Πατρονάρισμα και συντήρηση της υποταγής;

Όσο η ακρίβεια δεν σημαίνει πάντα αλήθεια αλλά τόσο και η ανακρίβεια δεν κατοχυρώνει ποτέ την αλήθεια.  Το ψέμα μοιάζει με τον πεθαμένο. Δεν μπορείς να πεις αυτό είναι λίγο «νεκρό», ή λίγο «ψευδές». Ή είναι, ή δεν είναι ψευδές. Κι η αλήθεια πάλι μοιάζει με την έγκυο. Δεν μπορείς να πεις αυτή είναι λίγο «έγκυος», ή λίγο αλήθεια. Ή είναι, ή δεν είναι αλήθεια.    Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η διάγνωση της εγκυμοσύνης ή  του θανάτου είναι λιγότερο περίπλοκη από την διάγνωση της αλήθειας και του ψέματος... 

Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και ο καπιταλισμός δεν μπορούν να αλλάξουν με διαπραγματεύσεις, εναλλαγή κυβερνήσεων και δημοψηφίσματα[Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις, 25/07/2015]

Σωστό ακούγεται αυτό σε πρώτη ακρόαση. Γιατί όμως μου φαίνεται  ‘δύσπεπτο’; Μήπως φταίει κάποια μικροαστική προκατάληψη που ψάχνει να βρει σώνει και καλά πρόβλημα με τις εκτιμήσεις του κόμματος στο κείμενο αυτό; 

Η ορθότητα του παραπάνω κρίνεται όταν η γενίκευση δώσει τη θέση της στο  ερώτημα αν άλλαξε ειδικά κάτι και τι  συγκεκριμένα. Προκύπτει τότε μια ανακρίβεια στην γενίκευση που αφήνει ερωτηματικά, τα οποία δεν απαντώνται,  κι αυτό αφορά ολόκληρο το κείμενο, με τον κύριο όγκο του οποίου συμφωνώ. Το παραπάνω, όμως,  μου είναι ‘δύσπεπτο’ διότι δεν είναι ακριβές. 

Η «δυσπεψία» μου με το παραπάνω έγκειται στον τρόπο με τον οποίο επιχειρείται σ΄ αυτό να απολυτοποιηθεί  μια αλήθεια μέσω αφορισμών που όταν συγκεκριμενοποιούνται  την αναιρούν αποκαλύπτοντας εσωτερικές λογικές αντιφάσεις.

Ας το δούμε.

Τι επιβεβαιώνουν οι τελευταίες εξελίξεις για την ΕΕ και τον καπιταλισμό;

Πρώτον «οι τελευταίες εξελίξεις», εφόσον πρόκειται για εξελίξεις κι όχι για χρωματισμούς της φαντασίας μας, επιβεβαιώνουν κάτι διαφορετικό από τη διαπίστωση πως «η ΕΕ και ο καπιταλισμός δεν αλλάζουν με διαπραγματεύσεις, δημοψηφίσματα και εναλλαγή κυβερνήσεων». Λογικά, δεν μπορείς να έχεις εξέλιξη χωρίς αλλαγή, και το ζήτημα βέβαια είναι τι ακριβώς αλλάζει και πόσο ουσιαστικό είναι αυτό, και το σημαντικότερο, ποιον ευνοεί. Η αλήθεια είναι ότι κάτι αλλάζει! Αυτό το «κάτι» πρέπει να κάνεις τον κόπο να  το προσδιορίσεις, αν θέλεις να λες ότι είσαι μαρξιστής.

Έτσι λοιπόν, ακόμα κι αν αυτό που «αλλάζει» δεν είναι ουσιαστικό για την «ΕΕ και τον καπιταλισμό», αν αυτό το «κάτι» αφορά τον τρόπο με τον οποίο ο Ελληνικός λαός βλέπει την καπιταλιστική ΕΕ, τότε πρέπει να το πάρεις υπόψη σου. «Οι τελευταίες εξελίξεις», κατά την γνώμη μου, επιβεβαιώνουν ότι  αλλάζει η εικόνα της ΕΕ στην συνείδηση της πλειονότητας, ότι έχουμε ιδεολογικές μετατοπίσεις, κι αυτό δεν είναι αμελητέο ή ασήμαντο, με δοσμένο τον λυσσαλέο ιδεολογικό και ψυχολογικό πόλεμο που μαίνεται μπροστά στην μάτια μας(ίσως και γι αυτό είναι δύσκολο για κάποιους που πάσχουν από πολιτική πρεσβυωπία να το δουν – είναι πολύ κοντά στα μάτια μας…). Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, μα αντίθετα, είναι αντανάκλαση του παραπάνω ότι, πιο ραγδαία από ποτέ πριν, εντείνεται και ο τρόπος με τον οποίο η αστική τάξη εμμένει στο δόγμα της παραμονής σ΄ αυτήν την ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά που λέγεται ΕΕ, θεωρώντας προφανώς ότι έξοδος από την Ευρωζωνη αδυνατίζει αυτή την πρόσδεση, αλλάζοντας τα προσωπεία της, αναγκασμένη να τα καίει ραγδαία το ένα μετά το άλλο. Αυτό το «κάτι» είναι οφθαλμοφανές είτε προτιμάμε να το βλέπουμε, είτε επιλέγουμε να το αγνοούμε.. Αυτό που έχει αλλάξει   με «διαπραγματεύσεις και δημοψηφίσματα», και οσονούπω με περαιτέρω «εναλλαγή κυβερνήσεων», είναι πως οι αστοί βιώνουν εντονότερες δυσκολίες να μας κυβερνούν. 

