Εάν
η μοίρα της ανθρωπότητας ήταν να συναντήσει στην περίοδο των πολέμων του
παρελθόντος τον χειρότερο εχθρό της στο πρόσωπο του Φασισμού, δυστυχώς το
μέλλον της επεφύλαξε να γνωρίσει σε περιόδους ειρήνης την δράση του με τις πιο
σκοτεινές, ύπουλες και σκληρές πτυχές του στη νέα του μορφή.
Φορείς του
Φασισμού στην σύγχρονη εποχή, η επιθετική και επεκτατική οικονομική πολιτική
των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με κύριο εκπρόσωπο στη γηραιά Ήπειρο την πάλαι
ποτέ Γερμανία που δεν μπορεί να απαρνηθεί και να αποβάλλει από το DNA της, την
αίσθηση της υπεροχής της ως φυλή έναντι των άλλων Λαών, που θέλει να τους
κυβερνά και να τους ελέγχει.
Οι συμβατικοί
πόλεμοι (πλην ειδικών περιπτώσεων) του παρελθόντος για το μοίρασμα του κόσμου
στην βάση της Φασιστικής ιδεολογίας με στρατιωτικά μέσα, έχουν παραχωρήσει την
θέση τους σε νέες μορφές οικονομικών
πολέμων, σύγχρονους και αποτελεσματικούς, ανέξοδους και αναίμακτους, που
εμπεριέχουν ακέραιο τον Φασισμό, προσφορά και προνόμιο του Χρηματοπιστωτικού
κεφαλαίου της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Τα νέα οπλικά
εργαλεία στην φαρέτρα της οικονομικής ολιγαρχίας για επέκταση των ορίων
κυριαρχίας της με Φασιστικές μεθόδους είναι οι οικονομικές κρίσεις, οι
οικονομικοί αποκλεισμοί, η δημιουργία οικονομικών ζωνών, εμπάργκο, κρατικοί
δανεισμοί κλπ. που αποφέρουν περισσότερα λάφυρα πολιτικά, οικονομικά και
κυριαρχικά με όπλο το Χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, από ότι το όπλο του στρατού, ο ρόλος του οποίου πλέον περιορίστηκε στην
περιφρούρηση και προστασία αυτού στις διάφορες οικονομικές του επιθέσεις στους
Λαούς του πλανήτη.
Ο ύπουλος
ρόλος του Φασισμού μέσω του κεφαλαίου και παγίδα πλάνης των Λαών όταν αυτός
επιτίθεται με την οικονομική μορφή που επιλέγει έναντι της στρατιωτικής του
παρελθόντος, είναι ότι δεν προκαλεί άμεσα τις Εθνικές συνειδήσεις των Λαών, που
εξ' ορισμού είναι το μόνο ανειρήνευτο συναίσθημα που προβάλλει σθεναρή
αντίδραση όταν απειλείται.
Διότι η πρόκληση της Εθνικής συνείδησης μία
αντίδραση έχει: Την αντίσταση. Ανεπιθύμητη στάση για τα δεδομένα
της παγκοσμιοποίησης (χαρακτηριστικά αυτής είδαμε στο Δημοψήφισμα του Ελληνικού
Λαού που γρήγορα ανασκευάστηκε από το Πολιτικό μας Σύστημα με την αντεθνική του
στάση).
Εκείνο που
επιδιώκει και επιτυγχάνει άμεσα όταν επιτίθεται το κεφάλαιο είναι η υπονόμευση
και χειραγώγηση της πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης των Λαών, που είναι
ευάλωτες και υποτακτικές στο περιβάλλον που διαμορφώνει η ισχύς του χρήματος.
Διότι δεν
υπάρχει διαμορφωμένη συνείδηση στα ευρύτερα Λαϊκά στρώματα ως σταθερά, που να
καθορίζει ώριμη συμπεριφορά και στάση στο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι.
Απεναντίας οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες διαμορφώνουν τη συνείδηση ως
μεταβλητή της τρέχουσας συγκυρίας με κριτήριο τον φόβο, την απειλή και την
ανάγκη.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε πολύ πίσω για
να θυμηθούμε πως διαμορφώθηκε η πολιτική και οικονομική συγκυρία στη χώρα μας
από το Πολιτικό Σύστημα και σε ποια κατεύθυνση πιέστηκε ο Λαός. Είναι τοις πάση
γνωστό.
