πρόζα ιδεών - για έννοιες, πρόσωπα και ήχους.

 ...πάνω σε στίχους που από καιρό ονειρεύτηκα
                                                ΣΑΡΛ ΜΠΟΝΤΛΕΡ



Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΩΝ ΠΟΡΤΡΕΤΩΝ.....τα χρώματα των πραγμάτων ξεθωριάζουν, ακολουθεί σιωπή - το τέλος των τόπων και των αιώνων,- η έναρξη της παραμυθίας δίνοντας σαγήνη σε ό,τι ξεγλιστράει λαθραία,- ανίερη αμφιβολία που σημάδευε τα μάτια - δεν επικαλείται ούτε φως ούτε σκότος - αποκαλύπτει το ύστατο θαύμα η εσχατολογία της κοίμησης -δεν ξέρω τι απέγινε το δέρμα σου καθώς ο χρόνος σταμάτησε να με βλέπει, υπάρχει απελευθέρωση - αίτια και αφορμές, είναι προορισμένο να ζω πολλές μικρές στιγμιαίες υποψίες που με ρίχνουν σε βάραθρα, - εμπιστεύτηκα, - ένας τόνος ψεύτικα ικετευτικός σα ν' απευθύνεσαι σε δεσμοφύλακα - ήταν μια ερωμένη, - προσπαθούσε να καταλάβει τις απόλυτες βεβαιότητες, το πρακτικό νόημα μιας τέλεια κλειστής πόρτας - η ιδέα της γνώσης τυπικά μάχεται την ανύπαρκτη ηθική κάποιας δύναμης, είμαι η αρχαιολογία των προσώπων είτε των εννοιών καθώς με παρασέρνουν στην υπερθετική μοναξιά - στην αίθουσα με τα κάτοπτρα, -τα πορτρέτα, λοιπόν, είναι τα ετερώνυμα ενός υποθετικού ορθώνυμου, -επικίνδυνου για τις διάνοιες που μάς περιβάλλουν, 
ΙΟΚΑΣΤΗ :...με ξαναρώτησες, -οι θεοί μάς εμπαίζουν-/ 
ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ : ...από συνήθεια ή από εξάντληση... -/ διαμάχη αυταρέσκεια πλάνης, ακρωτηριασμένα μέλη αφορούν εμένα- μισο-άδειοι - πεθαίνοντας, μέσα στα ένστικτα διοχετεύει το Σύμπαν το Ψέμα Του, ο έρωτας με τους προσήλυτους -υπάρχει ελπίδα όσο μαζεύεται υποδόρια ο πιο φιλόξενος πυρετός που σε κάνει σπουδαίο με τ' αυτοσχέδια πλεούμενα, Ulisses -ανταπόκριση σε υγρές αφηγήσεις, τα νερά σταλάζουν τις βάρβαρες εποχές όπως τα νανουρίσματα που στέλνουν την πίκρα των,-η ήττα είχε προγραμματιστεί για το επόμενο βράδυ μπροστά στο πλήθος, τροφή - λέξεις - ανυπόκριτο θέαμα,- στιγμές -φύλλα νεκρά κάπου στην πιο αλμυρή εκδοχή του Μεσαίωνα, ράμφη πουλιών -παραίσθηση : η απέναντι γη : ''Love, love, my love, thou art already a god''[1] // 



ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : .....ανάμεσα στα δέντρα με απορία σαν βαθιά στο παρελθόν - ρωγμές - το ξέφωτο , εκρηκτικές λεπτομέρειες κερδίζουν τελευταία στιγμή την υπόλειψη του τοπίου σ' ένα μαγικό κλουβί εξαφάνισης υπό το στείρο βλέμμα των άλλων ,- μη δίνεις σημασία στη μετανοημένη απολυτότητα ή εκείνο το άγνωστο ευαγγέλιο, που έγραψε ο πιο ασήμαντος μαθητής -και χάθηκε- αφού είπε την μεγάλη αβάσταχτη αλήθεια, αλλά γι' αυτά θα σάς μιλήσω την επόμενη φορά, αδερφοί, ελεύθερα, όπως και για κείνη τη γυναίκα που κάνει τα πάντα να δείξει πως με τη θέλησή της απέφυγε την αγωνία του Φάουστ αφήνοντας το φόρεμά της από την άλλη πλευρά της ζωής - πολλά χρόνια απ' τον πόλεμο πίσω απ' τον βράχο με την οπή που διακόρευε το μέλλον σαν την ασάφεια του ποιητή in the old sense. Wrong from the start [2]- ήθελα να στείλω ένα σημείωμα ένα γράμμα δυο λέξεις, έστω....
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : .....πολύ αργά, κύριε, σε μια υγρή νύχτα, συνήθως ανάστατη από ερωτικά μυστικά συμβαίνει η Αποκάλυψη.....
ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : [παύση] : .....Αγαπητέ Αναγνώστη, υπήρξε τόσο όμορφη, ασκούσε τη γοητεία της από χίλια μίλια μακριά [3], - θεωρώ ότι κατάργησε απότομα και με αθωότητα το επάγγελμα του ταχυδρόμου....
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : ......παρακαλώ, αφήστε με να σάς εξηγήσω απ' την αρχή : προσπάθησα μισο-κλείνοντας τα μάτια ν' ανασύρω το παρελθόν, - την ανυπαρξία, - τη σιωπή, - λίγο πριν την ηδονή [μικρή παύση]
ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : [με κατανόηση] .....σα να γυρνούσε στον εραστή της ελεύθερα και για πάντα
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : .....γιατί ένας φόνος ψάχνει διαρκώς τον δικό του ποιητή;;
ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : ......είναι το αίμα που γεμίζει τη μνήμη σαν χέρι τρεμάμενο [παύση]
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : .....το ραντεβού ήταν για την ίδια ώρα εδώ που βρέθηκα- τυχαία- αυτό δεν αναφέρθηκε,- ήταν σύμπτωση,- η μαρτυρία έχει ως εξής :Ένα πτώμα ακουμπά για λίγο στον καθρέφτη καθώς προχωράει, ματωμένο, - στη γωνιά του πίνακα - δίπλα στις εταίρες του Λοτρέκ.// 



ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ : ......αγάλματα, ναοί, οβελίσκοι, - ο Άμλετ δεν έζησε ποτέ στην Matariya [4*], ίσως γιατί ο Ρα, ο θεός Ήλιος υπήρξε ταυτόχρονα ο Περασμένος Χρόνος, ο Θαμμένος Καιρός, η τεράστια Βιβλιοθήκη της Ύπαρξης, μια διαφάνεια σαν ακίνητη έρημος προδοσίας παντού, καθώς οι χορηγοί γυρεύουνε τη δόξα  κάποιου πίνακα ''μαστορεμένου'' για την δυσπιστία του μπαρόκ, - λείπεις, δεν είδες, - πώς μονομάχησε για την Κυβέλη ο ποιητής Ριβιέρ [4] με το σπαθί του, ή για κείνη την άλλη - τη στοργική υπηρέτρια [αν υπήρξε] - κραυγή, οι μάχες-ιαχές του Σαρλ Μπωντλαίρ και η θήκη του ξίφους - ξοδεύτηκα σε αυταπάτες και ηττήθηκα, όπως τα βράδια στο ponte San Niccolo' - δεν είχε αλλοιώς, ούτε γινόταν, - πήρα απόφαση μ' ένα προάγγελμα ψευδο-ιστορικό :
ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : ......αδύνατο σε μια μόνο ζωή να στοχαστώ, το τέλος του παιχνιδιού ante portas - γράφεται η κάθε μέρα και μ' άλλο άρωμα ή μια λατρεία του Νάρκισσου που αρνήθηκε ο Προυστ να διαρρεύσει [5]
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : .....- ήθελα να γράψω :
Αγαπητή Οφηλία Καέιρο[6] - θα τη θυμόταν δίχως άλλο - ας αρχίσω με την προφητική λαγνεία του λιθόστρωτου, - όσες φορές κι αν έζησα πλάνης ήταν γιατί προτίμησα τα ίδια μάτια απ' την ουτοπία, τις θωπείες των οδοφραγμάτων απ' τη σάρκα του Βαν Γκογκ, ενώ χαϊδεύει το κερί και μυρίζει μια πένθιμη λάμψη. 
ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : .....il poeta assassino[7], ονειρεύεται εκατομμύρια ώρες ζωής, σε λέξεις που έρπουν - ανακαλύπτει την αθωότητα
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : .....θα γεννήσει ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα σιωπής για το διαστροφικότερο μπουντουάρ
IL POETA ASSASSINO : ......θα γεννήσω ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα σιωπής για το διαστροφικότερο μπουντουάρ
ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : ......και θα βαδίσει γυμνός μέσα στο πλήθος στα τελευταία του γενέθλια 
IL POETA ASSASSINO : .....και θα βαδίσω γυμνός μέσα στο πλήθος στα τελευταία μου γενέθλια.-//