Σ’ αυτήν την φάση βρισκόμαστε… είτε θέλεις να το δεις αυτό, φίλε μου, είτε όχι. Και το τι στάση θα πάρει η πρωτοπορία της εργατικής τάξης έχει τρομακτική σημασία. 

Φοβάμαι όμως πως αν δεν το δει αυτό η εν λόγω πρωτοπορία τώρα, κινδυνεύει να μείνει πίσω από τις «εξελίξεις». Και ξέρεις τι θα μου θυμίζει η πρωτοπορία που μετατρέπεται σε «οπισθιοπορεία»; Με πολύ συμπάθεια, θα μου θυμίζει το μωρό που τραβάει από το χέρι η μαμά του, κι αυτό διαμαρτύρεται πως δεν θέλει να πάει εκεί που πάει η μαμά του… αλλά αναγκαστικά την ακολουθά κλαψουρίζοντας. Και δεν χρειάζεται να σχολιάσω πως φαντάζει η «πρωτοπορία» που αποκόβεται από το κύριο σώμα αυτών που θέλει να καθοδηγεί, και από κάποια απόσταση λοιδορείται από αυτό το κύριο σώμα το οποίο ήδη έχει χαρακτηρίσει «ανώριμο». 

Δεν είναι ακριβώς αληθές επίσης αυτό που υπονοείται στην παραπάνω φράση, και για ένα άλλον ακόμα λόγο που αρχικά έχει να κάνει με την Λογική. Σίγουρα είναι αλήθεια ότι (εξαιτίας του τι περιέχει μια κάλπη) ο καπιταλισμός μπορεί να μην αλλάζει την πεμπτουσία του , που είναι η χρήση και κατάχρηση του ανθρώπου από άνθρωπο, υλοποιούμενη μέσα από τις σχέσεις παραγωγής που παραμένουν αναλλοίωτες. Μα για να μην είναι λογικά άτοπη η πρώτη συνθήκη που λέει «ο καπιταλισμός ουσιαστικά δεν αλλάζει» πρέπει να συμπληρώνεται από την δεύτερη που λέει «μπορεί να αλλάζει την μορφή του» και να διευκρινίζεται το «πώς».  Αλλά κάτι τέτοιο υπονοεί πως ο ένας καπιταλισμός μπορεί να διαφέρει από τον άλλο. Και φυσικά διαφέρει, όταν από τόπο σε τόπο κι από χρόνο σε χρόνο μπορεί ν’ αλλάζει την μορφή του χωρίς ν΄ αλλάζει την πεμπτουσία του. 