Με
διαμορφωμένη και χειραγωγημένη συνείδηση τέτοιας συγκυρίας ψήφισε στις εκλογές
ο Ελληνικός Λαός με φρόνημα δουλικό και όχι ελεύθερο στα πλαίσια της Εθνικής
του συνείδησης.
Εάν η υποταγή
των Λαών και το μοίρασμα του κόσμου γίνεται από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο με
οικονομικούς πολέμους διαφόρων μορφών, που στοχεύουν στη δημιουργία οικονομικών
ζωνών επιρροής, ελέγχου, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας, καταπατώντας ανθρώπινα
δικαιώματα, καταργώντας Δημοκρατικούς θεσμούς και Κοινοβούλια οδηγώντας
ολόκληρους Λαούς σε εξαθλίωση, επιλέγοντας
και εγκαθιδρύοντας κυβερνήσεις που είναι πρόθυμες να συνεργαστούν, επιβάλλοντας
το δίκαιο του ισχυρού, τότε όλη αυτή η κοσμοθεωρία που επιχειρείται και
αποκαλείται νέα τάξη πραγμάτων, είναι η δικαίωση του οραματιστή της ,Αδόλφου
Χίτλερ, που απεικονίζει ανάγλυφα τον σύγχρονο ορισμό του Φασισμού. Όσο
ένοχοι είναι αυτοί που τον προωθούν και τον επιβάλλουν, άλλο τόσο ένοχοι είναι
και εκείνοι που τον αποδέχονται και δεν αντιστέκονται όταν ο Λαός τους δίδει
την ευκαιρία (5 Ιουλίου 2015).
Ο Φασισμός
υπάρχει και προσπαθεί να επιβληθεί σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα περισσότερο στην
δική μας Ήπειρο από την χώρα που τον έθρεψε. Ο δήθεν κίνδυνος του Φασισμού στην
χώρα μας από κινήματα Εθνικιστικά και Αναρχικά είναι γελοιότητες, φθηνή
προπαγάνδα αποπροσανατολισμού.
Διότι Φασίστας δεν είναι αυτός που του κόλλησαν
σκοπίμως την ταμπέλα του Εθνικιστή, του Αναρχικού ή του Χρυσαυγήτη που θα
παίξει σε συνεννόηση με την εκάστοτε εξουσία τον προσχεδιασμένο ρόλο του
εμπρηστή, του κουκουλοφόρου ή του εγκληματία ακόμα, στο βωμό της άρχουσας
τάξης. Αυτός είναι ο πληρωμένος υπάλληλος.
Ο πραγματικός Φασίστας είναι αυτός που
ξεθάβει από το παρελθόν τα Ναζιστικά και Φασιστικά φαντάσματα, τα καλλιεργεί,
τα προσδίδει πολιτική οντότητα και Κοινοβουλευτική παρουσία για παραπλάνηση και
εξαπάτηση της κοινής γνώμης περί Ναζιστικού κινδύνου στο εσωτερικό, προκειμένου ο
ίδιος ως Πολιτικό Σύστημα να εφαρμόσει ταυτόσημη πολιτική του Φασισμού που
υπαγορεύεται από το εξωτερικό.
Εάν η
ιδεολογία του Φασισμού στον σύγχρονο ορισμό της απαιτεί στην επίτευξη των
στόχων της κατάλυση της ανεξαρτησίας των Λαών, εργατική τάξη και πολίτες
εξαθλιωμένους, περιβάλλον θολό και αβέβαιο, εν δυνάμει εκβιαζόμενο και
ελεγχόμενο από την ισχύ του κεφαλαίου, τότε πόσο απέχουμε εμείς ως Ελληνικό
πολιτικό σύστημα στην εφηρμοσμένη μας πολιτική από το Φασισμό; Μια πολιτική που
ο αντιδημοκρατικός τρόπος επιβολής της και μόνο στο σώμα της Κοινωνίας,
αποκαλύπτει τις Φασιστικές της πρακτικές.
