Οι μύθοι του σύγχρονου Δυτικού πολιτισμού καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλον. «Εδώ και αρκετό καιρό η γενική αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο, βασισμένη στην ιδέα της εξέλιξης και της διηνεκούς προόδου της επιστήμης, έχει εξαντληθεί. Ζούμε στην κατάρρευση των πολιτικών σχημάτων που αποτελούν απόρροια της αισιόδοξης αυτής φιλοσοφίας». (Εdgan Morin “Terre-Patrie”.)
Είναι γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι έχει περάσει πια η εποχή της ευημερίας των λαών και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Ο Norman Stone περιγράφει με σκληρά λόγια τη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται: Αν δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί, μπαίνουμε ταχύτατα σ΄ ένα καινούργιο μεσαίωνα…επιστρέφουμε πίσω σ΄ ένα μεσαιωνικό κόσμο γεμάτο ζητιάνους, μεταδοτικές ασθένειες, μισαλλοδοξία και προκαταλήψεις».
Η εποχή μας είναι μια μεταβατική εποχή, οι σημερινές δημοκρατίες συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο τη μεταβατικότητά τους. Συνειδητοποιούν την προσωρινότητα του ρόλου τους, καθώς αντιλαμβάνονται την έλευση νέων κοινωνικοπολιτικών μορφών. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να υφίσταται το μέλλον που όλοι ονειρεύονται και να οδηγείται με τις υπάρχουσες πολιτικές μορφές.
Η Πολιτική σήμερα είναι παρεξηγημένη και αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένο, επειδή ο περισσότερος κόσμος κρίνει και κατακρίνει την πολιτική σύμφωνα με τα υπάρχοντα πρόσωπα και τα συστήματα διακυβέρνησης. Είναι λάθος όμως να συγχέουμε την Πολιτική ως έννοια με την πολιτική του σήμερα. Η έννοια της Πολιτικής στην Εσωτερική Φιλοσοφία είναι πολύ διαφορετική απ΄ ότι σήμερα.
Η Πολιτική, με την ευρύτερη έννοια, «Τα της Πόλης», είναι η ορθή διακυβέρνηση της Πόλης και αποτελεί ταυτόχρονα Επιστήμη και Τέχνη. Εκείνα δηλαδή που επιτρέπουν τη σωστή λειτουργία της κοινωνίας, της Παιδείας, των διαφόρων τμημάτων της και του ανθρώπου ως υπεύθυνου Πολίτη.
Επομένως, για την επίτευξη και την απόκτηση της Ευδαιμονίας, η Πολιτική, πάντα φιλοσοφικά θεωρούμενη, είναι το κύριο μέσο. Κι αυτό γιατί, αντίθετα με τη σημερινή εποχή όπου η Πολιτική έχει καταλήξει μια δημαγωγική τέχνη αποπροσανατολισμού και πλάνης, στην οποία εξυπηρετείται το συμφέρον του ισχυρότερου σε βάρος των υπολοίπων πολιτών, στην αρχαιότητα η Πολιτική ήταν Μυητική Γνώση.
Διδασκόταν στα Μυστήρια, στα οποία διαμορφώνονταν οι Άρχοντες.
Η Πολιτική ήταν η Τέχνη για τη διαμόρφωση των Αρίστων. Ήταν μια αληθινά Αλχημική Τέχνη για τη μετάλλαξη του ανθρώπου από δέσμιο των κατωτέρων παθών του σε αληθινά ελεύθερο πολίτη και κύριο του Εαυτού του.
Από όλα αυτά συμπεραίνουμε ότι ο ρόλος τους Πολιτικού είναι πολύ σημαντικός. Είναι αυτός που οδηγεί και καθοδηγεί τους Πολίτες και δεν είναι τυχαίο που ο Πλάτωνας συνδέει το ρόλο του πολιτικού με του Γιατρού, καθώς και την Πολιτική με την Ιατρική. Η μεν πρώτη δίνει Ζωή, Δικαιοσύνη και Αρμονία στην πόλη, η δε δεύτερη στον άνθρωπο, στα διάφορα οργανικά συστήματά του. Ο Πολιτικός, ο φωτισμένος δηλαδή Άρχοντας, είναι ο Γιατρός των ψυχών.
