Η μαύρη προπαγάνδα του μιντιακού κατεστημένου μια
εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα του 2015, θα μείνει στην ιστορία και στις
μνήμες των Ελλήνων πολιτών. Τότε που το καθεστώς της διαπλοκής μέσα στον πανικό
του, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, καταργώντας ακόμα και τα προσχήματα, ασκώντας
ωμή ψυχολογική βία στο δοκιμαζόμενο από τα μνημόνια και τη λιτότητα, Ελληνικό
λαό, προκειμένου να πει το «ΝΑΙ», ώστε το καθεστώς να μη χάσει την προνομιακή
του θέση και το αγαπημένο του σκληρό νόμισμα.
Μπορεί ο Τσίπρας τελικά να υποχώρησε ατάκτως, αλλά αυτό
που πρέπει να κρατήσουμε είναι η απάντηση του κόσμου στη μιντιακή τρομοκρατία
με το καθαρό «ΟΧΙ» του τελικού αποτελέσματος. Μια απάντηση που πολλές φορές
ήταν ξεκάθαρη ακόμα και μπροστά στις κάμερες, όταν οι απεσταλμένοι των
μεγαλοβαρώνων της τραπεζομιντιακής δικτατορίας προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να
ωθήσουν τους πολίτες να εκδηλώσουν την αγανάκτησή τους για τις κλειστές
τράπεζες και να δημιουργήσουν κλίμα υπέρ του «ΝΑΙ». Και κει όμως, σε πολλές
περιπτώσεις, πήραν την απάντηση που έπρεπε.
Αφού απέτυχε να τηρήσει το
αντι-μνημονιακό συμβόλαιο με το λαό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί να βάλει
μια τάξη, όπου θεωρεί ότι έχει κάποιες πιθανότητες να πετύχει, ώστε να
αποδείξει τη βούληση της για ολική (ή έστω μερική) κάθαρση. Ωστόσο, η όλη
διαδικασία για τις νέες τηλεοπτικές άδειες πανελλαδικής εμβέλειας, δεν είναι
καθόλου σίγουρο ότι θα βάλει τέλος στο μπάχαλο που δημιούργησε το καθεστώς της
μιντιακής διαπλοκής όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Το όλο σκηνικό μοιάζει περισσότερο
με μια κίνηση εντυπωσιασμού από πλευράς κυβέρνησης, θέλοντας ίσως να αναδείξει
την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους μεγαλοβαρώνους. Η όλη διαδικασία
προσομοιώνει περισσότερο μια προσαγωγή αρχηγών της μαφίας, παρά έναν οποιονδήποτε
διαγωνισμό. Με το καθεστώς ανομίας όλα τα προηγούμενα χρόνια, την απίστευτη
διαπλοκή της τραπεζομιντιακής δικτατορίας με το πολιτικό κατεστημένο των
κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, η εικόνα αυτή δεν αδικεί και πολύ τους υποψήφιους
μελλοντικούς μεγαλοκαναλάρχες.
Πέρα όμως από τη συμβολική
διάσταση της όλης διαδικασίας, στην οποία εμφανώς δίνει μεγάλη έμφαση η
κυβέρνηση, στην ουσία, το τοπίο παραμένει θολό και αβέβαιο όσον αφορά την
καταπολέμηση της διαπλοκής. Για παράδειγμα, τίθεται το ερώτημα: ακόμα και αν η
όλη διαδικασία εξελιχθεί όπως έχει σχεδιαστεί, ακόμα και αν απομείνουν τέσσερις
μεγάλοι σταθμοί πανελλαδικής εμβέλειας, αυτό θα είναι αρκετό για την
καταπολέμηση της διαπλοκής; Μάλλον όχι.
Αντίθετα, το λογικό είναι να
υποθέσουμε ότι οι τέσσερις υπερκαναλάρχες θα έχουν περισσότερη δύναμη και
εξουσία σε ένα ολιγοπωλιακό περιβάλλον. Με την πάροδο του χρόνου και έχοντας
«ξεπλυθεί» μέσω της νόμιμης διαδικασίας με την οποία απέκτησαν τις άδειες, θα
μπορέσουν εκ νέου να στήσουν το δίκτυο της διαπλοκής τους, το οποίο ενδεχομένως
να είναι πολύ πιο ισχυρό από πριν. Και αυτό γιατί, με μια διαφορετική κυβέρνηση
παλαιοκομματικού κατεστημένου, το οποίο μπορεί να επανέλθει στην εξουσία, σε
συνδυασμό με το ολιγοπώλιο και στο κομμάτι της διαπλοκής, οι μεγαλοβαρώνοι θα
μπορέσουν να οριστικοποιήσουν την κυριαρχία τους.
