Μ Α Κ Α Ρ Θ Ι Σ Μ Ο Σ

Στο Άπλτον της πολιτείας Γουισκόνσιν των Η.Π.Α. γεννήθηκε 14.11.1908ο Ιωσήφ Μακάρθι. Γίνηκε δικηγόρος και δικαστής. Κατά το Β’ Παγκόσμιο κατατάχτηκε ως εθελοντής στο Σώμα Πεζοναυτών των Η.Π.Α. Μετά τον πόλεμο ακολούθησε «καριέρα» πολιτικού. Ήταν αδίστακτος. Στις εκλογές του 1946 εκλέχτηκεΓερουσιαστής, των Ρεπουμπλικάνων.

Στην αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας έδειξε τακτική αφανή πεζοναύτη. Σπούδαζε τη Γερουσία.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, πίστευε πως τέλειωσε τη σπουδή της κ ήταν σε θέση να προχωρήσει και ν’ αναδειχτεί πρώτος μεταξύ ίσων. Δεν ξέρω αν ποτέ είχε επισκεφτεί ή αν τον είχε επισκεφτεί ειδικός ψυχολόγος ή ψυχίατρος. Ο άνθρωπος πάντως ήταν καλαμοκαβαλάρης. Κι όχι σ’ ένα μόνο καλάμι, αλλά σ’ ολόκληρο καλαμιώνα!

Κάποιο πρόσαργο, προς το τέλος του Δεκέμβρη 1949 θα ‘τανε, εκεί που καθόταν με τους στενούς κομματικούς φίλους του κ έπιναν τις μπυρίτσες τους, έθεσε το θέμα του τί πρέπει να κάμω για ν’ αναδειχτώ στη Γερουσία;

Κάποιο από τα παρόντα ξεφτέρια πέταξε την κοτσάνα: Αντικομουνιστικό αγώνα!

Ο Σήφης, κατά παραχώρηση οικειότητας, άρπαξε την ιδέα στον αέρα, σα γυμνασμένος Πεζοναύτης! «Αυτό είναι»! Φέρεται να είπε. «Βέβαια. Το Υπουργείο Εξωτερικών είναι τίγκα κομμούνια! Οι Η.Π.Α. διατρέχουν κομμουνιστικό κίνδυνο! Ξυπνάτε, τρέξτε, φάτε τους, πριν μας φάνε αυτοί»!

Κ οι Αμερικάνοι πιάστηκαν Αμερικανάκια!

Σ’ αυτό συνέβαλαν:

Η πετυχημένη δοκιμή ατομικής βόμβας από την ΕΣΣΔ 29.8.1949.

Η ίδρυση στις 1.10.1949 της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας από το Μάο Τσε Τουνγκ.

Αυτά τα δυο προκάλεσαν αίσθημ’ ανασφάλειας στο Λαό των Η.Π.Α.

Ο πόλεμος της Κορέας 25.6.1950 – 27.7.1953, που προκάλεσε τα πρώτα θύματα και περισσότερες ανησυχίες.

Το ίδιο βράδυ άρχισε ν’ απασχολεί το θέμα την κινδυνολογία.

Πρώτα στο ψιθυριστό. Το ψιθυριστό δημιουργεί κλίμα μυστηρίου. Τρομοκρατεί πιο πολύ. Καλλιεργεί το έδαφος.

Έτσι, στις 9.2.1950 ο Μακάρθι, σε ομιλία του προς τη γυναικεία οργάνωση του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων στο Ουίλινγκ της Δυτικής Βιρτζίνια, αποκάλυψε(!) επίσημα, αυτό, που όλες ήταν έτοιμες να δεχτούν και να χειροκροτήσουν. Ποιο;

Τ’ ότι είχε στην κατοχή του μια «λίστα» με 205 ονόματα στελεχών του ΥΠΕΞ των Η.Π.Α., που ήταν οργανωμένοι στο κομμουνιστικό κόμμα! Είχαν, είπε, διεισδύσει κ εργάζονταν μέσα στο Υπουργείο Εξωτερικών! Ο Υπουργός το γνώριζε! Πλην όμως δεν τους ενοχλούσε. Το γυναίκειο το ‘χαψε και γίνηκε της Αποκάλυψης!

