Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΙ ΖΟΦΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΗ ΝΤΙΕΓΚΟ ΓΚΑΡΣΙΑ

Η αμερικανική στρατιωτική βάση Ντιέγκο Γκαρσία έγινε γνωστή στους περισσότερους πριν μερικούς μήνες, με αφορμή την εξαφάνιση της πτήσης MH370 των Μαλαισιανών αερογραμμών, όταν ορισμένα σενάρια (συνομωσίας;) την ενέπλεξαν στην εν λόγω εξαφάνιση, λόγω των τρομακτικών μέτρων απαγόρευσης και ασφάλειας πέριξ αυτής .

Και όμως η βάση αυτή και όλη η ιστορία της είναι όχι απλά ενδιαφέρουσα, αλλά κρύβει μεγάλα μυστικά. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η Ντιέγκο Γκαρσία λοιπόν είναι μια ατόλλη που βρίσκεται στην καρδιά του Ινδικού Ωκεανού, περίπου 1.600 χμ νότια των ακτών της Ινδίας και της Σρι Λάνκα και είναι η μεγαλύτερη ατόλλη σε χερσαία έκταση στο Τσάγκος Αρχιπέλαγος. Είναι τμήμα του Βρετανικού Εδάφους Ινδικού Ωκεανού, ενός Βρετανικού υπερπόντιου εδάφους.

Η ΑΤΟΛΛΗ

Από την βίαιη ερήμωση του Ντιέγκο Γκαρσία στα χρόνια που προηγήθηκαν του 1973, χρησιμοποιείται πλέον μέχρι σήμερα ως στρατιωτική (αεροναυτική) βάση από τις Ηνωμένες Πολιτείες, (μια από τις μεγαλύτερες που διαθέτουν παγκοσμίως) και από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Ντιέγκο Γκαρσία φιλοξενεί ακόμη μια από τις τρεις κεραίες εδάφους (οι άλλες βρίσκονται στο Κουατζαλέιν και την Νήσο Αναλήψεως) που βοηθούν στην λειτουργία του Συστήματος Παγκόσμιας Θέσης (GPS).

Η ατόλλη καλύπτεται από άφθονη τροπική βλάστηση, με λίγα σημάδια να έχουν απομείνει από τις φυτείες κόπρας και καρύδας που κάποτε την κάλυπταν. Το νησί έχει μήκος 60 χμ, με μέγιστο υψόμετρο τα 7 μ, και σχεδόν περικλείει μια λιμνοθάλασσα μήκους 19 χμ και πλάτος έως και τα 8 χμ. Τα βάθη στην λιμνοθάλασσα φτάνουν έως και τα 30 μ, ενώ πολυάριθμες κεφαλές κοραλλιών εκτείνονται ως την επιφάνεια της και αποτελούν κίνδυνο για την ναυσιπλοΐα. Ρηχοί ύφαλοι περιβάλλουν το νησί από την πλευρά του ωκεανού αλλά και εντός της λιμνοθάλασσας. Η ατόλλη σχηματίζει έναν σχεδόν πλήρη δακτύλιο γης γύρω από την λιμνοθάλασσα, που ακολουθεί το 90 % της περιμέτρου της, με ένα μόνον άνοιγμα στο βορρά. Η συνολική έκταση της ατόλλης είναι 171 χμ², εκ των οποίων τα 30 χμ² είναι η χερσαία έκταση, τα 17 χμ² η έκταση του περιφερειακού υφάλου και τα 124 χμ² η έκταση της λιμνοθάλασσας.