Από αυτήν και μόνο τη θεώρηση μπορούμε, για άλλη μια φορά, να συνειδητοποιήσουμε πόσο μακριά από την πολιτική βρίσκονται οι σημερινοί πολιτικοί. Δικαίως λοιπόν η αντίληψή μας για τους πολιτικούς είναι η χειρότερη, σε τέτοιο σημείο που πολλοί νέοι σήμερα δεν θέλουν καν να ακούνε για πολιτική, κόμματα ή συστήματα διακυβέρνησης, γιατί όλα είναι σάπια, μουχλιασμένα, και απαρχαιωμένα.
Και όμως! Κάποιοι σήμερα επιμένουν και επιχειρηματολογούν ότι, αντίθετα, ο κόσμος βαδίζει προς την ειρήνη και τη σύμπνοια, καθώς οι Μεγάλες Δυνάμεις που κυβερνούν θα οδηγήσουν βαθμιαία σε δημοκρατικές μορφές.
Όμως αυτό, δυστυχώς, είναι ένα πολιτικό σόφισμα. «Δημοκρατική» ήταν η Κομμουνιστική Γερμανία. Ο Στάλιν πολέμησε για τη «δημοκρατία». Ο Μουσολίνι διαβεβαίωσε ότι η καλύτερη δημοκρατία ήταν η «συντεχνιακή του Φασιστικού κράτους». Ο Φράνκο έλεγε ότι αυτό που έκανε ήταν «Οργανική Δημοκρατία», οι ΗΠΑ ήταν «δημοκρατικές» παρόλο που δεν είχαν καταργήσει τη δουλεία μετά τον εμφύλιο πόλεμο και μπορούμε να συνεχίσουμε με πολλά άλλα παραδείγματα εφαρμογής της Δημοκρατίας!
Επομένως τι είδους εγγύηση μπορούν να μας δώσουν οι σύγχρονες πολιτικές μορφές εξουσίας, τα λεγόμενα σύγχρονα πολιτικά συστήματα, για την αληθινή Δημοκρατία; Μήπως αυτό το πρωτόγονο σύστημα στο οποίο οι πολλοί κυβερνούν τους λίγους, εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα; Η απάντηση που θα έδινε κανείς σε αυτό το ερώτημα είναι σήμερα ξεκάθαρη και απογοητευτική.
Αν ανοίξουμε ένα λεξικό στη λέξη «πολίτευμα» θα δούμε ότι αυτό περιγράφεται σαν ένα σύστημα κανόνων δικαίου, στο οποίο ορίζεται ο ανώτατος φορέας της κρατικής εξουσίας, καθώς σε αυτό βρίσκονται τα βασικά στοιχεία σχηματισμού, οργανικής συγκρότησης και λειτουργίας των εξουσιών του κράτους, όπως αντιπροσωπευτική δημοκρατία, μοναρχία, ολιγαρχία κ.λ.π.
Επίσης στον όρο «μορφή πολιτεύματος» συναντάμε άλλους όρους όπως κοινοβουλευτική δημοκρατία, προεδρευόμενη δημοκρατία, βασιλευόμενη δημοκρατία, συνταγματική μοναρχία κ.λ.π. Όμως στην πραγματικότητα πού διαφέρουν όλες αυτές οι μορφές; Κανείς δεν ξέρει να απαντήσει!
Επίσης ενδιαφέρον έχει να δούμε τι λέει ένα σύγχρονο λεξικό στην λέξη Πολιτική. Σύμφωνα με αυτό, «Πολιτική είναι το σύνολο των θεμάτων που έχουν σχέση με τα κοινά, τη ζωή ενός κοινωνικού συνόλου, το σύνολο των πρακτικών διακυβέρνησης ενός κράτους με τους πολίτες του και των σχέσεων μεταξύ άλλων κρατών». Κάτω από αυτόν τον ορισμό θα συμπέραινε κανείς ότι η Πολιτική, μεταξύ άλλων, είναι το μέσο για να μπορέσει ο Πολίτης να επικοινωνήσει με τους Συμπολίτες του μέσα σε μια Κοινωνία.