Ο Μακάρθι κατηγόρησε την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου ως ανάξια να προστατέψει και ν’ ασφαλίσει τους Πολίτες από τον κομμουνιστικό κίνδυνο και σε άλλες πολιτικές συγκεντρώσεις και σε συνεντεύξεις του στα Μ.Μ.Ε..

Αυτά τα Μ.Μ.Ε. πήραν φωτιά με την πρώτη σπίθα. Μεγαλοποίησαν τα λόγια του και προκάλεσαν υστερία στο Κοινό. Αποδειχτικά στοιχεία όμως δεν είχαν, γιατί δεν είχε να τους δώσει ο κατήγορος Μακάρθι.

Η μοναδική αλήθεια ήταν ότι στα 1946 ο τότε Υπουργός Τζέιμς Μπέρνς (James Burns) είχε δηλώσει πως 284 υπάλληλοι του ΥΠΕΞ βαρυνόταν με ύποπτα στοιχεία. Από αυτούς, 79 υποθέσεις εξετάστηκαν κ οι ύποπτοι κρίθηκαν αθώοι. Για τους υπόλοιπους205 δεν υπήρχε πληροφόρηση και δεν ήταν γνωστό αν οι κατηγορίες που απευθυνόταν και σ’ αυτούς κρίθηκαν αβάσιμες ή όχι.

Σ’ αυτό το σημείο επιτρέψετέ μου μια πολύ διδακτική παρένθεση:

Περίπου τον ίδιο καιρό, αυτός, ο Μπέρνς, είχε πει και πως:

«…Ο εγωισμός και η φιλαργυρία των Ελλήνων δημόσιων ανδρών τους τυφλώνει … Ίσως η Ελλάδα είναι ανίκανη να αυτοκυβερνηθεί και να λύσει τα άμεσα οικονομικά της προβλήματα» .

Λέτε να είναι αλήθεια;!

Κρίμα που δε ρωτήσαμε το Νίκολας. Λέτε να είναι γιος του Τζέιμς, και γνώριζε από τον πατέρα του τί είμαστε οι Έλληνες και γι’ αυτό μας τον έστειλαν;

Εξάλλου, το 1947 μας έστειλαν Πρεσβευτή τους στην Αθήνα τον Πολ Πόρτερ. Αυτός συμπεριφερόταν στους Έλληνες Πολιτικούς ως να ήταν αράπηδες των ΗΠΑ.

Διαβάστε:

Ο Πότερ, «όταν πήγε στην Αθήνα έγινε ένας διαφορετικός άνθρωπος, έναςδικτάτορας. Η συμπεριφορά του προς τους έλληνες αξιωματούχους, αρχίζοντας από τον πρωθυπουργό, ήταν βλοσυρή και κάποτε τραχιά…

»…συζητώντας για κάποιο οικονομικό θέμα με τον Στέφανο Στεφανόπουλο, τότε υπουργό Συντονισμού, «οργίστηκε τόσο ώστε σήκωσε το χέρι του και του κατάφερε ένα ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο, τόσο που ο υπουργός ξέσπασε σε κλάματα». Η συνέχεια του επεισοδίου έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον: ο υπουργός αποχώρησε από το γραφείο και λίγες ημέρες αργότερα «δώρισε στην κυρία Πόρτερ ένα διαμαντένιο περιδέραιο, για να κατευνάσει τον Πόρτερ, ο οποίος προφανώς ακολουθούσε τη θεωρία του Θεόδωρου Ρούζβελτ «μίλα μαλακά, αλλά κουβάλα μαζί σου ένα μεγάλο ραβδί» και τη συμβουλή του ΓουίλιαμΧάουαρντ Ταφτ να χρησιμοποιεί τη «διπλωματία του δολαρίου».