Η ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΕΡΗΜΩΣΗ

Η στρατιωτική αυτή βάση των ΗΠΑ αντιπροσωπεύει ένα τρομακτικό παράδειγμα ανθρώπινου κόστους προς χάριν του πολέμου, της γεωστρατηγικής σκοπιμότητας και του ιμπεριαλισμού. Έπρεπε να εξαφανισθεί κάθε μορφή γηγενούς ζωής και δραστηριότητας, ώστε αφού εκκαθαρισθεί, να μετατραπεί στην τερατώδη σήμερα στρατιωτική βάση. Πως έγινε αυτό; Ιδού τα γεγονότα όπως αποκαλύπτουν σοβαρά διεθνή ΜΜΕ, όπως π.χ. η Washington Post. Αυτά που έγιναν μας θυμίζουν τις χολιγουντιανές ταινίες τύπου Transformers. Στην αρχή προσπάθησαν να πυροβολήσουν τα σκυλιά. Στη συνέχεια, προσπάθησαν να τα δηλητηριάσουν με στρυχνίνη. Όταν και οι δύο μέθοδοι απέτυχαν, οι πράκτορες της Βρετανίας και το προσωπικό του Ναυτικού των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν ωμό κρέας για να δελεάσουν τα κατοικίδια ζώα σε ένα σφραγισμένο υπόστεγο. Τότε τα κλείδωσαν μέσα και διοχέτευσαν καυσαέρια από στρατιωτικά οχήματα των ΗΠΑ και τα εξολόθρευσαν, ενώ οι κάτοικοι άκουγαν τα ουρλιαχτά των κατοικίδιων τους. Στη συνέχεια έκαψαν τα πτώματά τους με φλοιούς καρυδών, οι δε κάτοικοι άρχισαν τότε να αναλογίζονται την δική τους μοίρα, που δεν άργησε να έλθει.

Η ιστορία για την δημιουργία της βάσης είναι πράγματι μια ζοφερή ιστορία, που όμως εντέχνως και ψευδώς Βρετανοί και Αμερικανοί την παρουσίασαν σαν ωραίο παραμύθι και ότι το νησί ήταν τελείως ακατοίκητο, όταν δημιουργήθηκε η βάση. Η πραγματικότητα είναι ότι οι ιθαγενείς κάτοικοί του εξορίστηκαν κρυφά από το αρχιπέλαγος Τσάγκος, όταν δημιουργήθηκε η βάση. Έτσι λοιπόν μεταξύ του 1968 και του 1973, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι συνωμότησαν κρυφά με Βρετανούς συναδέλφους τους για την απομάκρυνση των ιθαγενών Τσαγκόσσιανς (Chagossians), προσεκτικά και με απόλυτη εχεμύθεια, κρύβοντας μάλιστα την εκδίωξή τους από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, το Κοινοβούλιο της Βρετανίας, τα Ηνωμένα Έθνη, και φυσικά τα διεθνή ΜΜΕ.

Κατά τη διάρκεια των απελάσεων, αφού εξόντωσαν όλα τα κατοικίδια ζώα, οι ιθαγενείς του νησιού απελάθηκαν στο δυτικό Ινδικό Ωκεανό στα νησιά του Μαυρικίου και των Σεϋχελλών, σε απόσταση 1.200 μιλίων από την πατρίδα τους, όπου δεν έλαβαν καμία βοήθεια επανεγκατάστασης. Έτσι ακόμη και σήμερα μετά από περισσότερα από 40 χρόνια από την βιαία εκδίωξή τους, οι Τσαγκόσσιανς γενικά παραμένουν οι φτωχότεροι όλων στα γνωστά (από τουριστικής πλευράς) νησιά που εξορίστηκαν και αγωνίζονται να επιβιώσουν.

Η ΒΑΣΗ

Έτσι λοιπόν η ακατοίκητη πλέον ατόλλη, η Ντιέγκο Γκαρσία, έγινε μια γιγαντιαία (αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων) στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, για το Ναυτικό και την Αεροπορία, ο κυριότερος κόμβος και πυλώνας για την πολιτική των ΗΠΑ για τον έλεγχο της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και της προμήθειας πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Η βάση, που λίγοι, ακόμη και Αμερικανοί έχουν επίγνωση του τι είναι και που είναι η βάση αυτή, είναι η πιο σημαντική στρατηγικά και από την ναυτική βάση και γνωστή φυλακή του Γκουαντάναμο, στην Κούβα. Σε αντίθεση με το Γκουαντάναμο, κανένας δεν γνωρίζει παρά ελάχιστα για την Ντιέγκο Γκαρσία για περισσότερα από 30 χρόνια.

