η τελευταία συνάντηση με τα είδωλα - του φωτη μισόπουλου

ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ : Γιατί θα έπρεπε να αγαπάει σπάνια για ν' αγαπάει πολύ ;

ΑΛΜΠΈΡ ΚΑΜΥ, Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ [1α]

.....και δίπλα του το είδωλό μου

ΓΟΥΊΛΙΑΜ ΦΩΚΝΕΡ, Η ΒΟΥΉ ΚΑΙ Η ΜΑΝΊΑ [1β]

.....κοιτάζω τα βαλτοτόπια την άγονη μνήμη όταν φυλλορροεί το νερό της λίμνης επανέρχεται μια απ' αυτές τις νύχτες θα τριγυρνάει το φάντασμα του Νάρκισσου μόνο του ή η φωνή εκείνου που κοιμάται μοιάζει με το δέρμα του φθινοπώρου και τις ιερές υποψίες του ο συλλογισμός μου θα μείνει πιστός στα γεγονότα τα μεσάνυχτα πολύ πιθανό κάποιος θέλει ν' αποπλύνει τις αμαρτίες του ξανάνιωσα και με τον τρόπο αυτό αφηγούμαι τα πιο ανύπαρκτα τοπία ''αφήστε με να σάς βοηθήσω'' του είπα ''οφείλω ν' αποτελειώσω την ηλικία μου'' μου λέει ''μετά βλέπουμε'' άρχισα ν' αποστηθίζω το σκοτάδι παλιές διαμάχες βγαλμένες από υπερβολές ενός ανήμπορου οφειλέτη ύστερα μου ζήτησε αν θα ήθελα να πιω μαζί του ένα ποτήρι κρασί ''θα σάς χαρίσω το Παλιό Ημερολόγιο του Καταστρώματος μερικές ώρες πριν το ναυάγιο'' καθώς πέρασε το ηλιοστάσιο μάθαμε για το σπίτι κοντά στη θάλασσα τον κάρφωσα με τα μάτια για να μου κάνει πάλι την πρόταση έτσι κι αλλοιώς το ίδιο είναι οι κόγχες βαθαίνουν όπως το άρωμα και η καρδιά η σκιά μου απέχει μια αιωνιότητα από τα τζάμια που θόλωνε η υγρασία ''πες μου πώς μπορείς και θυμάσαι τις λέξεις'' η ιδέα να μιλήσει ή να μιλήσω προκαλούσε ένα δυσνόητο παρασκήνιο ''υπάρχουν είδωλα'' έκανε ''που τυλίγονται το μεσημεριανό φως ξεγελώντας τ' αερικά'' κατά κανόνα η δυστυχία κοστίζει πάνω από μια ζωή όπως το σούρουπο ή όπως τα νομίσματα που ξέρουν από πριν ότι τελειώνει η νομοτέλεια Εδώ και χρόνια ένα βράδυ συναντήθηκα με τον Κυρίλοφ [2] ''η Σόνια [3] δεν έχει άλλο πρόσωπο από το παράλογο'' έλεγε ''αλλά κι αυτό απαιτεί τους κατάλληλους χειρισμούς να μηδενίσεις την Απουσία'' με θυσία σφραγίζεται το αίνιγμα οι παλιοί φίλοι πεθαίνουν ανενόχλητοι στην πιο βιαστική αναχώρηση ένα απόγεμα επιστρέφουν απολογητικοί όπως οι φανοστάτες στο τέλος του Μυστικού Δείπνου αυτός υπήρξε κι ο μοναδικός λόγος που ο Ρασκόλνικοφ ταξίδευε λαθραία β' θέση ''η αϋπνία μ' έκανε άθεο'' εξηγούσε ''και μόνο όταν βρέχει ακούω ξεκάθαρα''