Αλλά και «το «παιδί-θαύμα» της αμερικανικής διπλωματίας, όπως αποκαλούσαν τονΠιουριφόι, χαρακτήριζε συχνά το (Σοφ.) Βενιζέλο «μικρό μπάσταρδο»!… ι

Τότε δεν υπήρχε(;) το Ίδρυμα «Ελευθέριος Βενιζέλος» να υψώσει το ανάστημά του και να κλείσει το στόμα του Πιουριφόι, όπως επιδίωξε κ εν μέρει πέτυχε να κάμει σ’ εμένα…

Η συμπεριφορά των Διπλωματών των ΗΠΑ προς τους Έλληνες Πολιτικούς αντανακλά την υπόληψη που έχει προς αυτούς η κάθε Κυβέρνηση των ΗΠΑ και την εκτίμηση του Ελληνικού Κράτους μέσα στην Ατλαντική Συμμαχία. Τα παραπάνω δείγματ’ αποτελούν δήγματα του φιδιού και φανερώνουν τις διαθέσεις του προς τον Ελληνισμό, που πολλοί από Σας δεν θέλετε να παραδεχτείτε…

Ας επανέλθομε όμως στον Μακάρθι.

Κατά το 1948 πάλι, είχε καταθέσει στη Βουλή των Αντιπροσώπων κάποιος πρώην πράκτορας του FBI πως στο ίδιο Υπουργείο υπηρετούσαν 108 ύποπτοι. Αλλά ο έλεγχος απέδειξε πως για τους 57 από αυτούς αποτελούσε «ρίσκο ασφαλείας» η παρουσία τους στο Υπουργείο.

Οπότε ο Μακάρθι πρόσθεσε κι αυτούς στη «λίστα» κατά την πορεία της υπόθεσης κ οι205 έγιναν 258! Τρομερό!

Οι περιπτώσεις όμως δεν δικαιολογούσαν το θόρυβο κι όταν κλήθηκε ο Μακάρθι να καταθέσει τα στοιχεία, αποδείχτηκε ψεύτης, γιατί στοιχεία δεν είχε. Ωστόσο τοκατεστημένο διαπίστωσε πως ο Μακάρθι παρήγαγε έργο χρήσιμο κι αξιοποιήσιμο! Και τον αξιοποίησε…

Έτσι άρχισε στις Η.Π.Α. η περίοδος του «Ψυχρού Πολέμου» κ η εποχή του «Great Red Scare» (Κόκκινου Εφιάλτη). Μια εποχή, που επικράτησε στις Η.Π.Α. οΜακαρθισμός, που, κατά Μπαμπινιώτη, σημαίνει

«κάθε πρακτική πολιτικών διώξεων εις βάρος πολιτών και συγκεκριμένων πεποιθήσεων με την καλλιέργεια κλίματος εκφοβισμού και με την κατασυκοφάντησή τους».

Πόσα τέτοια θύματα προκλήθηκαν στην Ελλάδ’ από τους εκφραστές αυτής της πολιτικής!…

Πολύ γρήγορα το άστρο του Μακάρθι μεσουράνησε. Γίνηκε πρόεδρος της HUAC, «House on Un-American Activities Committee» (Επιτροπής κατά των Αντιαμερικανικών Ενεργειών), που είχε συσταθεί από το 1938, αλλά επί Μακάρθι πήρε πόντους κι αλλοίμονο σ’ όποιο θα έπεφτε στην αρμοδιότητά της. Ασκούσε ανελέητο αντικομουνιστικό αγώνα.

Ο Μακάρθι έβλεπε παντού κομμουνιστές. Ακόμα και στον ύπνο του. Άρχισε τη λογοκρισία. Ανακρίσεις. Όχι απλές ανακρίσεις, αλλά εμπλουτισμένες με κοκτέιλ.

Πρώτοι ύποπτοι, που δεν εξεταζόταν ως ύποπτοι, αλλά προσαγόταν κατόπιν απαγγελίας κατηγορίας, ήταν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, λογοτέχνες, ιστορικοί, καλλιτέχνες, καλλιτέχνιδες – έτσι ή αλλιώς.