Και όμως, η βάση αυτή έχει διαδραματίσει τον πιο σημαντικό ρόλο στην διεξαγωγή του πολέμου του Κόλπου, την εισβολή στο Ιράκ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν το 2003, και τη σημερινή βομβιστική εκστρατεία εναντίον του ισλαμικού κράτους στη Συρία και το Ιράκ, την γνωστή και σαφώς αποτυχημένη (μέχρι τώρα) Inherent Resolve Operation. Υπήρξε βέβαια πριν λίγα χρόνια και η αποκάλυψη από τα διεθνή ΜΜΕ ότι η βάση ήταν μια μυστική “μαύρη τοποθεσία” της CIA, όπου ανακρίνονταν (ανηλεώς) ύποπτοι τρομοκρατίας, (όπου ενδεχομένως να χάνονταν και τα ίχνη των), κάτι που τελικά παραδέχθηκε σχετικά με τον ρόλο της το 2008 και ο ΥΠΕΞ της Βρετανίας Ντέιβιντ Μίλιμπαντ. Εδώ να υπενθυμίσουμε το σκάνδαλο των «πτήσεων φαντασμάτων (Ghost Flights), από την Ευρώπη και την Μέση Ανατολή, που κατέληγαν με άκρα μυστικότητα στην Ντιέγκο Γκαρσία, κάτι που τελικά δεν παραδέχτηκαν Βρετανοί και Αμερικανοί.

Και όταν το θέμα τέθηκε ξανά πέρυσι από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ζητήθηκαν από τις Βρετανικές αρχές να δώσουν στην δημοσιότητα όλα τα στοιχεία που κατείχαν για τις «σκοτεινές» δραστηριότητες της Ντιέγκο Γκαρσία, καθώς και για όλα τα στοιχεία πτήσεων, η απάντηση των Βρετανικών αρχών που δόθηκε ήταν ότι «τα αρχεία δεν μπορούν να δοθούν γιατί είναι υγρά λόγω του υγρού κλίματος στην περιοχή», ενώ λίγο αργότερα οι Βρετανοί δήλωσαν ότι «η υγρασία κατέστησε τα αρχεία άχρηστα», αν και ο Ιούνιος 2014 ήταν ο πλέον ξηρός μήνας. «Θα ήταν καλύτερο και πιο αξιόπιστο να μας λέγατε ότι τα αρχεία τα έφαγε ο σκύλος σας», δήλωσε ο δικηγόρος που εκπροσωπούσε οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και είχαν ζητήσει τα εν λόγω αρχεία.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ.

Ας δούμε πως εξελίχθησαν τα γεγονότα από την αρχή. Η ιστορία του Ντιέγκο Γκαρσία ξεκινά στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα. Εκείνη την εποχή, μεταφέρθηκαν σκλάβοι από την Αφρική για να εργαστούν σε φυτείες καρύδας, στον Μαυρίκιο. Αυτοί έγιναν οι πρώτοι άποικοι στο Αρχιπέλαγος Τσάγκος. Μετά τη χειραφέτηση και την άφιξη μισθωμένων εργατών από την Ινδία, ένα ποικίλο μίγμα των λαών δημιούργησαν μια νέα κοινωνία με τη δική της γλώσσα, την Τσάγκος Kreol. Οι ίδιοι ονομάζονται Ilois - οι νησιώτες.

Ενώ παραμένουν μια κοινωνία γεωργών, το αρχιπέλαγος, υπό τον έλεγχο της βρετανικής αποικιοκρατίας, παρείχε μια ασφαλή ζωή για τους γηγενείς κατοίκους, που χαρακτηρίζει την καθολική απασχόληση τους και πολλά άλλα κοινωνικά οφέλη για τα νησιά και μάλιστα η ζωή τους περιγράφεται από πολλούς ως ειδυλλιακή, όπως η περιγραφή "Αυτή η όμορφη ατόλλη του Ντιέγκο Γκαρσία, ακριβώς στη μέση του ωκεανού», του Στιούαρτ Μπάρμπερ, που εργαζόταν για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 50, η οποία τελικά θα γίνει μια από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ.