........αλλά κάποια στιγμή από νοσταλγία θέλησα να περιγράψω την τελευταία φιλοδοξία μιας παράλογης σκέψης ξέρετε όλα χρειάζονται την ακατάπαυστη φροντίδα της ανεξάντλητης επανάληψης ''μια αναγκαία ευτέλεια σε κάνει ευτυχισμένο'' είπε ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς ''σάς προκαλώ με την ασήμαντη ιδιότητά μου'' κι όταν πέρασε καιρός εγώ τον έκλεβα φανερά πάντα στα χαρτιά εκείνος δεν μιλούσε τα πράγματα βάδιζαν την υπερβολή και την διεκδίκηση του αιώνιου μύθου αντίθετα από ο,τι συνέβαινε ''τι θα ήταν λοιπόν η ζωή ;'' σκέφτηκα ένα έγκλημα μυστηριώδες όπου κανείς παίρνει τις λέξεις με την πιο καθαρή τους έννοια αυτή τη φορά ''πιστεύετε στην αιώνια ζωή ; στον άλλο κόσμο ;'' με ρώτησε το μεσημέρι ο Κυρίλοφ όμως τι να 'λεγα η βιαιότητα φαινόταν σαν εκδήλωση αγάπης πριν το φόνο και δε μίλησα άλλωστε όλα έχουν το χρόνο τους κάθε τι περιγράφει τη συνέπεια μιας ακραίας στιγμής ο εγκληματίας πέταξε το χέρι του στην αποβάθρα ή το πιστόλι που βρέθηκε στην πάροδο Καλίνκιν ενώ το 'σέρναν τα σκυλιά κάτι να εξαργύρωνε δρόμοι που είχα διαβεί σαν νεκρώσιμες ακολουθίες ήταν βέβαια και το επόμενο το ψεύτικο όνομα γιατί πάντοτε υπάρχει η απόδειξη πως έχουμε κλάψει σιωπηλά στο παρελθόν και έσβησε στη λήθη ή πάλι πρέπει να βρούμε σίγουρα τι σημαίνει ένας λιγότερο το βράδυ το αίσθημα ότι ήμουν χρεωμένος φωτίζεται νωχελικά τα τρένα μένουν ακίνητα κάποιος άλλος ταξιδεύει για μάς αθέατος ''έτσι'' μου λέει ''κερδίζεται η όλη αθανασία'' όμως κι αυτό φάνηκε επισφαλές αφού ο Κυρίλοφ δεν πίστευε στη σωτηρία του ανθρώπου ''θα ξαναιδωθούμε θάχει νέα σελήνη κι η διγλωσσία σύντροφε υπήρξε η τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος'' ηπαροιμιώδης τρυφερότητα έστριβε πάντα απ' τον άλλο δρόμο ''κάποτε διηγόμαστε όσα έχουν συμβεί όπως η γυναίκα που έζησε τα μεγάλα συμβάντα αν και άγνωστη ανάμεσα στις φυλές Ισραήλ και σώθηκε'' ω ρομάντσα των αρχαίων θεών πόσες φορές ζητήσατε το αίμα μας που μάς απάλλαξε απ' την θεότητά σας

.......''σου δίνω προθεσμία μέχρι απόψε'' έλεγε ποιος και γιατί τον έχω λησμονήσει; κατάφερα να κοιμηθώ έπαιρνε αναβολή η αυτοχειρία και τότε έβρισκα τα κλοπιμαία στην πίσω πλευρά του σπιτιού μόνο που ξυπνούσα με τα χαμένα βήματα των εξεγερμένων όταν ψιθυρίζουν απόκοσμα Αγγίγματα δισταχτικά όπως η γεύση του νοτισμένου έρωτα απ' τον ύστερο αιώνα στρίβοντας τη γωνία του τυφλού θα μου πείτε ιδιωτικά προσωπικά οστεοφυλάκια όπου αναπαύονται οι ιδέες ή το σκοτάδι σε τόσους αποχαιρετισμούς όμως εγώ ξέρετε ζω με εμμονές όπως η τελευταία δεξίωση στο θωρηκτό Ποτέμκιν τα φώτα της πλατείας γενικεύουν τις σκιές οι δολοφόνοι σημαδεύουν με ακρίβεια τους λεπτοδείκτες και κάθε φορά που ο κόσμος γινόταν μάταιος ερχόταν ο οικογενειακός γιατρός να δώσει την ερμηνεία της εξαφάνισης Έβλεπες ψηλά στον αέρα μέσα που σκοτείνιαζε ''Φιόντορ Μιχαήλοβιτς'' τον ρώτησα τελευταία φορά ''μήπως έχουμε συναίσθηση πότε τελειώνει ή τι μάς τελειώνει Κυριακή απόγεμα ;'' φτωχές παραμελημένες εικόνες από ανέλπιστες μοναξιές εξακολούθησα να ζω με τα παράλογα θαύματα ή το απρόσμενο χρέος μιας απάντησης ή τη στερημένη γνώση της θάλασσας που άρχιζε πάντα εκεί στο ίδιο μέρος ''αφού'' μου λέει ''έτσι θα συνεχίσουμε μ' ένα είδωλο να μάς διαπερνάει το βλέμμα'' και μου 'δειξε το σκαμνί για το βαρύ κατηγορητήριο ή το ανεξήγητο πένθος και το βράδυ μου λέει ''άκου, θα ξανάρθουν οι Καραμαζόφ θα δώσουμε στη φράση το περιεχόμενο της απολύτρωσης κανείς δεν πρόκειται να πεθάνει ζήσαμε χωρίς ιστορία όπως η Επανάσταση ή τα παράφορα καλοκαίρια με τις αφρόντιστες σκιές'' και την ίδια μέρα μου έστειλε μια επιστολή ''μη σάς νοιάζει τι είναι μια φωνή σαν σκίρτημα του χρόνου ή της βαθύτερης σιωπής'' αυτή ήταν η ιστορία μου σύντροφοι μετά το θάνατό σου μαθαίνεις τελικά με βεβαιότητα ποιος παίρνει τη θέση σου κι αν ζήσαμε ήταν γιατί κάτι όφειλε να συμβεί όπως η φυσαρμόνικα για τυφλούς που συντελεί στην επίλυση του μυστηρίου