ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΣ;

Κάθε καπιταλιστικό έθνος στην φάση της ιμπεριαλιστικής του επέκτασης κουβαλάει μαζί του τα σπέρματα του φασισμού. Γεννάται ευλόγως λοιπόν ένα ερώτημα, που θα πλανάται πάντοτε ως εφιάλτης στους λαούς του κόσμου, κυρίως τους αδύναμους, κατά πόσο αυτά τα σπέρματα μπορούν να ριζώσουν και να βλαστήσουν σ' ένα νέο περιβάλλον, που όσο και αν φαίνεται μακράν της αγριότητας του μεσοπολέμου που καταδίκασε σύσσωμη η ανθρωπότητα, δεν παύει να υπάρχει στο ψυχρό περιβάλλον της οικονομίας που εμφορείται από τους σκληρούς όρους του καπιταλισμού και τους απάνθρωπους κανόνες του ιμπεριαλισμού.

Όταν ο Καρλ Μαρξ έγραφε το "Κεφάλαιο" ένιωθε την υποχρέωση να προειδοποιήσει την χώρα του για μια τέτοια εξέλιξη, στην οποία δυστυχώς για την ανθρωπότητα δικαιώθηκε .

Διαβάζοντας σήμερα εμείς τόσο τον Μαρξ, όσο και για την φύση του φασισμού, μπορούμε να κάνουμε την ίδια προειδοποίηση στους λαούς των μη φασιστικών αλλά καπιταλιστικών κρατών;

Το βασικό ερώτημα που γεννάται για τον φασισμό είναι, εάν αποτελεί αναπόφευκτο στάδιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή ειδικές συνθήκες μέσα σ' αυτήν δημιουργούν τις προϋποθέσεις που διασφαλίζουν πέρα από την εμφάνιση του και την κυριαρχία του.

Σύμφωνα με την ιστορική εμπειρία που αποτελεί και τον μόνο οδηγό, ο φασισμός εμφανίζεται και διεκδικεί όταν η δομή του καπιταλισμού πληγεί σοβαρά και δεν μπορεί εύκολα να αποκατασταθεί.

Όταν δηλαδή διαταράσσεται η ισορροπία, οξύνονται οι ήδη υπάρχουσες δυσκολίες της καπιταλιστικής παραγωγής, ευνουχίζεται η κρατική εξουσία και δημιουργούνται συνθήκες μέσα στις οποίες το φασιστικό κίνημα ανδρώνεται με γοργούς ρυθμούς υποβοηθούμενo από μία οικονομική κρίση που σίγουρα θα ξεσπάσει σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον που επικρατεί πλέον η απόλυτη αστάθεια .

Τότε η τάξη των καπιταλιστών απροστάτευτη, θα στρέψει το βλέμμα της στον φασισμό, θα τον αγκαλιάσει και θα συμμαχήσει μαζί του, ως τον μόνο ικανό που μπορεί να της λύσει τα άλυτα προβλήματα της . Διότι εάν ο στόχος του κεφαλαίου είναι "η παραγωγή για το κεφάλαιο και όχι για την κοινωνία των παραγωγών" ο ίδιος στόχος ισχύει και για τον φασισμό.

Η μόνη διαφορά σε συνθήκες φασισμού είναι, ότι ο έλεγχος στο οικονομικό σύστημα είναι συγκεντροποιημένος, χωρίς ανταγωνισμούς και συγκρούσεις στους διάφορους κλάδους του κεφαλαίου, που υποτάσσονται στα συμφέροντα κεφαλαίου σαν σύνολο, για να αντιμετωπισθούν συλλογικά οι σοβαροί κίνδυνοι με το κράτος ως εργαλείο.

Μια τέτοια αλληλουχία γεγονότων όμως, ιστορικά έχει αποδειχθεί, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, ότι μόνο ένας ανεπιτυχής πόλεμος μπορεί να την εξασφαλίσει ( περίπτωση Γερμανίας ).

Στο εάν μπορεί ο φασισμός, να αποτελεί αναπόφευκτο στάδιο του καπιταλισμού, στην μορφή και στην δράση με την οποία τον γνωρίσαμε, είναι ένα ερώτημα χωρίς ιστορική εμπειρία για να απαντηθεί.

Εκτός βέβαια εάν επανακαθορίσουμε τον ορισμό του φασισμού, όχι ως κοινωνικό φαινόμενο μιας αλληλουχίας γεγονότων που τον φέρνει στην εξουσία για να δώσει λύση "προσωρινή" στις αντινομίες του καπιταλισμού, μέσω ενός επεκτατικού πολέμου που κατέληξε σε αποτυχία όπως γνωρίσαμε στο παρελθόν, αλλά ως αντίληψη και ως αποτέλεσμα μιας καινούργιας στρατηγικής των ισχυρών, που μέσω μιας άλλης διαδρομής, στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, ιμπεριαλιστικά κράτη ταυτισμένα στην εθνική τους πολιτική με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, συνεχίζουν την ίδια και χειρότερη συγκαλυμμένη φασιστική πολιτική με οικονομικούς πολέμους, επεκτείνοντας την κυριαρχία τους, άλλοτε με το πρόσχημα του δανεισμού και άλλοτε με το πρόσχημα των επενδύσεων ,προς σωτηρία πληγέντων λαών, που βρέθηκαν αδύναμα και απροετοίμαστα στο παίγνιο μιας τεχνητής και προγραμματισμένης παγκόσμιας κρίσης, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Θύμα μιας τέτοιας περίπτωσης είναι η Ελλάδα, που στην διάρκεια της ωφέλιμης "πολιτικά" ζωής της, ποτέ δεν σκέφθηκε το πολιτικό της σύστημα την θωράκιση της, από το ενδεχόμενο μιας αβυσσαλέας επίθεσης του κεφαλαίου στον εθνικό της πλούτο, παρά μόνο την δική του παρουσία στο πολιτικό στερέωμα της χώρας, αδιαφορώντας εγκληματικά για την ασφάλεια του λαού και της κοινωνίας, από μια μακρόχρονη κρίση του σκληρού ανταγωνισμού των μεγάλων σε κλίμακα οικονομιών .

Θύματα των οικονομικών κρίσεων πάντοτε είναι τα αδύναμα κράτη. Διότι ένα ισχυρό καπιταλιστικό κράτος που διατηρεί μια σχετική ελευθερία δράσης και ελέγχει ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, είναι απόλυτα ικανό να επιβάλει μέτρα, εσωτερικά ή εξωτερικά ή και τα δυο ταυτόχρονα, που θα αναχαιτίσουν αποτελεσματικά την οικονομική ύφεση πριν πάρει επικίνδυνες διαστάσεις (περίπτωση Ηνωμένων Πολιτειών–Γκόλντμαν Σαξ).