Εμπνευστής και αρχιτέκτονας της ιδέας αυτής, ποιος άλλος, ο ανώτερος υπάλληλος του Ναυτικού των ΗΠΑ, ο Στιούαρτ Μπαρμπέρ. Εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου και του ανταγωνισμού με τη Σοβιετική Ένωση, ο Μπαρμπέρ και άλλοι αξιωματούχοι εξέφρασαν την ανησυχία ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ σε ολόκληρη την περιοχή περί τον Ινδικό Ωκεανό. Ο Μπαρμπέρ παρατήρησε ότι η απομόνωση της Ντιέγκο Γκαρσία - στα μισά της απόστασης μεταξύ της Αφρικής και της Ινδονησίας και 1.000 μίλια νότια της Ινδίας – διασφαλίζει ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα ήταν ασφαλείς από ενδεχόμενη επίθεση από την εν λόγω περιοχή, αλλά ήταν ακόμη εντός της απόσταση βολής (από πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς) μόνο από τη νότια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Έτσι η αμερικανική διοίκηση του Τζών Κένεντυ και του Λύντον Τζόνσον «πατώντας» πάνω στην ιδέα του Μπαρμπέρ έπεισαν την βρετανική κυβέρνηση να αποσυνδέσει το Αρχιπέλαγος Τσάγκος από την αποικία του Μαυρίκιου και να δημιουργήσει μια νέα αποικία, που να ονομάζεται Βρετανικό Έδαφος του Ινδικού Ωκεανού. Μοναδικός σκοπός της ήταν να στεγάσει στρατιωτικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ, χωρίς ντόπιους κατοίκους.

Η ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ

Το σχέδιο αυτό οριστικοποιήθηκε με την ανταλλαγή σημειωμάτων και υπεγράφη τελικά στις 30 Δεκεμβρίου, 1966, από τις ΗΠΑ και Βρετανία. Και όπως αποκάλυψε ένας από τους διαπραγματευτές η συμφωνία έγινε “under the cover of darkness”, υπό την κάλυψη του σκότους, δηλαδή με απόλυτη μυστικότητα. Οι σημειώσεις αποτελούν ουσιαστικά μια συνθήκη, αλλά δεν απαιτείται έγκριση του Κογκρέσου ή του Κοινοβουλίου, πράγμα που σημαίνει ότι και οι δύο κυβερνήσεις θα μπορούσαν να κρατήσουν τα σχέδιά τους κρυφά!!!.

Σύμφωνα με τη συμφωνία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποκτούσαν την χρήση της νέας αποικίας "χωρίς επιβάρυνση." Αυτή ήταν ένα άλλο παραμύθι. Στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ συμφώνησαν να διαγράψουν κρυφά ένα Αγγλικό στρατιωτικό χρέος 14 εκατομμύριων δολαρίων, παρακάμπτοντας την ανάγκη να ζητήσουν από το Κογκρέσο τη χρηματοδότηση για την βάση. Σε αντάλλαγμα, οι Βρετανοί συμφώνησαν να αναλάβουν τα απαιτούμενα «διοικητικά μέτρα» για "την απεγκατάσταση των κατοίκων", δηλαδή την απέλασή των, με διαφόρους τρόπους. Και άρχισε η εφαρμογή του ζοφερού σχεδίου: Έτσι μετά το 1967, κάθε Τσαγκόσσιανς ο οποίος έφευγε από το σπίτι του για κάποιο λόγο (για ιατρική θεραπεία, για διοικητικούς λόγους ή για διακοπές κλπ) στο Μαυρίκιο δεν μπορούσε να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του. Του απαγορευόταν η επιστροφή στο σπίτι του!!!! Σύντομα, η Βρετανική διοίκηση άρχισε να περιορίζει τη ροή των τροφίμων και των ιατρικών εφοδίων στο Τσάγκος. Καθώς οι συνθήκες διαβίωσης επιδεινώθηκαν, πολλοί κάτοικοι άρχισαν να φεύγουν, αλλά και πάλι κάποιοι άλλοι σε πείσμα των άθλιων μεθόδων των Άγγλων συνέχισαν να παραμένουν στην πατρίδα τους. Εν των μεταξύ μέχρι το 1970, το Ναυτικό των ΗΠΑ είχε εξασφαλίσει μεγάλη χρηματοδότηση για δήθεν σημαντικό και εθνικά αναγκαίο "σταθμό επικοινωνιών», όπως είπαν στο Κογκρέσο. Είχαν, ωστόσο, ήδη σχεδιάσει να ζητήσουν πρόσθετα κεφάλαια για την επέκταση της εγκατάστασης σε μια πολύ ευρύτερη βάση. Και το Κογκρέσο ενέκρινε χωρίς να γνωρίζει λεπτομέρειες, καθόσον αφορούσαν την εθνική ασφάλεια και ήταν ακόμη η εποχή του Ψυχρού πολέμου και του φρενήρη εξοπλισμού για τον φόβο των Σοβιετικών. Εξάλλου είχε ήδη προηγηθεί η κρίση των πυραυλικών συστημάτων στην Κούβα, οπότε το Κογκρέσο ενέκρινε αφειδώς τεράστια ποσά, χωρίς να ζητά πολλές εξηγήσεις. Και όπως εξήγησε αργότερα το γραφείο του Ναυτικού των Επικοινωνιών και Κρυπτογραφίας «Οι απαιτήσεις των επικοινωνιών που αναφέρονταν ως δικαιολογία είναι φυσικά μυθοπλασία.» Μέχρι το 1980, το Ντιέγκο Γκαρσία θα γίνει μια γιγαντιαία και πολύ σημαντική αεροναυτική βάση των ΗΠΑ, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η ΑΠΕΛΑΣΗ