Άρχισε η εκκαθάριση δημόσιων υπηρεσιών. Βιβλιοθηκών. «Στούντιος». Έρευνες σε ιδιωτικές επιχειρήσεις αντιφρονούντων. Βιβλία καταστράφηκαν. Ταινίες λογοκρίθηκαν. Μ.Μ.Ε. πήγαιναν σε Εβραιοσιωνιστικά χέρια.

Ο Σαρλώ κι άλλοι την κοπάνησαν στο εξωτερικό. Άλλοι, που δεν είχαν τα φωνήεντα, προσυπέγραφαν δηλώσεις μετάνοιας γι’ αμαρτίες, που ουδέποτε διέπραξαν, αλλά θα διέπρατταν στη συνέχεια εκβιαζόμενοι. Και «δήλωσέ το, να το σώσεις»!

Το θυμάστε αυτό το «σλόγκαν» του 1982; Ξέρετε τι «λεφτό» έπεσε σε τσέπες ορνέων και πόσοι αντιφρονούντες του ΠΑΣΟΚ κι όχι μόνο, αλλά κι ανεπιθύμητα Μέλη του δεν «το έσωσαν»;…

Άρχισαν, λοιπόν, τότε, επί Μακάρθι εννοώ, να πέφτουν καταγγελίες κατά πολιτών και συναδέλφων στην υπηρεσία, που καταγγελλόταν ως ολοκόκκινοι κομμουνιστές! Οτιδήποτε κόκκινο ερέθιζε τους ταύρους του μαύρου φασισμού! Ίσως ποτέ άλλοτε να μπόρεσαν ν’ αποκτήσουν οι «ρουφιάνοι» τέτοια δόξα! Εξαιρούμενων βέβαια των «Ελλήνων» συναδέλφων τους της περιόδου 1941 – 1974.

Σας θυμίζουν όλ’ αυτά κάτι από το Ελληνικό παρελθόν και το παρόν;

Στα 1950 η Γερουσία σύστησε την «εξεταστική επιτροπή Τάιντινγκς». Εξέτασε τις καταγγελίες Μακάρθι κ έκρινε πως ήταν αβάσιμες.

Ο Μακάρθι απάντησε πως το πόρισμα της Επιτροπής αποτελούσε «πράσινο φως για την κόκκινη πέμπτη φάλαγγα στις ΗΠΑ».

Και το χαρακτήρισε

«σήμα προς τους προδοτικούς κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους τους στην κυβέρνησή μας, ότι δεν χρειάζεται να φοβούνται την αποκάλυψή τους».

Στις ενδιάμεσες εκλογές της Γερουσίας, που διενεργήθηκαν αμέσως μετά, οΤάιντινγκς απέτυχε να εκλεγεί. Οι υπόλοιποι Γερουσιαστές τρομοκρατήθηκαν. ΟΜακάρθι είχε αποχαλινωθεί. Το ίδιο αποχαλινώθηκαν κ οι οπαδοί του και σκορπούσαν τη βία και τη τρομοκρατία στο Λαό.

Ο Μακάρθι κατηγόρησε για «προδοτικές τάσεις» τον ΥΠΕΞ των Η.Π.Α. Ντην Άτσεσονκαι τον Υπουργό Άμυνας Τζορτζ Μάρσαλ. Κι αυτές του οι καταγγελίες επέδρασαν όπως ο φλόμος στο γάλα.

Ο Μακάρθι, δήλωνε στα 1951 πως η «παρακμή της ισχύος μας από το 1945 στο 1951 (αποτελούσε) προϊόν μιας μεγάλης συνωμοσίας, μιας συνωμοσίας τόσο τεράστιας ώστε να επισκιάζει κάθε προηγούμενο τέτοιο εγχείρημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ποιοί είναι οι υψηλότεροι κύκλοι της συνωμοσίας αυτής; Δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. … Ο πρόεδρος (Τρούμαν); Είναι αιχμάλωτός τους».

