η πόλη ναρκισσεύεται του φωτη μισοπουλου

proza

pour une pensée

qui est interrompu [a*]

...at times I felt the wooden life [1*]

SAMUEL BECKETT

...η Ζα Ζα Γκαμπόρ είναι 305 χρόνων

Το ξέρω

Γιατί μέτρησα

Τα δακτυλίδια της

ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ [1α]

la main [*]

......πρέπει να φυλάξεις μια ολόκληρη μέρα αλλά δεν κλαίνε πια αθόρυβα κι απελπισμένα μόνο μιλούν ζωηρά και τα μάτια αστράφτουν μου ήρθε στο μυαλό μια παράγραφος από κάτι που είχα διαβάσει το έργο είναι ο δημιουργός από δω και πέρα η εικόνα αλλάζει ριζικά σταματά για να με κοιτάξει το πρόσωπό της δε μαρτυρούσε τίποτα απόγευμα στα μέσα του φθινοπώρου σπαταλημένο όπως το μονοπάτι μ' ένα άρωμα ηλιοκαμένο η άρνηση υποδηλώνει κάτι κρυφό έβγαζε το ψωμί της αλλά κατάφερε να ταπεινώσει τον εαυτό της μ' ένα ξαφνικό εμετό εκείνες οι ολοφάνερες διαφορές της μοίρας στέρεη βεβαιότητα σαν τελειωμένη ύπαρξη ήταν το λάθος πράγμα τελικά κάποτε η κυρία των παλιών καλών ημερών ανάμεσα σε δύο χτύπους έφευγε κι ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα αποφεύγοντας κάθε άλλο θέμα που θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ένα βράδυ μου λέει συνάντησα την απάνθρωπη οπτική πλευρά του πόθου αντιήρωες βγήκε κάποιος πνιχτός ήχος σαν να γεννιέται η αφηρημένη μορφή του αποχαιρετισμού φωσφόριζε απλά ένα απαλό φωτεινό λευκό χέρι σε μια από τις εξορίες του στην οποία αδυνατούσε να φανταστεί ποιες είναι οι λέξεις επικίνδυνο και τολμηρό κατόρθωμα η αναμονή παράγει δικό της ρυθμό το αίμα συνέχιζε να κυκλοφορεί ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ : .....περίπου μια ώρα αργότερα αναστενάζει βαριά κάθεται στην άκρη του κρεβατιού κλείνοντας τα μάτια Στοπ Και το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί βλέποντας αναρωτιέται πώς είναι το κορμί στη λάμψη περνούσαν τα χρόνια η επιτηδευμένη κίνηση που σκεπάζει τη σύσπαση της απελπισίας φανταστική υπέροχη θανατηφόρα Έρημος Παραδόξως μια φωτογραφία χωρίς κορνίζα ουρλιαχτά στεγνά μαγκωμένα σ' ένα θαμπό αμπαζούρ il y avait quelque chose de menaçant en silence [2]Η γυναικεία φωνή πάλεψε να σταθεί ήταν καλοκαίρι στην πολυκαιρισμένη παράγκα έγλειφε ένα δάκρυ που είχε κυλήσει στο μάγουλο όταν φυσάει εκείνος ο άνεμος σα να ζητάς αμοιβή για να ξεφύγει το πνιγμένο γέλιο η άμμος γυροφέρνει παντού αναπάντητες συγνώμες Δικαιοσύνη

la tête [**]