Το Πολεμικό Ναυτικό στα έγγραφα ενημέρωσης που παρέδιδαν στο Κογκρέσο, ο πληθυσμός στα Τσάγκος αναφέρεται ως «αμελητέος», με τα νησιά "για όλους τους πρακτικούς σκοπούς ... ακατοίκητα." Στην πραγματικότητα, υπήρχαν περίπου 1.000 άτομα στην Ντιέγκο Γκαρσία το 1960 και 500 έως 1.000 σε άλλα νησιά του αρχιπελάγους. Με τα χρήματα που εξασφαλίσθηκαν από το Κογκρέσο, ο Ναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού Elmo Zumwalt, συνόψισε την τύχη των Τσαγκόσσιανς σε ένα σημείωμα του 1971, ακριβώς με τρεις λέξεις “Absolutely must go.” Δηλαδή πρέπει οπωσδήποτε να φύγουν!!! Έτσι οι αρχές διέταξαν τους εναπομένουσες Τσαγκόσσιανς να φύγουν οπωσδήποτε, παίρνοντας μαζί τους μόνο ένα κιβώτιο με τα προσωπικά τους είδη και ένα χαλί για τον ύπνο, με προορισμό τον Μαυρίκιο και τις Σεϋχέλλες. Μέχρι το 1973, οι τελευταίοι Τσαγκόσσιανς είχαν φύγει υποχρεωτικά από την Ντιέγκο Γκαρσία, στην ουσία είχαν απελαθεί από τα σπίτια τους και την πατρίδα τους.

Στον τόπο προορισμού τους, οι περισσότερες από τους Τσαγκόσσιανς αφέθηκαν κυριολεκτικά στις αποβάθρες, αβοήθητοι, άστεγοι, άνεργοι και με λίγα χρήματα. Το 1975, δύο χρόνια μετά τις τελευταίες εκτοπίσεις, ένας ρεπόρτερ της εφημερίδας Washington Post τους βρήκε στην κυριολεξία να διαβιούν στην "απόλυτη φτώχεια." Η μαρτυρία μιας εξ αυτών, της Aurélie Lisette Talate, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ήταν συγκλονιστική: "Ήρθα στον Μαυρίκιο με έξι παιδιά και τη μητέρα μου. Πήραμε το σπίτι μας, όπως μας είχαν κανονίσει ... αλλά το σπίτι δεν είχε πόρτα, δεν έχει τρεχούμενο νερό, δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Και τότε τα παιδιά μου και άρχισαν να υποφέρουν και να αρρωσταίνουν. Τα δύο πέθαναν μέσα σε δύο μήνες. Ζούσαμε σαν τα ζώα. Γη; Δεν είχαμε τίποτα ... Εργασία; Τίποτα, Τα παιδιά μας δεν πήγαιναν στο σχολείο», μερικά από όσα δήλωσε στον δημοσιογράφο.

Σήμερα οι περισσότεροι Τσαγκόσιανς, περίπου 5.000 παραμένουν φτωχοί και δυστυχισμένοι και δεν αισθάνονται ελεύθεροι, ενώ αναπολούν την χαμένη πατρίδα τους.