ULTIMATUM [8]: ......μνήμη αθέλητη, ωστόσο ευνοικότερη εποχή, ωριμότητα που υπόκεινται μόνον οι θεοί -καταφεύγαμε στην πλατεία που ζωήρευε το σούρουπο, οι νεκροί περιφέρονται άσκοπα όπως πάντα - πόλεις και ονόματα πόλεων, άνθρωποι, ονόματα δρόμων ή ονείρων- 
Α' ΓΥΝΑΙΚΑ : ....οι πρωτότυπες σκέψεις σπανίζουν
Β' ΓΥΝΑΙΚΑ : .....- σαν τη γυναίκα που κατοικεί το μυστήριο της σύρραξης ή ενός φόνου δίπλα στη θάλασσα όταν φεύγει κι ο τελευταίο υπνοβάτης [παύση]
ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ : .......αφοπλισμός : Μια νύχτα που υπάρχουμε απ' την αρχή σαν συνομώτες 
Α' ΓΥΝΑΙΚΑ : .....ή σα να δείχνει κάποιος μέ το δάχτυλο μια εξομολόγηση εγκαταλειμμένη - λίγο πριν το έλεος 
Β' ΓΥΝΑΙΚΑ : ......ή εκείνη η αξίωση της συγκυρίας που κατακτάει τα πράγματα στην πιο απρόσμενη εξοικείωση 
ULTIMATUM : ......εντάφιες ιστορίες, χρονολογίες σαν πρόσωπα πίσω από συρμούς και αποβάθρες
Α' ΓΥΝΑΙΚΑ : ......αναδύεσαι από την άβυσσο και την ασκητική της καταστροφής
Β' ΓΥΝΑΙΚΑ : .......το αίνιγμα αποζητά εξήγηση έξω απ' τον εαυτό του
ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ : ......συμπαιγνία- κοιτάζει αλλοίθωρα, γερνάει με την εκζήτηση των τεράτων η εγγύτητα της σάρκας
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : .....όλο βαθύτερα με πηγαίνει η μορφή, απαλλαγμένη απο βαρύθυμες παραγράφους και τρόμο, -πάντως ξημέρωνε κατά πώς θέλαμε, ο θείος Ευτύχης είχε πεθάνει περίλυπος γιατί οι προθεσμίες ήταν λυσιτελείς ή είχαν κάτι απ΄το αμετανόητο των εποχών -''έλα'', μου έλεγε, ''η νύχτα επιζεί απ' τα σώματά μας''
Α' ΓΥΝΑΙΚΑ : .....γι' αυτό όταν γυρίζαμε απ' τον πόλεμο θέλαμε να ζήσουμε και μια προηγούμενη ζωή ψάχνοντας ένα ποίημα ν' ακούσουμε τη μουσική απ' τις μέρες που πέρασαν 
ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : ....αλλά τα νομίσματα ήταν όλα κίβδηλα, όπως οι έρωτες παραμονές Θεοφανίων, - για να πάρουν κάτι και οι αφρότιστοι, - και μετά ήταν και ο Λιόσα - εκείνος ο ακατανόητος ακροβάτης σκιών -  μια μέρα η θεία μου τον ερωτεύτηκε κι από τότε της έλεγε συνέχεια ψέματα, ώσπου έφυγε λοστρόμος στα καράβια του αρχιπέλαγου, γιατί με την απουσία μας γινόμαστε ολοένα και πιο αληθινοί κι όταν τα μεσημέρια γύριζε ξεφούρνιζε ιστορίες για ναύκληρους ή και θεριά, αλλα εγώ κρυβόμουν επειδή στα περισσότερα πρωτοστατούσα μ' ένα μεγάλο εξαπτέρυγο....
ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ : ......όπως όταν τελειώνοντας τη λειτουργία πίναμε ό,τι περίσσευε γλυκό κρασί, από μια εφηβεία στηριγμένη στα δεκανίκια της φυλακής της. - //    