.......μπορεί να είναι η μυρωδιά της μούχλας χρήσιμη στα παρασκήνια όπου συμβαίνουν ανεπιθύμητα συναισθήματα και τα χτεσινά όνειρα ήταν τόσο δεμένα μεταξύ τους πέρα από το χρώμα και το χρόνο της βλάστησης που την άλλη μέρα βρήκα το επίπεδο άδειο στρώμα πάνω στο οποίο με κλειστά μάτια είχα δει κάθε είδους αναχώρηση κάποτε τ' αφήνουμε όλα να ζήσουμε σ' ένα κόσμο πιο γενναίο γεννιόμαστε βράδυ αλλά είναι η ίδια νύχτα έκανε με το χέρι νεύμα διαβεβαίωσης φυσικά αυτή η ιστορία δεν τέλειωνε εκεί η ομίχλη ή οι φτέρες του δάσους στέκονταν εμπόδιο παρακολουθούσα με υπνηλία τις διάφορες προσωπικές ελεγείες ΒΕΛΤΣΑΝΙΝΩΦ[3] : ...προσεύχομαι για σένα Νατάλια Βασίλιεβνα θέλω να ζήσεις αιώνια πάρε με ανάμεσα στα στήθη σου χωρίς να συντριβώ πετώντας ένα σπίρτο στην απεραντοσύνη του δωματίου και τον συγκλονισμένο κατακόρυφο χρόνο μου ή εαυτό μου θα έρθεις αν υπάρχεις με τα γνωστά στοιχειά στην αποβάθρα παλιές καλές μέρες που δεν γίνεται να ξανάρθουν προβάλλουν την αλχυμεία της ξοφλημένης εξέγερσης καλύτερα κρύψτε με δελεασμένος απ' τα ερείπια της Επανάστασης στους λιγοστούς δρόμους ανάμεσα στα οστά μου και όσους απέμειναν τρυφερά απαλά καθώς περνάει το δαχτυλίδι στο δάχτυλο μέρα μεσημέρι αγκομαχώντας μισοθαμμένος στο χιόνι ξεχασμένος τα χέρια του ενός στις τσέπες του άλλου με κλέβεις έλεγε αλλά εγώ έπαιζα μια λυπητερή κωμωδία για παιδιά με τα πιο μυστηριώδη αινίγματα παραμονή Χριστούγεννα έρχομαι με την διαβεβαίωση πως θα κατανοήσω την τελευταία σκηνοθετημένη απόδραση η αίθουσα έχει πολλά καθίσματα και περισσεύουν ποιο ήταν το κίνητρο της καταχώρησής μου ακόμα ξαπλωμένος στο μπαρ δεν ξέρω αν μου άξιζε καλύτερη μοίρα σ' ένα ξύλο σκαλίζουν την άκαμπτη ζωή μου οι νεκροπομποί οι αλλαγές απόγνωσης καταδεικνύουν εναλλακτικούς ήρωες το Κόμμα υποκρίνεται ανάγκες φαινόμαστε χρήσιμοι ύστερα από αιώνες ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς στα ίδια ρούχα μυρίζει θειάφι και σκουριά ενός ανάπηρου Δεκέμβρη

sophisticated Lady [***]

........μα πιστεύω πως την ήξερε το ίδιο καλά όπως κι εγώ και οι φωνές από όπου κι αν έρχονται ξεδοντιασμένες μεσ' από τη χλόη σέρνονται χιλιόμετρα κατέβαινα κατά τα σπλάχνα της γης ίσαμε τη σκληρή φλούδα της μνήμης λέξεις που βγαίνουν από κούφιες κηρήθρες έφυγε χωρίς να χαιρετήσει ακουμπώντας στην ομπρέλα μου ικέτευσα ποτέ μου κανέναν ; πώς χάθηκα ; κάποιο όνειρο ή δεκάλογος που διάβασα κομμάτια παρασέρνομαι στον γκρεμό ή τη θάλασσα σε τι ωφελούσαν εκείνα τα βαθιά μάτια που καταρρέουν μέσα στη σύγχυση ή το μεγάλο αδειανό δωμάτιο με την ηχώ που έχει το δειλινό ή τ' απροσδόκητα πάλι φτερωτά δαχτυλίδια αυτές οι απατηλές χαρμολύπες αυτές αυτές αυτές χάρη σ' αυτές βρίσκω κάποιο σημάδι του αστρολάβου που έβλεπα να χάνεται μακριά οι επισκέψεις του ήταν σπάνιες το πρόσωπό του δεν άφηνε να ξεφύγει μυστικό ούτε μια πρόχειρη ανάσα σαν ασυνήθιστη ηρεμία σαν μια απόλυτη σύμπτωση που εξηγήθηκε παλιότερα με ανακρίβειες φορές φορές η ομίχλη μαραίνονταν από μαινόμενα στίφη ή το άδειο φεγγάρι σαν μητρικό σώμα ξεριζωμένο με τις άμορφες βούλες των αρπαχτικών δεν ήταν ούτε η Μαίρη Σάντσεζ καθώς γυρνούσε την πλάτη του ο Καπότε [4] the wooden life the wooden life φως κατάλευκο σε απόσταση αναπνοής ο χώρος είναι φωτιά που υπακούει τίποτα κατασκευασμένο ή τυχαίο υποκριτικά ήμουνα λοιπόν μονάχος με μια προμελετημένη αφοσίωση όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό σ' ένα ερείπιο ανεστραμμένο όπου δεν θα γεννιέται κανένας ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ : ......ποιος είναι αυτός ; Στοπ [παύση] ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ : .....εγώ ρωτάω Στοπ ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ : .....Τα Τέσσερα Κουαρτέτα του Έλιοτ ή του Ε. Ε. Κάμμινγκς περιμένω ένα ζευγάρι κόκκινα χείλη σαν ποιητικό άσυλο και άφθογγα αγάλματα αρτιμελή στην ανθολογία της πόλης αυτές οι προφυλάξεις δονούν παρατραβηγμένες ήταν καλά να ταξιδεύαμε νύχτα [γελάει]..... Sa Za Gabor is / 305 years / I know / Why did I count / Her rings -/ Με άδεια μάτια στη θυμέλη από τέφρα / Γη και σποδός