''Η θεολογία μετά το Αουσβιτς''.

......στο τέλος του Β' παγκόσμιου πολέμου υπήρξε ένα συνέδριο με τίτλο, ''Η θεολογία μετά το Αουσβιτς''. 

Υπήρχαν κι εκεί άνθρωποι που ονειρεύτηκαν, που θέλησαν, άνθρωποι χωρις μοίρα και πεπρωμένο οδηγήθηκαν στα κρεματόρια και ανέπνευσαν το βαρύ εκείνο αέριο που κατασκεύαζε η Bayer για τον θάνατό τους. 

Η υπολογιστική απάθεια των αρχισυνάγωγων τους οδήγησε απο την μεταφυσική ασυναρτησία και σοφιστεια, στο θανατο. Αργοτερα ο Μαξ Αντορνο, απο τους φρουδομαρξιστες της σχολης της Φραγκφουρτης, αναρωτήθηκε αν μπορεί να υπαρξει τεχνη μετά το Αουσβιτς, το Μαουτχαουζεν, το Νταχαου, το Μπιρκεναου... Δεν μπορει κανείς να ξέρει αν το όνειρο και η ονειρωξη πότε συμπίπτουν, ποια ειναι αυτά που πριν παρεμβει ο Θεός εχει χρεος να παρεμβαίνει ο ανθρωπος και θυμηθηκα οτι ελαχιστοι εβραιοι αφυγαν στο βουνο, παρόλο, που τοτε στη Θεσσαλονικη μορφες σαν τον Αβρααμ Μπεναρογια και την Federation ήταν παραδοση πρωτο-μαρξιστικής και ανθρωπιστικής σκεψης. Αυτό συμβαίνει και σημερα, η Ελλαδα μερα με τη μερα μετατρεπεται σ' ενα στρατοπεδο συγκεντρωσης οπως το Αουσβιτς. 

Οι τρόφιμοι ελπίζουν και προσευχονται, αλλα δεν κάνουν αυτό που ζητησαν απ' το Θεό,- οι ιδιοι. Δεν ξερω αν εχει νοημα η τεχνη τους κι ο στοχασμος τους. Γιατι η τεχνη, οπως ειπε ο Γκεοργκ Λουκατς, περιεχει μια ανομολόγητη θρησκευτικότητα, το συλλογικό ονειρο. Ο Θεός θα ειναι απαθης, ''οι συν Αθηνά'', οι περι τον θεικό γνοφο, ''όντες'', θα ονειρευονται χωρις να κουνανε τ' ''αναπηρα'' χερια τους, ή να αναπεμπουν τη φωνη τους στην Αόρατη Ακοή. Εχουν όλοι αργήσει:

''Πριγκιπα, πώς δεν άκουσες γέλια ή ψιθύρους των παιδιών//

τώρα τις αποφάσεις τους δε γίνεται, πια δεν μπορεί να τις εγκρίνεις''

[ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ, ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ]

Φώτης Μισόπουλος.