Αυτό πάλι, που αφορά διαφορές στην συγκεκριμένη μορφή που  παίρνει ο καπιταλισμός δεν μπορείς να το αγνοείς, με πρόσχημα ότι στην ουσία παραμένει ο  ίδιος. Η μια μορφή καπιταλισμού, η αγριότερη, μπορεί να σημαίνει, ανυπόφορη δυστυχία, και εκτεταμένη φτώχεια για την πλειονότητα του λαού. Η άλλη, μπορεί να εμφανίζεται με μετριασμένα αυτά τα χαρακτηριστικά του. Σε σχέση τώρα με τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, συνήθως αυτοί οι λαοί που υποφέρουν την αγριότερη μορφή του καπιταλισμού είναι αυτοί που τα κράτη τους εξαρτώνται ή ελέγχονται, ή κυριαρχούνται από τον ιμπεριαλισμό. Και συνήθως οι λαοί σε χώρες που αποτελούν την έδρα του ιμπεριαλισμού εξαιρούνται, ως ένα βαθμό, από την αγριότητα που επιβάλλεται σε άλλους. Και είναι περιττό να πούμε πως η εργατική τάξη και οι δυνητικοί της σύμμαχοι στις χώρες που εξαρτώνται ή ελέγχονται, ή κυριαρχούνται, υποφέρουν εκμετάλλευση μεγαλύτερης έντασης, ότι η λεία της υπεραξίας μεταφέρεται από την περιφέρεια στο κέντρο του ιμπεριαλισμού, επιτρέποντας συγκριτικά μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου στους εκείθε αστούς και καλύτερες συνθήκες ζωής για τους λαούς στον πυρήνα του ιμπεριαλισμού. Και βέβαια αυτό συνεπάγεται όξυνση αντιθέσεων, αλλά όχι μόνο μεταξύ ιμπεριαλιστών, αλλά και μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας. Κι αυτό δεν παραλείπει να το λέει το κόμμα (παρότι όχι τόσο συχνά, τελευταία). Το ζήτημα είναι αν στην συγκεκριμένη συγκυρία βγαίνουν και όλα τα σωστά συμπεράσματα στην πράξη.    

Με βάση το παραπάνω (παραθέτω από την ίδια ανακοίνωση) «Η κατάσταση για το λαό θα χειροτερεύει και εξαιτίας των ανταγωνισμών που οξύνονται μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, εντός και εκτός Ευρωζώνης». Η λέξη «και» είναι σημαντική προσθήκη, γι αυτό και την τονίζω. Όμως, όταν λες «και» σημαίνει ότι δεν παραγνωρίζεις ότι σε σχέση με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα «η κατάσταση για το λαό θα χειροτερεύει»,  και εξ αιτίας  της σχέσης της χώρας  ως εξαρτώμενης, ελεγχόμενης,  ή κυριαρχούμενης από την ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Και οι «εξελίξεις», πιο συγκεκριμένα, αφορούν τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ προσπαθεί να διατηρήσει αυτήν την σχέση, και συνάμα, αφορούν και την διάθεση του λαού να την ανεχτεί. 

Υπάρχει ένα αίνιγμα τώρα στις γνήσια αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις του τόπου, οι οποίες σίγουρα καταλαμβάνουν ένα χώρο ευρύτερο αυτού που συνιστά την εκλογική βάση του ΚΚΕ:  «Πως μπορεί να καλείς με συνέπεια για αποδέσμευση από την ΕΕ και συνάμα να αρνείσαι την συμμετοχή σε ένα αγώνα για μια έξοδο ειδικά από την Ευρωζώνη για να συμβάλεις ώστε αυτή η έξοδος να οδηγήσει σε πλήρη αποδέσμευση από την ΕΕ»; Η απάντηση είναι: μόνο αν πείσεις ότι μια έξοδος από την Ευρωζώνη δεν συνιστά βήμα προς την αποδέσμευση. Εν τούτοις, ακόμα αν αυτό το βήμα είναι ανεπαρκές και μικρό, και ακόμα κι αν έχεις στοιχεία που να αποδεικνύουν με απόλυτη σιγουριά  ότι μια τέτοια εξέλιξη θα είναι πιο καταστροφική από την παραμονή, είναι δύσκολο να υποστηρίξεις παραμονή στην Ευρωζώνη. Ακούγεται απίστευτο το να τάσσεται το ΚΚΕ κατά της εξόδου από την Ευρωζωνη, σε συγχορδία με την κυρίαρχη πολιτική εκπροσώπηση της αστικής τάξης.  Σε συγχορδία με το πιο αντιδραστικό και ταξικά ξένο για την εργατική τάξη τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Απίστευτο διότι το ΚΚΕ, αναμφισβήτητα, υπήρξε πάντα η πιο συνεπής δύναμη που τάσσεται κατά της ΕΕ. Το «ναι μεν έξω από την ΕΕ, αλλά μόνο λαϊκή εξουσία και διαγραφή του χρέους» χάνει την αξιοπιστία του όταν το ΚΚΕ τάσσεται, στις παρούσες συνθήκες, «κάθετα κατά της εξόδου από την Ευρωζωνη». Αναρωτιέμαι αν θα φτάσoυμε τελικά να  διακηρύσσουμε ρητά πως «δεν θέλουμε εθνική ανεξαρτησία, εκτός και αν με αυτήν εννοούμε τον σοσιαλισμό». Φυσικά και δεν λέει αυτό το ΚΚΕ όταν, λόγου χάρη, με την Ανακοίνωση για τις Πολιτικές Εξελίξεις της ΚΕ (22 Ιούλη 2015), κρίνει εκ προοιμίου  αδιέξοδη την «πολιτική γραμμή της δραχμής» για σήμερα.

Και θα μου πεις: «η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνιστά εθνική ανεξαρτησία;»  

Όχι, αλλά κατά πολύ λιγότερο συνιστά εθνική ανεξαρτησία η παραμονή στο Ευρώ.

Μα τώρα θα μου πεις: «με την λογική του μικρότερου κακού θα πορευτούμε πάλι»;

Όχι ακριβώς. Μα σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η σημερινή, Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει - αν δεν ταχτείς με το ένα κακό, αντικειμενικά τάσσεσαι με το άλλο. Αλλά μην κάνεις την ερώτηση αυτή μόνο σε μένα. Κάντε την και σ΄ αυτούς που λένε ότι το ευρώ είναι μικρότερο κακό  από την δραχμή, στις δοσμένες συνθήκες.

Στο Ριζοσπάστη αυτό, το μικρότερο κακό, ‘επιχειρηματολογείται’ μα δεν τεκμηριώνεται  επαρκώς:

«Σήμερα είναι ακόμα πιο ορατό απ' όλες τις πρόσφατες εξελίξεις ότι τα σχέδια εξόδου απ' το Ευρώ με ελεγχόμενη ή μη χρεοκοπία αποτελούν μια επιλογή που βρίσκεται στην «πίσω τσέπη» του κεφαλαίου»

Εδώ, επιτρέψτε μου  να ρωτήσω: η παραμονή στην Ευρωζωνη σε ποια κωλότσεπη του κεφαλαίου βρίσκεται; Στην αριστερή ή στην δεξιά;

Συνεχίζει: «ήδη προκρίνεται ως λύση από ένα σημαντικό τμήμα του - δυνατή να αξιοποιηθεί τόσο εάν δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας του εντός ευρώ όσο και αν υπάρξουν εξελίξεις των αντιθέσεων στην Ευρωζώνη που οδηγήσουν σε ανακατατάξεις στο εσωτερικό της. Επιλογές που δεν έχουν τίποτα λιγότερο αντιλαϊκό από την κυρίαρχη, σε αυτήν τη φάση, αστική γραμμή του «θυσίες για παραμονή στο ευρώ», αφού ουσιαστικά θα εξασφάλιζε με το τσάκισμα του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος (μέσω υποτίμησης του νομίσματος) όρους για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα που θα αποτελούσε «αριστερή», «ριζοσπαστική» πτέρυγα μιας αστικής διαχείρισης «εκτός Ευρώ» θα σήμαινε στην πραγματικότητα τον εγκλωβισμό των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε ένα νέο αδιέξοδο για το λαό». [http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8535764]

Βέβαια το ΚΚΕ δεν λέει μόνο «ναι στο Ευρώ και όχι στην Δραχμή για τώρα». Λέει περίπου «ούτε για το ένα,  ούτε για το άλλο αξίζει να ματώσει ο εργάτης που πάντα καλείται να πληρώσει τα σπασμένα», παίρνοντας σχεδόν ίσες αποστάσεις, με την μπαλάντζα να κλίνει τελικά  υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη… Και  πώς να αποδράσει από την αμείλικτη επιλογή - ότι αν δεν βγεις, θα παραμείνεις μέσα στην Ευρωζώνη;  Γι αυτούς που δεν φαίνονται έτοιμοι, «όπως εμείς» να κάμουν άμεσα την επανάσταση,  και δεν είναι σίγουροι αν «θα ζήσει ο Μάης τους για να φάει τριφύλλι» στην ουσία ο Ριζοσπάστης ορμηνεύει πως έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι λιγότερο αντιλαϊκή, καιάρα είναι καλύτερα να αρκεστούν με το μικρότερο κακό της παραμονής, αντι να μπούνε σε περιπέτειες εξόδου από την Ευρωζωνη για αστικά συμφέροντα, εφόσον αρνούνται να επαναστατήσουν..

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας ήταν πιο «κάθετος» ως προς το μικρότερο κακό, όπως το έθεσε πριν λίγες μέρες στη Σύρο:  

«Είμαστε επίσης κάθετα αντίθετοι, και δεν είναι αντίφαση αυτό, με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή και να επιστρέψει σε ένα εθνικό νόμισμα. Διότι ξεκάθαρα λέμε στον ελληνικό λαό, σε όλους τους τόνους, ότι αυτή τη στιγμή έτσι όπως είναι η κατάσταση, με αυτούς τους συσχετισμούς δυνάμεων, όντας στο καπιταλιστικό σύστημα, όντας στην ΕΕ, όντας στην εξουσία που την έχουν συγκεκριμένοι, εάν πας σε δραχμή ή σε ένα άλλο νόμισμα όπως κι αν ονομαστεί αυτό, η κρατική χρεοκοπία και οι επιπτώσεις στο λαό μας θα είναι εξίσου μεγάλες όπως και με τη συμφωνία - μνημόνιο που υπογράφεται τώρα. Μπορεί να είναι και χειρότερες για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, που δε θα είναι μόνο έξι μήνες».