Και πραγματικά ο Τρούμαν ήταν αιχμάλωτος. Όχι όμως του «Great Red Scare», αλλά του Εβραϊκού «λόμπυ» των Η.Π.Α., του οποίου ήταν πράκτορας ο Μακάρθι!

Να πούμε πως ήταν τυχαίο, που πήγαν σ’ Εβραϊκά χέρια πολλές και μεγάλες επιχειρήσεις απ’ όλο το διωκόμενο κύκλωμα των ΜΜΕ κατά την εποχή του Μακαρθισμού; Λέτε να ήταν κατευθυνόμενο προς αυτή την πλευρά το «πογκρόμ»; (Βλ. και, Μ. Σπ. Γαλανάκη: «Pax Judaica ή Παγκοσμιοποίηση»,2013).

Την απειλή του κομουνιστικού κινδύνου αξιοποίησαν κατά θαυμάσιο τρόπο κατά την προεκλογική περίοδο και βγήκε κερδισμένος ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, που εκλέχτηκεΠρόεδρος στα 1952.

Ωστόσο ο Μακάρθι εξακολούθησε το βιολί του και μετά την εκλογή του Αϊνζεχάουερστην Προεδρεία.

Κ η αντίστροφη μέτρηση γι’ αυτό τον επικίνδυνο στην πραγματικότητα συκοφάντη ξεκίνησε, όταν κατηγόρησε στα 1954 τον παρασημοφορημένο Στρατηγό ήρωα του Β’ Παγκόσμιου Ραλφ Ζουίκερ και το Πεντάγωνο.

Μετά από αυτή την καθαρά συκοφαντική καταγγελία έχασε την πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων. Χαρακτηρίστηκε από τη Γερουσία ως «persona non grata».

Του αφαιρέθηκε η Προεδρία της HUAC.

Ο Αϊνζεχάουερ διέταξε να μην προσκαλείται στο εξής στις εκδηλώσεις του Λευκού Οίκου.

Όταν ο Νίξον επισκέφτηκε προεκλογικά την πολιτεία Ουίσκονσιν, ο Μακάρθι πήγε και κάθισε δίπλα του. Ένας από τους Συμβούλους του Νίξον πλησίασε και του επέβαλε να φύγει.

Περιθωριοποιήθηκε. Κατάντησε να περιφέρεται «Αξύριστος, πρησμένος από το ποτό, σχεδόν ασυνάρτητος».

Ώσπου στα 1957 απεβίωσε άδοξα.

Πηγές: Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, Καθημερινή 14.10.2012.

Λένα Παπαδημητρίου: «Τζόζεφ Μακάρθι», «Το Βήμα, 26.5.2002. Παναγιώτα Μπίτσικα: «Οι Αμερικανοί Πρεσβευτές στην Αθήνα», «Το Βήμα»,26.4.1998.

Ίσως διαρωτηθείτε: «Καλά, γιατί τα γράφεις αυτά»; Πως σού ‘ρθε να θυμηθείς τα περασμένα; Περασμένα, ξεχασμένα!»

Ούτε τα θεωρώ περασμένα, ούτε πρέπει να μένουν ξεχασμένα. Αυτά είναι υλικά ανακυκλώσιμα. Κ η ανακυκλωτική μηχανή δουλεύει…

Τον τελευταίο καιρό απειλείται η τάξη των υπαλλήλων του Δημοσίου, των Ν.Π.Δ.Δ.,των Ο.Τ.Α., με απολύσεις.

Τώρα διαπίστωσαν ότι υπάρχουν ανάμεσα σ’ αυτούς άτομα, που είναι τεμπέληδες! Άλλα, που είναι «κοπανατζήδες»! Άλλα, που έχουν ελαστική συνείδηση! Άλλα, που προκαλούν δολιοφθορές ποικίλες!

Και, τράβα κορδέλα.

Δεν υπήρξε βέβαια εποχή, που το Υπαλληλικό Σώμα να μην έχει ψείρες, ψύλλους, κοριούς, στο κεφάλι και στις μασχάλες του κι αλλού.