Ο ΑΓΩΝΑΣ

Από τη στιγμή που απελάθηκαν, οι Τσαγκόσσιανς άρχισαν τον αγώνα τους για την επιστροφή στα νησιά τους ή τουλάχιστον για μια σωστή και ανθρώπινη επανεγκατάσταση. Ο αγώνας των επί πολλά χρόνια επέφερε κάποια αποτελέσματα. Ορισμένοι, μόνο στον Μαυρίκιο, έλαβαν κάποια χρήματα από την Βρετανική κυβέρνηση (περίπου 6.000$ ανά ενήλικα) και κάποιοι άλλοι δικαιώθηκαν μερικώς, όταν το Βρετανικό Ανώτατο δικαστήριο απεφάσισε την χορήγηση Βρετανικής ιθαγένειας και πάνω από 1.000 εξ αυτών μετοίκησαν τελικά στην Αγγλία το 2002, για αναζήτηση καλύτερης ζωής. Η νομική διεκδίκηση που έγινε στις ΗΠΑ δεν είχε καμιά τύχη, καθόσον απορρίφθηκε οριστικά από τα αμερικανικά δικαστήρια. Αν και δύο φορές τα Βρετανικά δικαστήρια εξέδωσαν αποφάσεις υπέρ των Τσαγκόσσιανς η Βουλή των Λόρδων απέρριψε τις αποφάσεις των, με αποτέλεσμα οι ταλαίπωροι Τσαγκόσσιανς να καταφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Πριν την ετυμηγορία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, η Βρετανική κυβέρνηση, την πρωταπριλιά (μάλλον όχι τυχαία η ημερομηνία) του 2010 ανακοίνωσε τη δημιουργία της μεγαλύτερης στον κόσμο Προστατευόμενης Θαλάσσιας Περιοχής {Marine Protected Area (MPA)}, δηλαδή σε όλο το Αρχιπέλαγος Τσάγκο, για οικολογικούς σκοπούς και λόγους προστασίας της ενάλιας ζωής!!! Με το ΜΡΑ η Βρετανία απαγόρευσε την εμπορική αλιεία, καθώς και άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες σε όλο το αρχιπέλαγος, ακόμη και την διέλευση σκαφών και την υπέρπτηση αεροσκαφών σε μια τεράστια θαλάσσια έκταση, καθιστώντας ολόκληρη την περιοχή δήθεν ένα θαλάσσιο καταφύγιο, από αγάπη βέβαια στην οικολογία και όχι για άλλους λόγους, που σε κάθε νοήμονα είναι εμφανείς.!!!!!. Έτσι η δημιουργία «θαλάσσιου καταφυγίου» του Αρχιπελάγους Τσάγκο αποτέλεσε την ταφόπλακα για την δικαίωση των Τσαγκόσιανς καθόσον σύμφωνα με αποκαλύψεις των WikiLeaks από έγγραφο του State Department «οι πρώην κάτοικοι θα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ασκήσουν την αξίωση τους για επανεγκατάσταση στα νησιά, εφόσον ολόκληρο το Αρχιπέλαγος Τσάγκος είναι ένα θαλάσσιο καταφύγιο. Η δημιουργία ενός θαλάσσιου καταφυγίου πράγματι είναι ο πιο αποτελεσματικός και μακροπρόθεσμος τρόπος για να αποτραπεί οποιαδήποτε προσπάθεια από πρώην κατοίκους των νησιών Τσάγκος, ή απογόνους τους για επανεγκατάσταση". Και οι δε Βρετανοί έβγαλαν απόφαση μόνοι τους και διαβεβαίωσαν τους «ενοικιαστές» Αμερικανούς, ότι το MPA που εξήγγειλαν δεν απαγορεύει τις ανθρώπινες στρατιωτικές δραστηριότητες επί των νήσων και ιδιαίτερα επί της Ντιέγκο Γκαρσία!!! Μόνο οι απλές και ειρηνικές ανθρώπινες δραστηριότητες είναι απαγορευμένες!! Παρά το γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τελικά καταδίκασε τις Τσαγκόσσιανς το 2013, το Μάρτιο του 2015, το δικαστήριο του ΟΗΕ διαπίστωσε ότι η Βρετανική κυβέρνηση είχε παραβιάσει το διεθνές δίκαιο στη δημιουργία της θαλάσσιας προστατευόμενης περιοχής!!