Αυτό ακούγεται λογικό. Όμως, δεν υπάρχει φιλόσοφος ή μαθηματικός που να αρνηθεί πως αυτό λογικά δεν διαφέρει από το να πει ο σύντροφος ότι «Είμαστε επίσης κάθετα υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, με αυτούς τους συσχετισμούς» κτλ;  Κι ας μου πει κάποιος για ποιο λόγο, δεδομένων των συγκυριών,  θα πρέπει να προτιμήσουμε, πλήρη υποτέλεια και απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, πάλι με την ίδια τάξη στην εξουσία, ως μικρότερο κακό;  Κατά κάποιο τρόπο, με όση επαναστατικότητα κι αν γαρνιρίζεται αυτό, σύντροφε, δεν μου πάει...  και σε βεβαιώ: δεν μου φταίει η επαναστατικότητα στα συμφραζόμενα. Λοιπόν μη βιαστείς να με κατατάξεις με το νέο ρεύμα οπορτουνισμού.

Αυτή η λογική μπορεί να υποστηριχτεί μόνο με παντελή παραγνώριση του γεγονότος ότι η σχέση της Ελλάδας ως εξαρτημένη, κυριαρχούμενη, ελεγχόμενη χώρα, εν προκειμένω από την ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά της ΕΕ την καθιστά θύμα εντονότερης εκμετάλλευσης – εκτός κι αν ο ιμπεριαλισμός έπαψε να είναι ιμπεριαλισμός και δεν εκμεταλλεύεται τις χώρες που κρατά στον έλεγχο του, κι εκτός αν οι λόγοι για τους οποίους  πάλευαν οι λαοί για εθνική ανεξαρτησία, ως δια μαγείας εξαλείφθηκαν. Ας μου το τεκμηριώσει κι αυτό κάποιος θεωρητικός ειδικός στην έννοια του ιμπεριαλισμού. Κι αν το κάνει, θα τον παρακαλούσα να μου στερήσει την διασκέδαση να διαβάσω ανοησίες περί «αλληλοεξάρτησης, όχι εξάρτησης» και περί του ερωτήματος αν «η Ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί, φευ, ιμπεριαλιστική ή μέσο-ιμπεριαλιστική χώρα»…  

Να είμαστε ξεκάθαροι και χωρίς παρεξηγήσεις: δεν ζητάω από το κόμμα να γίνει νεροκουβαλητής σε αστικές μανούβρες της μιας ή της άλλης κοπής. Αλλά μου φαίνεται «δύσπεπτο» το γεγονός ότι, παρότι οι αστοί (στον κύριο όγκο τους) λυσσομανούν ακόμα υπέρ της Ελλάδας στην Ευρωζωνη,  η ενέργεια του κόμματος, αν όχι σε σχέση με το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας, τουλάχιστον ειδικά στο θέμα της παραμονής στην Ευρωζωνη ή όχι,  ενώ απ' την μια αρνείται κάθετα, στην τρέχουσα συγκυρία , να διοχετεύσει ενέργεια στο πώς και με τι συγκεκριμένους όρους (όχι γενικολογίες που προτείνουν συνθήματα αντι για σχέδια) αυτό πρέπει πράγματι να γίνει και στο πώς αυτό μπορεί να καταστεί ένα βήμα στην σωστή κατεύθυνση (ακόμα κι αν αυτό δεν συνιστά αφετηρία στην πορεία για τον σοσιαλισμό), απ' την άλλη δεν διστάζει να επιχειρηματολογεί στο γιατί δεν πρέπει να γίνει ούτε βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη,  δεν είναι πειστήριο μιας γνήσιας αντιιμπεριαλιστικής στάσης. Εξ΄ ου και η αφομοίωση του από κόσμο που στηρίζει το ΚΚΕ (στον βαθμό που μπορώ να ξέρω) είναι έντονα προβληματική.  Για να με πείσει, προϋπόθεση είναι να βλέπω την διάθεση του να βάλει  το στίγμα του θετικά πάνω στην διαδικασία της αποδέσμευσης, στην οποία πρέπει επίσης να συμβάλει – σε κάθε βήμα της. Το να εμφανίζεται με επιχειρήματα που ακούγονται σαν την ηχώ ψευτοεκτιμήσεων  που στο κύριο όγκο τους συνιστούν την τρομοκρατική προπαγάνδα αστών, (οι εξαιρέσεις δεν αναιρούν το κανόνα) κρατώντας σχεδόν ίση απόσταση στην αντιπαράθεση που εκφράζεται στο δίλημμα «μέσα ή έξω απ’ την Ευρωζωνη», χωρίς ακράδαντα στοιχεία που να πηγάζουν από την δική του επιστημονικά μελετημένη εκτίμηση, δεν δείχνει ακριβώς προλεταριακή ταξικότητα. Είναι απογοητευτικό – όσες εκκλήσεις και να κάνει σε μένα και σε άλλους που σκέφτονται σαν και μένα: «Τους καλούμε να μην οδηγηθούν στην απογοήτευση, σε παραίτηση, σε νέα παθητική ανοχή». 

