Οι κοινωνίες-μάζες λειτουργούν με μια λογική η οποία το
λιγότερο μπορεί να χαρακτηριστεί αλλοπρόσαλλη, ψηφίζουν κάποιο κόμμα για να
τους σώσει, λες και υπάρχει περίπτωση, μετά αντιλαμβάνονται ότι δεν άξιζε της
εμπιστοσύνης τους και στις επόμενες εκλογές ψηφίζουν ένα άλλο κόμμα, με την
ελπίδα ότι αυτό το κόμμα θα κρατήσει τις υποσχέσεις του και θα κάνει αυτά πού
δεν έκανε το προηγούμενο.
Περνώντας όμως ο καιρός καταλαβαίνει ότι τίποτα από αυτά πού
έπρεπε να κάνει, δεν έκανε και όταν έρθει η ώρα να πάει στις κάλπες κατόπιν
βαθιάς και ώριμης σκέψης αποφασίζει να δώσει την ψήφο του, στο κόμμα πού
κυβερνούσε πριν, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά θα κρατήσει τις υποσχέσεις του.
Κατόπιν θα διαπιστώσει ότι και πάλι έκανε λάθος και θα δώσει
μια ακόμα ευκαιρία στη δεύτερη επιλογή, πιστεύοντας (πραγματικά) ότι κάτι
διαφορετικό θα προκύψει, ο φαύλος κύκλος της ηλιθιότητας των μαζών, θα
μπορούσαμε να λέγαμε, αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό στο φαινόμενο.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό της κοινωνίας-μάζας είναι να ψηφίζει
κάποιον, όχι γιατί πραγματικά τον θέλει, αλλά για να εμποδίσει την εκλογή
κάποιου άλλου πού φοβάται ότι θα είναι καταστροφή αν εκλεγεί και δεν τον θέλει
με τίποτα, το «μη χείρον βέλτιστο», η λογική του λιγότερου κακού, η μήτρα πού
ξερνάει το συμβιβασμό, την αποδοχή του κακού έστω και στην πιο «ήπια» μορφή
του, η λογική του διλήμματος, θέλεις αυτόν που θα σε βιάσει 20 φορές η εμένα
πού θα σε βιάσω 10 φορές;
Η μάζα η οποία έχει γαλουχηθεί να σκέφτεται με αυτά τα
διλήμματα, τρανό παράδειγμα όλα αυτά τα χρόνια του μνημονίου, όταν ήθελαν οι
κυβερνήσεις να περάσουν τις βουλές των πατρόνων τους, τσεκουρώνοντας μισθούς,
συντάξεις, εργατικά δικαιώματα, ξεκινούσαν με τις περίφημες διαρροές, αν αυτό
πού ήθελαν ήταν μείωση 15% των μισθών η των συντάξεων, οι διαρροές μιλούσαν για
30%, έβαζαν και επιπλέον ένα μέτρο το οποίο δεν υπήρχε καν στην ατζέντα και
λειτουργούσε σαν το τραινάκι του φόβου.
Μετά άρχιζαν οι «σκληρές» διαπραγματεύσεις, το μπράντεφερ με
τον αντίπαλο, οι απειλές δεν θα μας δοθεί η δόση, δεν θα έχουμε ούτε κωλόχαρτο
να σκουπίσουμε το πισινό μας, θα γίνουμε Αργεντινή, αργότερα Βενεζουέλα, η
κοινωνία-μάζα σε απόγνωση, τι ζούμε μπαναγίτσα μου ουρλιάζει έντρομη η
διαταραγμένη φύση του μέσου «τηλεθεατή», η τρόικα αποχωρεί, ξαναεπιστρέφει ως
θεσμοί, πανικός, παράταση στη παράταση και τέλος ανακοινώνεται ότι η κυβέρνηση
μετά από σκληρή μάχη τα κατάφερε η μείωση να μην είναι 30% αλλά 15%, θρίαμβος, η
πολυπόθητη δόση πού διαιωνίζει την εξάρτηση του κράτους-πρεζάκια θα έρθει λίγο
πριν το «τέλος»....
Η κοινωνία-μάζα βγάζει ανάσα ανακούφισης, δόξα σοι ο θεός,
σωθήκαμε, ευτυχώς γλυτώσαμε τα χειρότερα, κάτι είναι κι αυτό, η πλήρη παράδοση,
μια κοινωνία έρμαιο του φόβου της και της ατομικότητας της, μια κοινωνία πού
αρνιέται να σκεφτεί γιατί δεν την διδάξανε να σκέφτεται, αλλά και ποιος να το
κάνει;
Όταν κάποια στιγμή πήγε ο Φίλιππος να μάθει την πρόοδο του
μικρού Αλεξάνδρου και ρώτησε τον Αριστοτέλη, τον έμαθες μαθηματικά, ο
Αριστοτέλης του απάντησε όχι, τον έμαθες γραφή, η απάντηση ήταν επίσης όχι,
τότε εκνευρισμένος ο Φίλιππος τον ρώτησε και την τον έμαθες, η απάντηση ήταν,
τον έμαθα να σκέφτεται!
Εκεί είναι ο πυρήνας του προβλήματος μας αν θέλουμε να
ξεφύγουμε από τα δεσμά της κοινωνίας-μάζας και καθώς λέει κι ένας φίλος μου από
την περιπατητική του Άλσους Σχολή, με το να αλλάζεις βεζίρηδες δεν αλλάζεις την
κοινωνία....
Δημοσίευση σχολίου