Ακόμα και φιδάκια κολοβά και σαύρες και γδυμνοχοχλιούς εξέθρεφε.

Και κάποιοι από αυτούς κατάφερναν με την υπομονή και την επιμονή τους, «έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά τους», να φτάσουν στην κορφή του τηλεγραφόστυλου. Εκεί ψηλά όμως ο αέρας φυσά πιο δυνατά κι άφηνε να φανεί πως ήταν ξεβράκωτοι…

Δεν ήταν όμως ο αριθμός τους μεγάλος. Κάποιες προσωπικότητες από αυτούς, ήταν ευρύτερα γνωστές, ακόμα και σα «Ρουφιάνοι» Προϊσταμένων ή πολιτικών Κομμάτων.

Κάποιοι Προϊστάμενοι ελεγχόταν από τον τοπικό Βουλευτή. Κάποιους από αυτούς τους έζησα και τους γνωρίζω.

Συμβουλεύω, όσους από αυτούς ζουν, να πάψουν ν’ ασχολούνται μαζί μου. Δεν έχουν να ωφεληθούν σε τίποτα…

Τελευταία λοιπόν ακούγονται στα δελτία ειδήσεων μεγάλα νούμερα απόλυσης Υπαλλήλων. Και μάλιστα κατονομάζονται κ ειδικότητες.

Είναι βέβαια υδροκέφαλο το Ελληνικό Δημόσιο. Όπως είναι φανερό πως ημηχανοργάνωση των υπηρεσιών του δεν έγινε ούτε από τότε που εξαγγέλθηκε, ούτε κι από τότε που πρωτοχρηματοδοτήθηκε. Ούτε κι όπου έγινε, γίνηκε σωστά. Αν θα γινόταν κ εξελισσόταν σωστά κι αν οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδας δε διοριζόταν από τη Βρετανική Πρεσβεία πρώτα και παραϋστερ’ από την Πρεσβεία των Η.Π.Α., ο υδροκεφαλισμός αυτός δε θα εξελισσόταν ως αυτό το σημείο.

Οι Πολίτες θα είχαν να διατυπώσουν λιγότερα παράπονα.

Το Κράτος θα κέρδιζε από τον κόπο των Υπαλλήλων του πιο πολύ.

Η ανάπτυξη του Κράτους θα ήταν πιο μεγάλη.

Η πρόοδος πιο γρήγορη και πιο αποτελεσματική.

Οι Έλληνες Επιστήμονες, Επιχειρηματίες, ειδικευμένοι Εργάτες, δε θά ‘φευγαν στο εξωτερικό σαν οικονομικοί μετανάστες, να εργάζονται και ν’ αναπτύσσουν στην ξενιτειά την επιστήμη, τις επιχειρήσεις, την πρόοδο των ξένων Κρατών. Θα έμεναν στον Τόπο μας. Και θα είχαμε πολύ πιο μικρή ανάγκη τους Πακιστανούς, τους Ινδούς, τουςΑλβανούς κ.λπ., που κάποιοι από αυτούς δημιουργούν κοινωνικά προβλήματα και προάγουν την εγκληματικότητα στον Τόπο μας. Πλην όμως οι φράουλες είναι κόκκινες ανέκαθεν…

Μου προκαλεί ανησυχία τουλάχιστον η απόλυση τόσο μεγάλου αριθμού Υπαλλήλων. Ότι θα δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα και θα επιτείνει την οικονομική εξαθλίωση είναι φανερό. Αλλά κ η μεθόδευση των απολύσεων και τ’ αντικειμενικά στοιχεία, που θα τεκμηριώσουν τις απολύσεις, με ανησυχούν.