Οι δήθεν
βελτιώσεις της σκληρότητας των μέτρων, η δίκαιη κατανομή των βαρών, η
επιμήκυνση του χρέους που σημαίνει επιμήκυνση εξάρτησης και ομηρίας του Λαού,
οι προκλητικές δηλώσεις προσώπων για δημιουργία πολιτικής σκόνης, οι επισκέψεις
αρχηγών άλλων κρατών για ανταλλαγή φιλοφρονήσεων και πόθων για το Ευρωπαϊκό
όραμα στο μεταφυσικό πεδίο της ευχής που προβάλλονται υπέρμετρα από τα ΜΜΕ,
αποτελούν την πολιτική επικαιρότητα της καθημερινότητας στη μορφή της
προπαγάνδας και του κουτσομπολιού που παρασύρουν το Λαό να ασχολείται με τα
μικρά ώστε να παραμείνουν αθέατα τα μεγάλα που είναι οι κεντρικές επιλογές της
κυβέρνησης εις βάρος του.
Ο Φασισμός ως πολιτική εφαρμόζεται πλήρως στη
χώρα μας με Δημοκρατικό περικάλυμμα την πρακτορευμένη Αριστερά.
Διότι αυτός ο αναθεωρητισμός της Αριστεράς του
Σύριζα, με τα τσιτάτα και τις πολύλογες αλλά αδειανές επιχειρηματολογίες,
προσπαθεί να μας πείσει ως Κυβέρνηση πλέον της Αριστεράς με τις ρεφορμιστικές
της προτάσεις και την ανακόλουθη στάση της, ότι ήταν ορθή η πολιτική των
προκατόχων της ως η μόνη ασφαλής λύση στην οξύτητα της πολιτικής και
οικονομικής κρίσης, προσφέροντας ουσιαστικά συγχωροχάρτι και στήριξη στην
ηγεσία της αστικής τάξης που εκπροσωπεί την εντός, εκτός και επί τα αυτά
Φασιστική οικονομική ολιγαρχία.
Αποτέλεσμα, η
συντηρητική πολιτική στην ευρύτερή της μορφή όπως καταγράφεται σήμερα από τα
κόμματα που την εκπροσωπούν, με την βοήθεια των αποστατών της Αριστεράς που ισχυρίζονται και φωνάζουν ότι είναι
Αριστεροί, να προσπαθούν συμπλέοντας να πείσουν τον Λαό ότι η έξοδος της χώρας
μας από τα προβλήματα που της δημιούργησε η ντόπια και ξένη πολιτικοοικονομική
ολιγαρχία, περνάει μέσα από την λύση που η ίδια προτείνει και Φασιστικά θέλει
να επιβάλλει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες του Νότου στην
Ευρώπη.
Το θράσος των
πολιτικών στην εκμετάλλευση της αφέλειας των πολιτών. Το δεν υπάρχει άλλος
δρόμος, είναι το άλλοθι της υπαγωγής μας στην Φασιστική πολιτική των μνημονίων
της Ευρώπης, τεκμήριο αφοσίωσης και υποταγής σ’ αυτήν, που θα εξουδετερώνει
κάθε μορφή αντίστασης που θα προβάλλεται από τον Λαό. Η χώρα που γέννησε τον
Φασισμό ακόμα και αν της στερήθηκε η στρατιωτική ισχύς για να τον προωθήσει με
τα Ες-Ες και τα τανκς, έχει την οικονομική ισχύ να τον επιβάλλει με προγράμματα
και μνημόνια σε χώρες που υπέθαλψαν αρκετούς από τους παλιούς της συνεργάτες
στον χώρο της εξουσίας.
Δεν είναι τυχαία η επιλογή της χώρας μας να
είναι το θύμα της σκληρότερης και σφοδρότερης επίθεσης του Φασισμού, ούτε
τυχαία είναι η ανθελληνική στάση του Πολιτικού μας συστήματος στις Παγκόσμιες
απαιτήσεις. Εάν η ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης απαιτεί την θυσία της
Δημοκρατίας των Λαών, πρώτα πρέπει να θυσιαστεί η μήτρα που τον γέννησε. Όσο
παραμένουμε απαθείς ως Έλληνες τόσο η Δημοκρατία μας τείνει να γίνεται γλυκιά
ανάμνηση από το παρελθόν.
Δημοσίευση σχολίου