Η ΝΥΧΤΑ ΠΕΦΤΕΙ Ή Η ΣΤΟΡΓΙΚΗ ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ : ......οι μέρες πεθαίνουν με αναφιλητά δειλινών και διορισμένους έρωτες - ή όπως νεκρώνεται η αυθεντία μιας χειρονομίας που μάς αθωώνει ξαφνικά - σαν την απώτερη ομορφιά του απρόοπτου και στα κρυμμένα μας χείλη λησμονημένες δακτυλογράφοι δοκιμάζουν τα ηλιοτρόπια μιας χαμένης θρησκείας - το ανεξήγητο εφήμερο, - ήλιος καχεκτικός και ημιθανής, - τα φιλιά αποκτούν σημασία ανάμεσα σε θάλασσα και τέφρα, όταν τα κοιμισμένα σώματα υγρά, μοναδικά και θανάσιμα παραπαίουν σ' ανεμπόδιστη πίστη, - ξημερώνει άλλωστε 
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : Κύριε, δεν μού ανήκει κανένα ανάκλιντρο, οι φτωχοί γεννήθηκαν σε παράξενες ομοβροντίες κι εμείς βιαζόμαστε να μοιράσουμε τις προσευχές που δεν ακούγονται
ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ : ....αλλά την άλλη στιγμή ερχόταν ο άλλος μ' ένα χέρι κι ένα πόδι λιγότερα ''κρατήστε με, αδερφοί, πρέπει να δω αν κρύβεται ο δολοφόνος πίσω απ' την πόρτα''  
ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ : ....έπειτα όλα είχαν μια επίπεδη ησυχία, είχα κρατήσει δωμάτιο στο πιο ακριβό ξενοδοχείο - οι ερωμένες, βέβαια, αργοπορούν - είχα πετάξει τα παλιά μου ρούχα, - και το καπέλο το κρέμασα ψηλά, ώστε να φαίνεται κι από την έξω μεριά του Σύμπαντος......
γιατί κι η ματαιότητα έχει ένα όριο ή μια πληγή που θυμίζει το χρέος. 
                                                                                              τέλος

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Fernando Pessoa, στίχος από το ποίημα ΑΝΤΙΝΟΟΣ, γραμμένο στ' αγγλικά
[2] Εzra Pound, Hugh Selwyn Mauberley
[3] Zακ Ντερριντά, ΕΜΒΟΛΑ -Τα ύφη του Νίτσε 
[4*] περιοχή στην Αίγυπτο με ανασκαφές βασιλικών τάφων
[4] Στις 3 Ιουνίου του 1835 ο εικοσάχρονος αγρότης Πιέρ Ριβιέρ σκοτώνει εκ προμελέτης και εν ψυχρώ τη μητέρα του, έγκυο στον έκτο μήνα, την αδερφή και τον αδερφό του. Το υπόμνημα που συνέταξε για να εξηγήσει τον τριπλό του φόνο έδωσε αφορμή για μια βασική αντιπαράθεση: πρόκειται για τον λόγο ενός εγκληματία ή για το παραλήρημα ενός τρελού; Πρόκειται, εντέλει, για τη διαμάχη του δικαστικού με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε ψυχιατρικό λόγο.[βλ το ομώνυμο έργο του Μισέλ  Φουκώ ΚΕΔΡΟΣ - μτφρ. Γιάννης Οικονόμου] [Διαδίκτυο]

[5] Μαρσέλ Προυστ "Σχετικά με τον Μπωντλαίρ. Επιστολή στον Ζακ Ριβιέρ" (μετ. Μαριάννα Παπουτσοπούλου) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις " Κουκούτσι".
[6] πιθανή ερωμένη του Πεσσόα
[7] ο ποιητής δολοφόνος, βλ. σημ. 4, αναφορά στον Μισέλ Φουκώ
[8] Φερνάντο Πεσσόα, ULTIMATUM, Αρμός, 2009, μτφρ. Γ. Σουλιώτης


Δημοσίευση σχολίου