Εν τω μεταξύ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα, ζητώντας την επιστροφή των Τσαγκόσσιανς », η Αφρικανική Ένωση καταδίκασε την απέλασή τους ως παράνομη, τρεις νομπελίστες έχουν μιλήσει για λογαριασμό τους, και δεκάδες μέλη του Βρετανικού Κοινοβουλίου έχουν προσχωρήσει σε μια ομάδα που υποστηρίζουν τους αγώνα. Τον Ιανουάριο 2015, η Βρετανική κυβέρνηση μετά από μια «Μελέτη Σκοπιμότητας» δεν διαπίστωσε σημαντικά νομικά εμπόδια για την επανεγκατάστασή των στα νησιά και άρχισε να εξετάζει διάφορα πιθανά σχέδια επανεγκατάστασης, αρχίζοντας με την Ντιέγκο Γκαρσία. (Αξίζει δε να σημειωθεί ότι οι Τσαγκόσσιανς δεν ζητούν την κατάργηση της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ, μόνο να επανέλθουν στην πατρώα γη τους). Μάλιστα ακόμη και ο αρχιτέκτονας της στρατιωτικής βάσης ο Στιούαρτ Μπαρμπέρ, όταν έμαθε για την μίζερη και άδικη τύχη των Τσαγκόσσιανς, αγωνίστηκε μέχρι τον θάνατό του για το δικαίωμα επιστροφής των στην πατρίδα τους, συμμετέχοντας σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γράφοντας μάλιστα πολλές επιστολές σε Αμερικανούς γερουσιαστές, τονίζοντας πάντα ότι «η απέλασή των δεν ήταν απαραίτητη για στρατιωτικούς λόγους… και ότι θα έπρεπε να επαναπατριστούν.».

Στο τέλος του 2016 λήγει η σύμβαση ενοικίασης, μεταξύ Βρετανίας και ΗΠΑ, πλην όμως αναμένεται να ανανεωθεί για άλλα 20 χρόνια, καθόσον αυτό προβλέπεται και ήδη έχουν αρχίσει οι συνομιλίες μεταξύ των συμβαλλομένων κρατών. Και οι εναπομείναντες πλέον Τσαγκόσσιανς ελπίζουν και περιμένουν έστω και μετά από περίπου μισό αιώνα, ότι τα δύο κράτη, η Βρετανία και οι ΗΠΑ θα διορθώσουν τελικά μια ιστορική αδικία και θα επιστρέψουν ξανά στην αγαπημένη τους πατρίδα.

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ

Ελπίζοντας πως τελικά οι κακόμοιροι ιθαγενείς Τσαγκόσσιανς θα δικαιωθούν να αναφέρουμε και μερικά στοιχεία για τις ανά τον κόσμο αμερικανικές βάσεις, για να αντιληφθούμε το στρατιωτικό μέγεθος των ΗΠΑ και την παγκόσμια κυριαρχία των και την γεωπολιτική ηγεμονία των. Οι ΗΠΑ διαθέτουν σε όλο τον κόσμο περισσότερες από 1.000 βάσεις και στρατιωτικές εγκαταστάσεις σε 63 χώρες. Σύμφωνα με στοιχεία του Gelman J, με στοιχεία του 2007, οι στρατιωτικές βάσεις είναι 737 εκτός ΗΠΑ. Σε αυτές υπηρετούν περίπου 255.000 στρατιωτικό προσωπικό. Οι εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν συνολικά 845.441 διαφορετικά κτίρια . Η έκταση που καλύπτουν οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ γενικά ανέρχεται σε 2.207.735 εκτάρια, γεγονός που κάνει το αμερικανικό Πεντάγωνο τον μεγαλύτερο ιδιοκτήτη γης παγκοσμίως. Και η αεροναυτική βάση Ντιέγκο Γκαρσία παραμένει μια γιγαντιαία βάση, μία από τις σπουδαιότερες βάσεις των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, υψίστης σημασίας για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα και επιδιώξεις των.

Γράφει ο Ιωάννης Αθαν. Μπαλτζώης Αντγος (ε.α.), Diploma Tactical Intelligence School (USA), πρώην ΑΚΑΜ Τελ Αβίβ, ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής.