στο πιο μορφωμένο
ή παραγωγικό δυναμικό (περίπου 50.000 ετησίως) που μάλλον φεύγει (και
θα συνεχίσει να φεύγει) διαπαντός. Είναι δηλαδή μια μετανάστευση αποδομητική
της δημοκρατίας.
Ταυτοχρόνως, η Ελλάδα δέχεται προσφυγικές πιέσεις τις οποίες ούτε δύναται να
διαχειρισθεί ανθρωπιστικώς ούτε
να ενσωματώσει λειτουργικώς. Τα
γκέτο, τα πιθανά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ανεξέλεγκτη και διαβρωτική διάχυση
κυνηγημένων ψυχών μέσα στον κοινωνικό ιστό προβάλλουν απειλητικές εκδοχές στον
ορίζοντα.
Επί πολλά χρόνια τώρα η
χώρα ταλανίζεται από ιδεολογήματα περί το προσφυγικό (αλλά και την ταυτότητά
της) επωφελή μόνον για όσους
κάνουνμπίζνες με αυτό το πρόβλημα.
Μπίζνες βοθρώδεις και φρικτές.
Ο πολυπολιτισμός λόγου χάριν μπορεί να αφορά κοινωνίες όπως των ΗΠΑ που συνετέθησαν
από αλλεπάλληλες μεταναστεύσεις (με τίμημα ακόμα και κει τον ρατσισμό και τη
μισαλλοδοξία διαχρονικώς), πλην όμως στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις οδήγησε
περισσότερο σε γκετοποιήσεις και αγριότατη ταξική εκμετάλλευση των μεταναστών (και,
βεβαίως, των ντόπιων). Ένας από τους λόγους της εξουδετέρωσης των συνδικάτων
στη Δύση έχει να κάνει με τους «απασχολήσιμους» φτωχομετανάστες. Όπως το ίδιο
έχει να κάνει και η διάδοση των ακροδεξιών ατταβιστικών αντανακλαστικών σε
μεγάλες μάζες που πλέον προσανατολίζονται στον εθνικισμό ακόμα και στον
φασισμό.
Ταυτοχρόνως στον υπόλοιπο λεγόμενο «τρίτο κόσμο», εκεί που κάποτε ανθούσαν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, περίπου 250.000.000 θύματα της νεοαποικιοκρατίας είναι
έτοιμα να μεταναστεύσουν στη Δύση (σε βάθος χρόνου).
Το πρόβλημα είναι τεράστιο και εδώ στην Ελλάδα – χώρα πρώτης επαφής με τα
προσφυγικά κύματα – ιδιαιτέρως σοβαρό και επείγον. Που δεν μπορεί να
αντιμετωπισθεί με τα υστερικά (εναντίον
των ανθρώπων) ιδεολογήματα μιας «Αριστεράς» που πρώτη - πρώτη και από χρόνια υποτάχθηκε στα
νεοφιλελεύθερα προτάγματα.
Ένας Τσίπρας σώγαμπρος στους Σοσιαλιστές και μπιστικός στους
Χριστιανοδημοκράτες, το μόνον που μπορεί να κάνει (και για το προσφυγικό) είναι
να εκτελεί τις εντολές που λαμβάνει. Ιδεολογικώς πασπαλισμένες με
πολυπολιτισμικές σαχλαμάρες, αλλά στην πραγματικότητα απάνθρωπες και βίαιες. Και
προφανέστατα επικίνδυνες. Το ίδιο
(και περισσότερο) επικίνδυνες με τις ελαφρότητες που έχουν επιδειχθεί για το
χρέος, το Σκοπιανό, την καθαρή έξοδο και όλα τ’ άλλα.
Αν το δημογραφικό είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ελλάδας, η διαχείριση του
προσφυγικού έτσι όπως γίνεται ως τώρα το μετατρέπει σε βόμβα (που
ούτε καν το τουρκικό οπλοστάσιο χρειάζεται να διαθέτει). Πόσω μάλλον που τη
διαθέτει…
Δημοσίευση σχολίου