Η συλλογιστική πίσω από αυτές τις θέσεις έρχεται σε αντίθεση με ό,τι έχω πιστέψει για το δικαίωμα ενός λαού να απαιτήσει την εθνική του ανεξαρτησία, για την μετατροπή ενός εθνικού-απελευθερωτικού αγώνα σε ταξικό και που, σαν τέτοιος, ανοίγει, δεν κλείνει την προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού, για το τι σημαίνει αντιιμπεριαλιστικός αγώνας. Και αυτό δεν αμβλύνεται με το να προτείνει «αποδέσμευση, αλλά μόνο με λαϊκή εξουσία». Όταν το λες αυτό ενώ συνάμα  εκτιμάς ότι ο λαός είναι ανώριμος γι αυτό (δηλαδή δεν αποδέχεται τους όρους σου), αυτό δεν συνιστά πλέον μια φαιδρότητα που αργά ή γρήγορα θα πάψει να την παίρνει σοβαρά, αλλά μάλλον μια αντιφατική όξυνση του αδιέξοδου του. Απλά, είναι σαν να του λες «να παραμείνεις δέσμιος εφόσον δεν θέλεις να ξυπνήσεις και να αποδεχτείς ακριβώς τους όρους μου».

Στις εκτιμήσεις του κόμματος για τις τρέχουσες εξελίξεις δεν υπάρχει αναφορά σε ιδεολογικές μετατοπίσεις. Είναι άραγε ανύπαρκτες; 

«Εξετάζοντας τον ιδεολογικο-πολιτικό παράγοντα, ας αναρωτηθούμε:

Γιατί η αστική τάξη, αφού ούτως ή άλλως θα έβγαινε κερδισμένη, δεν σταμάτησε να ουρλιάζει εκκωφαντικά κατά του «ΟΧΙ»; Πως ερμηνεύεται η υστερική παράκρουση των εκπροσώπων και φερέφωνων της (στον κύριο όγκο τους – οι εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα), αν ήταν «μια από τα ίδια» και γι αυτήν;»

 Η δική μου απάντηση ήταν σαφής, ελπίζω: 

«Η στάση τους κάλυπτε μεν σε κακοφωνία το κυνικό «μένουμε Ευρώπη, γιατί έτσι μας βολεύει», αλλά και την εκτίμηση ότι το δημοψήφισμα θα έκφραζε την αυξανόμενη δυσαρέσκεια του λαού προς την ΕΕ, δηλαδή το ΟΧΙ θα υπονόμευε το πολιτικό και ιδεολογικό  άλλοθι για κάθε έγκλημα κάτω απ’ την ομπρέλα της ΕΕ – που ενέχεται στην ψευδή εκτίμηση ότι τάχα «ο λαός θέλει Ευρώπη», και μάλιστα με κάθε κόστος. Το ΟΧΙ θα σήμαινε κάτι που αφορά και το φρόνημα του λαού. Αφορούσε μεν  την αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων με αποδυνάμωση του ιδεολογήματος «Μένουμε Ευρώπη», την οποία αποδυνάμωση το μπλοκ που πάλευε για το ΝΑΙ προσπαθούσε κυριολεκτικά με νύχια και με δόντια να αποτρέψει. Αλλά, αφορούσε και τον ψυχολογικό παράγοντα, το ηθικό του λαού, που το αποτέλεσμα στην κάλπη έρχεται να επηρεάσει και την διάθεση του να αντισταθεί».

Αν κάποιος έχει διαφορετική εκτίμηση, επ' αυτού, ας την εκφράσει με μεγαλύτερη σαφήνεια.  