Μήπως, λοιπόν, οδηγούμαστε σε μεθοδευμένο νεομακαρθισμό; Μήπως πάμε να διώξομε τον Ερυθρόδερμο, για να τον αντικαταστήσομε μ’ ένα Μαύρο;

Ποιός είναι αυτός, που θα κάμει τις υποδείξεις των απολύσεων;

Θα ληφθούν υπόψη οι εισηγήσεις των «Ρουφιάνων» του όποιου Μακάρθι ή το περιεχόμενο του «Υπηρεσιακού Φακέλου» του κάθε Υπαλλήλου;

Και ποιός είναι αυτός που έχει υπογράψει τις υπηρεσιακές εκθέσεις, που αφορούν στην επιστημονική κατάρτιση, στην υπηρεσιακή ικανότητα, στην επίδοση, στο ήθος, στην ευσυνειδησία και την καθόλου κοινωνική προσφορά του υπό κρίση ατόμου;

Ποιός Προϊστάμενος; Αυτόν τον Προϊστάμενο ποιός τον έχει διορίσει; Ποιά στοιχεία της καθόλου προσωπικότητας του κάθε ατόμου θα είναι αυτά, που θα μετρήσουν για την απόφαση παραμονής ή της απόλυσης;

Είστε σίγουροι πως υπάρχει ένας τόσο μεγάλος αριθμός ακατάλληλων κ επιζήμιων για το Κράτος – Εργοδότη Υπαλλήλων, που «διαφημίζετε» ότι θα διώξετε;

Αν είστε σίγουροι, θα πει πως το Κράτος όχι απλά είναι ασθενής, που υποφέρει εξαιτίας τους, αλλά ήδη νεκρός άταφος, που έχει βρωμήσει! Θα πει ακόμη πως, Εσείς, οι πολιτικοί, δε φροντίσατε έγκαιρα να το προστατεύσετε, ώστε να μην ασθενήσει.

Ούτε, και μετά την προσβολή του, ενδιαφερθήκατε για την εξυγίανσή του.

Εσείς Βρωμείτε, όπως κι ο Μακάρθι.

Γιατί Εσείς ανεχτήκατε την προσβολή του κράτους από την ασθένεια. Εσείς εξωθήσατε στην παρανομία τον όποιο Υπάλληλο για να εξυπηρετήσει τα πελατειακά Σας συμφέροντα.

Εσείς δεν τον πιάσατε από τ’ αφτί να τον πετάξετ’ έξω από την υπηρεσία, που «πλημμελώς και σε βάρος του Δημοσίου» ασκούσε. Τόσα χρόνια οι προϊστάμενοι των Υπηρεσιών μύγιες σκότωναν;

Δεν έβλεπαν την κατάσταση;

Αν πάλι ο αριθμός των πραγματικά «ακατάλληλων και διεφθαρμένων Υπαλλήλων» είναι πιο μικρός από αυτόν που Σας επιβάλλει η …«Τρόικα» να δημιουργήσετε, όπως τα δομημένα ομόλογα, και ν’ αποβάλλετε από τις υπηρεσίες για να τις εξυγιάνετε, που αυτό πιστεύω πως συμβαίνει, τότε σε τι είδους Μακαρθισμό θα καταφύγετε για να πιάσετε τα νούμερα;

Όταν Εσείς, οι πολιτικοί, τους προσλάβατε, δεν τους είδατε πως ήταν… «Κομμουνιστές»;

Θα ψάξετε να δημιουργήσετε ανάμεσά τους «ρουφιάνους, για να Σας τους καταδώσουν;

Ή θα κατηγορήσετε, όπως ο Μακάρθι, ως συνοδοιπόρους τον… «Μάρσαλ» και τον… «Άτσεσον», που τους …καλύπτει;

Εσείς λέτε πως, θα διώχνετε ένα κι αμέσως θα προσλαβαίνετε στη θέση του άλλο. Έτσι τουλάχιστο μας ενημερώνουν τα Εβραιοσιωνιστικά ΜΜΕ. Αυτό σημαίνει πως αυτοί που θα φύγουν δεν είναι υπεράριθμοι, αλλά διεφθαρμένοι ή ακατάλληλοι. Έτσι δεν είναι ή δεν είναι έτσι; Αλλά, όπως κι αν είναι.