Η τεράστια υποκρισία του συστήματος διαπλοκής φαίνεται
και στην περίπτωση του συγκεκριμένου διαγωνισμού. Το βασικό επιχείρημα που
προβάλλεται κατά κόρον από το μιντιακό κατεστημένο, το οποίο εμφανίζεται να
έχει μια κοινή συμπαγή γραμμή, είναι ότι πολλοί άνθρωποι που δουλεύουν στα
μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια θα χάσουν τη δουλειά τους. Είναι το ίδιο κατεστημένο,
το οποίο όταν ξέσπασε η κρίση, έδινε γραμμή στην ιεραρχία του να υπερασπίζεται
τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του και να
κρύψει τις τεράστιες ευθύνες του.
Το κατεστημένο που φωνάζει για τις
δουλειές που θα χαθούν, ήταν το ίδιο που ασκούσε μια απίστευτη ψυχολογική πίεση
στους εργαζομένους του, η οποία αυξάνονταν φυσικά προς τα κατώτερα στρώματα της
ιεραρχίας του. Εργαζόμενοι, οι οποίοι με τον καθημερινό εφιάλτη της απόλυσης
πάνω από τα κεφάλια τους, έβγαιναν στα τηλεοπτικά πλατό και στους δρόμους για
να υπερασπιστούν τα μνημονιακά αφεντικά τους. Εξαναγκάζονταν να βγουν στην
αρένα του κοινωνικού κανιβαλισμού, προκειμένου να υπερασπιστούν τις βάρβαρες
πολιτικές που φτωχοποιούσαν έναν ολόκληρο λαό, δημιούργησαν εκατομμύρια
ανέργους και εξασφάλισαν την κυριαρχία των αφεντικών. Αυτά τα αφεντικά, που
δήθεν τώρα κόπτονται για τις θέσεις που θα χαθούν στα τηλεοπτικά κανάλια.
Η υποκρισία τους όμως φαίνεται και
στο γεγονός ότι επιφανειακά διατηρούν ένα κοινό μέτωπο, ενώ υπογείως διεξάγουν
έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων, προκειμένου να πάρουν κάποια από τις τέσσερις
πολυπόθητες άδειες. Και ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι μακροπρόθεσμα θα μπορέσουν
να διασφαλίσουν οριστικά την κυριαρχία τους, κάνουν ότι μπορούν για να
εξοντώσουν κάθε αντίπαλο και ανταγωνιστή.
Το γεγονός ότι οι μεγαλοβαρώνοι
του νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα, έσπευσαν έστω και υπό αυτές τις «ταπεινωτικές»
γι’αυτούς συνθήκες, να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό, δείχνει πόσο μεγάλη σημασία
δίνουν στην προοπτική που τους προσφέρει. Το γεγονός ότι θα ανεχθούν να
πληρώσουν μερικά εκατομμύρια στο κράτος που τόσο πολύ μισούν (ειδικά όταν δεν
τους κάνει τα χατίρια), δείχνει το πόσο επιθυμούν να επενδύσουν σε ένα
μελλοντικό σύστημα διαπλοκής, στο οποίο θα έχουν ισχυροποιήσει ακόμα πιο πολύ
τη θέση τους. Δείχνει, ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τις τακτικές
προπαγάνδας και μαζικής πλύσης εγκεφάλου, οι οποίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα
μόνο μέσα στα πλαίσια μιας πανελλαδικής κάλυψης.
Πράγμα που σημαίνει, ότι μόνο ο λαός τελικά μπορεί να
τους νικήσει και άρα και να νικήσει τη διαπλοκή τους. Πώς; Το έδειξε στο
δημοψήφισμα. Κάθε σύστημα στηρίζεται σε ένα συγκεκριμένο σύστημα αξιών. Ένα
σύστημα αξιών που προωθεί με βάση τα συμφέροντά του. Το βιώσαμε έντονα τις
προηγούμενες δεκαετίες με τα χρηματιστήρια, τον τραπεζικό δανεισμό και γενικά
τον πλασματικό κόσμο μέσα στον οποίο μας παγίδεψε το σύστημα διαπλοκής. Την
εποχή που το κυρίαρχο μιντιακό κατεστημένο καθόριζε το λάιφ στάιλ του μέσου Έλληνα.
Ακόμα και τώρα, μετά από έξι χρόνια κρίσης και βάρβαρων
πολιτικών, τα μίντια κάνουν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εκπομπές και σίριαλ
αποχαύνωσης, σαπουνόπερες, προπαγάνδα. Όμως, είναι αλήθεια ότι άρχισαν τα
προβλήματα, ίσως και λόγω του διαδικτύου που λειτουργεί ανταγωνιστικά. Ο κόσμος
δεν τους γύρισε εντελώς την πλάτη. Όταν όμως (και αν) το κάνει, η κυριαρχία του
μιντιακού κατεστημένου θα γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, ακριβώς
επειδή θα γκρεμιστεί αυτή η κουλτούρα πάνω στην οποία στηρίχθηκε όλα τα
προηγούμενα χρόνια. Και τότε, θα μπορούμε να λέμε ότι υπάρχουν καλές
πιθανότητες να νικηθεί και η διαπλοκή που το συνοδεύει.
Tου system failure
Δημοσίευση σχολίου