Η αλήθεια είναι ότι η επικοινωνία που είναι κάτι παραπάνω από την έννοια της κοινωνίας, είναι αυτό που σφραγίζει, δίνει κύρος σε κάποια κοινωνία όντων.
Από τη στιγμή που συναντάμε λοιπόν μια κοινωνία στην οποία η επικοινωνία έχει εκμηδενιστεί τότε μπορούμε να πούμε ότι αυτή η κοινωνία είναι ψυχρή, ναρκωμένη, χωρίς σθένος, χωρίς ζωή και αυτή η έλλειψη σχέσεων επικοινωνίας θα την αποσυνθέσει, προκαλώντας το θάνατό της.
Μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν σχέσεις επικοινωνίας μεταξύ τους, όπου οι άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι και συνωστισμένοι, δεν θα μπορούσαμε πραγματικά να τη θεωρήσουμε αληθινή. Και αυτό είναι το πρόβλημα που βασανίζει το σημερινό πολιτισμό.
Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει σήμερα επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους; Γιατί αυτό το χιλιόχρονο άγαλμα της Πολιτικής έχει σκεπαστεί με λάσπη που το κάνει να χάνει κάθε αληθινή όψη, λάμψη και ομορφιά; Γιατί δεν νοιάζεται κανείς για τον διπλανό του, είτε στην πολυκατοικία του, είτε στην δουλειά του, είτε στο δρόμο; Επειδή ο άνθρωπος έχει γίνει ένα ρομπότ, έχει πάψει να είναι Άτομο και έχει διασπαστεί, χάνοντας την πραγματική ελευθερία προκειμένου να γίνει σκλάβος των ψεύτικων καταναλωτικών στόχων.
Η κρίση των σύγχρονων πολιτικών μορφών είναι ολοκληρωτική και καμία ομάδα δεν έχει την αναγκαία ασφάλεια. Τα στοιχεία τους αναμιγνύονται επικίνδυνα, όπως αποδείχθηκε μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Η Ανατολική κομμουνιστική ή πρώην κομμουνιστική ομάδα δημοκρατικοποιείται όλο περισσότερο, ενώ η Δυτική κομμουνιστικοποιείται σιγά σιγά. Για χάρη αυτού του άρθρου άνοιξα το «Χρονικό του 20ου αιώνα» κι εκεί με έκπληξη διαπίστωσα ότι πρωτοσέλιδα εφημερίδων έκαναν λόγο για την κρίση στον κόσμο. Οι πολιτικοί του 1914 «πάσχιζαν για την ειρήνη στην Ευρώπη» το ίδιο έκαναν οι πολιτικοί του 1942, οι πολιτικοί του 1972, για το ίδιο «κόπτονται» οι πολιτικοί του σήμερα, στο έτος 2006. Από την αρχή του 20ου αιώνα όλοι «πασχίζουν» για μια καλύτερη κοινωνία, για την ειρήνη και την δημοκρατία.
Και αν πάμε ακόμα πιο πίσω ή δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει μια «περίεργη» και σχεδόν ακριβής ομοιότητα μεταξύ του φεουδάρχη (τσιφλικά) και ενός σημερινού πολιτικού κόμματος. Αμφότεροι έχουν στη διάθεσή τους μια σειρά από γραμματείες και κάποιον κόσμο, στον οποίο έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν τη γνώμη τους. Το ίδιο κάθε Φεουδάρχης – Αρχηγός Κόμματος πολεμά εναντίον των άλλων Φεουδαρχών-Αρχηγών Κομμάτων μέσω των «κανονιών» της Προπαγάνδας, των συνεντεύξεων ή των ομιλιών σε συγκεντρωμένα πλήθη. Ο εκλογικός αγώνας κρίνεται απτά με την κατάκτηση των ψήφων. Σήμερα οι Αρχηγοί κρατούν τα ηνία των χωρών, όπως οι Πρίγκιπες ή οι Μονάρχες.