Απωθώντας στο ασυνείδητο μιαν εκτίμηση που αφορά ιδεολογικές αναδιατάξεις στον λαό, το ΟΧΙ του λαού υφίσταται περαιτέρω διαστροφή, από δήθεν ακραιφνώς μαρξιστική σκοπιά και υποφέρει μια παρερμηνεία που βολεύει τους αστούς: «Αυτοί που είπαν «όχι» παρασύρθηκαν». 

Με ήπιο τόνο  στην Ανακοίνωση της ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ για τις Πολιτικές Εξελίξεις, διαβάζουμε την έκκληση:

«Καλούμε όσους κατάλαβαν, έστω και τώρα, ότι οι παγίδες κρύβονται και μέσα στην κάλπη, όπως έγινε με το τελευταίο δημοψήφισμα που το ΟΧΙ έγινε επαίσχυντο ΝΑΙ».

Αυτοί που είπαν ΟΧΙ πατρονάρονται εκνευριστικά με την εκτίμηση, στην ήπια μορφή της, ότι «παρασύρθηκαν ή και παγιδεύτηκαν», και, στην οξύτερη εκδοχή της, προσβάλλονται με το υβριστικό  «έβαλαν πλάτη για να περάσει το τρίτο μνημόνιο». Αν είναι δυνατόν!. Λες και αν έλεγαν Ναι, ή αν έριχναν άκυρο δεν θα μας επέβαλαν κι άλλο μνημόνιο. Λες και το ΟΧΙ ήταν το αποτέλεσμα που ήθελαν αυτοί που τώρα, όλοι μαζί, περνούν το τρίτο μνημόνιο τσαλαπατώντας πάνω στο λαό σαν να είναι ήδη πτώμα.   

Γιατί εμμένει σ’ αυτήν την εκτίμηση το κόμμα, η οποία, τουλάχιστον για τους οπαδούς του που δεν συμμορφώθηκαν με το κόμμα μπροστά στην κάλπη, δεν αληθεύει; Για να τους σπρώξει ακόμα πιο πέρα; Μια αλήθεια για τις παγίδες στην κάλπη συμπληρώνεται από μια σοφιστεία: «το ΟΧΙ έγινε επαίσχυντο ΝΑΙ». Όχι ακριβώς, σύντροφοι. Το ΟΧΙ δεν έγινε ΝΑΙ, επειδή τα γλοιώδη χαμερπή της Κυβέρνησης, ξεβρακωμένοι και μαζί πια με όλο το «μνημονιακό τόξο»  επέλεξαν να το αγνοήσουν για να σπρώξουν την πλήρη υποταγή της πλειονότητας στα συμφέροντα των μεγαλοαστών (ελληνόφωνων και μη), οι οποίοι αστοί, ας μην το ξεχνάμε, εξακολουθούν να ορκίζονται στο Ευρώ. 

Στο ίδιο πνεύμα η Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τη Νέα συμφωνία – Μνημόνιο, μας λέει πως η κυβέρνηση «Διοργάνωσε δημοψήφισμα με ένα κάλπικο ερώτημα και στη συνέχεια μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι» σ' ένα ακόμη πιο βάρβαρο μνημόνιο». Δεν κολλάω σε λέξεις, αλλά το λογοπαίγνιο δεν είναι αθώο. Το ΟΧΙ δεν «μετατρέπεται» σε ΝΑΙ, επειδή οι αστοί και τα τσανάκια τους θα προτιμούσαν ο λαός να είχε πει ΝΑΙ, κι αφού δεν είπε, πράττουν σαν να είπε ΝΑΙ. αρνούμενοι να δεχτούν ότι είπε το αντίθετο. 

Ο Ριζοσπάστης είναι πιο κατηγορηματικός  .

 «Η εμπειρία του πρόσφατου δημοψηφίσματος είναι χαρακτηριστική […]. Αντί όλοι αυτοί να απολογούνται για τη στάση τους, για το ότι έβαλαν πλάτη να στηρίξουν την κυβέρνηση [η έμφαση δική μου] ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σπέρνοντας την αυταπάτη ότι μπορεί να «δώσουμε το δικό μας χρώμα στο Όχι», πολεμώντας με μανία τη θέση του ΚΚΕ και διαστρεβλώνοντάς τη, για άλλη μια φορά, γίνονται σήμερα και τιμητές για το ποια είναι η συνεπής γραμμή. Έλεος!»

Πάλι το ίδιο, αλλά τώρα σαν ένα «ξέσπασμα αγανάκτησης», που επιχειρεί «τσουβάλιασμα» όλων αυτών που είπαν ΟΧΙ με αυτούς που στήριξαν την κυβέρνηση και την στηρίζουν ακόμα …  

Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι: σε τούτη την κρίσιμη στιγμή, ποιους φοβίζουν περισσότερο οι ιδεολογικές μετατοπίσεις στο λαό και η δυνητική αυτές να μετατραπούν σε αντιιμπεριαλιστική δράση; 

Για ποιο λόγο στην εκτίμηση του το κόμμα δεν εμβαθύνει στο γεγονός ότι το Όχι ήταν αντιφατικό; Που σημαίνει ότι όλοι όσοι είπαν όχι δεν είπαν το ίδιο πράγμα.  Αναμφίβολα, κάποιοι το είπαν για να στηρίξουν τον Τσίπρα. Είναι όμως εσκεμμένα λαθεμένη η εκτίμηση πως όλοι αυτοί που είπαν ΟΧΙ, χωρίς εξαίρεση έβαλαν πλάτη για επιβολή ενός ακόμα μνημονίου. Το να λέγεται ότι το ΟΧΙ μετατράπηκε σε «ναι» είναι λογοπαίγνιο που στρίβει τη λογική σε μια περίεργη και αδικαιολόγητη λαβή. Το ΟΧΙ υπάρχει αναλλοίωτο σαν στίγμα της πλειονότητας του λαού που δεν περνά απαρατήρητο απ' τους ιμπεριαλιστές δυνάστες του, και τους εδώ υποτακτικούς τους. Το ΟΧΙ  τσαλαπατήθηκε σαν ενοχλητική παραφυάδα από αυτούς που πέρασαν με βιασύνη από πάνω του για να κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τους εξουσιοδότησε να κάνουν. Το ΟΧΙ δεν ήταν ποτέ ίδιο κι όμοιο με το Ναι, κι ούτε μπορούσε ποτέ να γίνει. Αντίθετα, το επαίσχυντο ΝΑΙεπιβλήθηκε με τη βία και την νοθεία της εσκεμμένης και πρόστυχης παρερμηνείας,  από αυτούς που λύσσαξαν να εκμαιεύσουν από τον λαό ένα «ναι» ραγιά,  για να δώσουν στάμπα λαϊκής ετυμηγορίας στο ξεπούλημα της χώρας, και από τα γλοιώδη χαμερπή της κυβέρνησης. Αυτή τη χάρη δεν τους την έκανε ο λαός, όσο ανώριμο κι αν τον κρίνεις, φίλε μου. Δεν το πέτυχαν και  τώρα βίαια επιβάλλουν το δικό τους «ναι» στο «όχι» σε μια κυνική αλαζονεία. Μπορεί η κάλπη με τα πολλά ΟΧΙ να έγινε κάλαθος αχρήστων,  επειδή «έτσι θέλαμε κι έτσι μας βόλευε». Αλλά τη συνείδηση αυτού που είπε ΟΧΙ δεν την ταυτίζεις με την συνείδηση αυτού που είπε ΝΑΙ, εκτός κι αν είσαι ηλίθιος . 

Μάλλον αυτό που φταίει είναι ότι, με όλη την αντιφατικότητα που αναμφίβολα το διακρίνει, το ΟΧΙ εμπεριέχει ένα χαρακτήρα αντίστασης και ανυπακοής με δυνητική, τουλάχιστον για ένα μέρος από το σύνολο αυτών που είπαν «όχι» κόντρα στην αντίδραση, να πάρει έως και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Την συμμετοχή του ΚΚΕ σ’ αυτό το ρεύμα μάλλον αποκλείουν οι εκτιμήσεις του. Και χωρίς την συμμετοχή του ΚΚΕ με σκοπό να του δώσει γνήσια αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, δυστυχώς, κινδυνεύει να πνιγεί εν τη γενέσει του με καπήλευση του από την αγυρτεία του «αριστερού ριζοσπαστισμού», πράγμα που φυσικά θα δικαιολογήσει την εκ προοιμίου «εκτίμηση και πρόβλεψη», αλλά και την εκ των υστέρων «επιβεβαίωση της» ότι πρόκειται για οπορτουνιστικό εγχείρημα – έτσι θα μπορούμε να βαυκαλιζόμαστε στην γωνία μας λέγοντας: «εμείς το βλέπαμε από την αρχή. Δεν λαθεύουμε στις εκτιμήσεις μας…» 

Έτσι, όχι μόνο δεν λερώνουμε τα χέρια μας, αλλά «καταξιωνόμαστε» και ως κάτοχοι «διορατικότητας» λόγω των σωστών εκτιμήσεων μας… 

Άντε και σε καλό να μας βγει...

http://fromredrock.blogspot.gr/