Συγκρίνοντας τις σύγχρονες πολιτικές μορφές διακυβέρνησης με αυτές που επικρατούσαν στο Μεσαίωνα εύλογα θα δούμε ότι επικρατεί, όπως και τότε, η θεωρία του Μακιαβελισμού. Σύμφωνα με αυτήν, αυτό που επικρατεί στις σύγχρονες πολιτικές μορφές είναι η μηχανορραφία, η δολοπλοκία, η κυνικότητα και η άρση κάθε ηθικού φραγμού για την επίτευξη των άνομων στόχων. Επομένως, κάλλιστα θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί είναι μακιαβελιστές. (Αν και η θεωρία του ίδιου του Μακιαβέλι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτήν την ευρύτερη έννοια που δόθηκε πολύ αργότερα).
Απόδειξη ασθένειας των σύγχρονων κρατών και των μορφών διακυβέρνησης είναι το γεγονός ότι ένα Κράτος εξακολουθεί να λειτουργεί το ίδιο κατά τη διάρκεια των δύο ή τριών μηνών της απουσίας μιας Κυβέρνησης, η οποία οφείλεται σε κρίση ή εκλογές.
Είναι πια δεδομένο ότι τα παλιά πρότυπα έχουν αποδειχθεί άχρηστα για να λύσουν και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Χρειάζεται ένα νέο μοντέλο, ένα νέο πρότυπο εκπαίδευσης και αντιμετώπισης του κόσμου που να έχει προοπτική μέλλοντος και ελπιδοφόρα οράματα. Και αυτό δεν είναι μια ουτοπία κάποιων ονειροπόλων. Γιατί όπως σήμερα τα ιστορικά γεγονότα φανερώνουν τα μελανά τους στοιχεία, έτσι και αύριο τα ιστορικά γεγονότα θα δείξουν την αναγέννηση, την Αλήθεια, την Δικαιοσύνη, την Ομορφιά, που θα πηγάζει από μια Νέα Κοινωνία, από μια Νέα Πολιτική, από μια Νέα Τέχνη και Επιστήμη, προερχόμενη από ένα Νέο και Καλύτερο Άνθρωπο.
Αυτό το όνειρο μπορεί να επιτευχθεί αρκεί όλοι μας σιγά-σιγά να συνειδητοποιήσουμε ότι «Κάθε βελτίωση της Κοινωνίας αρχίζει με αυτήν του ανθρώπου». Αυτή η φράση δείχνει προς ποια κατεύθυνση μπορούμε να βρούμε απαντήσεις σε όλα αυτά. Η βελτίωση του ανθρώπου ριζώνει βασικά στην ανακάλυψη και ανασύνταξη του Ατόμου, του Αληθινού δηλαδή Εαυτού μας.
Ένας σύγχρονος Ανατολικός Φιλόσοφος, ο Ινδός Ν. Σρι Ραμ έλεγε: «Η Ανθρωπότητα χωρίζεται σε τρία τμήματα: στο πρώτο ανήκουν οι άνθρωποι που φτιάχνουν Παρθενώνες, στο δεύτερο εκείνοι που γκρεμίζουν και στο τρίτο αυτοί που παρατηρούν αδρανείς»….. Δεν μένει τίποτα άλλο από το να διαλέξουμε συνειδητά με ποιο μέρος της Ανθρωπότητας θέλουμε να είμαστε.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Προς ένα νέο Μεσαίωνα Javier Alvarado Planas, Εκδόσεις Ν.Α
Θεμελιώσεις του Εσωτερισμού Γ.Α.Πλάνας, Εκδόσεις ΝΑ
Επιλογή Ομιλιών στην Νέα Ακρόπολη, Εκδόσεις ΝΑ
Λεξικό της δημοτικής γλώσσας, Εκδόσεις Άτλας
Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ.Μπαμπινιώτη
Λεξικό της Φιλοσοφίας, Θεοδόσης Πελεγρίνης
Περιοδικό Ν.Α. τεύχος 41 άρθρο «Ο Άνθρωπος και η Πόλη», Γ.Α.Πλάνας
Περιοδικό Ν.Α. τεύχος 48 άρθρο «Έπεσε το Τείχος», J.A.Livraga
Δημοσίευση σχολίου