Το σκιάχτρο και η σημαία

Όταν αρχίζει η συζήτηση για τις εκλογές, συνήθως αυτή μετατρέπεται σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία και οι εκλογές εν τέλει πραγματοποιούνται. Είτε οι επόμενες εκλογές γίνουν στην ώρα τους (μάλλον απίθανο), είτε γίνουν το ερχόμενο φθινόπωρο (το πιθανότερο), είτε προκληθούν από «ατύχημα» (το μάλλον πιθανότερο), ο Τσίπρας θα πορευθεί προς αυτές επισείοντας σκιάχτρα από λάσπη και υψώνοντας σημαίες από νάιλον.

Άλλωστε στη Ελλάδα οι εκλογές, όπως και συνολικώς ο πολιτικός βίος, σπανίως ήταν θέματα σύγκρουσης στρατηγικών αλλά ήταν πάντα σύγκρουση στρατηγημάτων. Και ούτε ως προς αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη διαφορά, αλλά αντιθέτως υποβάθμισε ακόμα περισσότερο την πολιτική (συνεπώς και την εκλογική διαδικασία) σε επίπεδα κωλοτούμπας, δημαγωγίας, αυταρχισμού και εξαπάτησης. Πράττοντας έτσι
ο ΣΥΡΙΖΑ διαχύθηκε σε μια γιγάντια για τον ίδιο παράπλευρη απώλεια – εκείνην του εαυτού του. Έτσι, στις ερχόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να δώσει μάχη ζωής ή θανάτου. Και θα τη δώσει με όλα τα μέσα – το «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» του Τσίπρα, λαμβάνει τώρα τις όντως υπαρξιακές παραμέτρους που περιείχε, αλλά πλέον σε εξέχουσα εκδοχή με την απειλή της στρατηγικής συντριβής του (μικρομέγαλου) κόμματος ante portas.

Ο «ύψιστος νόμος της σωτηρίας της πατρίδας» που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (σε ένα παρελθόν που ήδη φαντάζει μακρινό) έχει από καιρό μετατραπεί σε μια νομιμοποίηση της δικτατορίας των Δυνατών και των Δανειστών, στην οικονομική φρίκη που αυτή συνεπάγεται και την κοινωνική αποσάθρωση που ως εκ τούτων βαθαίνει. Αυτό το τελευταίο είναι το μόνον όπλο που έχει απομείνει στον Τσίπρα. Να
απομουρλάνει δηλαδή την κοινωνία να την τρομοκρατήσει ακόμα περισσότερο, ώστε αυτοί που νομιμοποίησαν τη δικτατορία των Δυνατών και ανατροφοδότησαν την οικονομική φρίκη να σώσουν μέσα στη γενική σύγχιση το τομάρι τους – έστω κατά το δυνατόν, έστω ο ένας εναντίον του άλλου.

Προς τούτο οι περί τον Τσίπρα, δρώντες όλοι μαζί και ταυτοχρόνως ο ένας εναντίον του άλλου (κινούντες μέσα στο μπούνκερ του μυαλού τους ανύπαρκτες στρατιές) κατασκευάζουν χρήσιμους εχθρούς και καταφεύγουν σε προδομένους φίλους. Το πρώτο είναι εύκολο, το δεύτερο είναι δύσκολο. Χάριν του πρώτου
ο υποτελής – ο αποδεδειγμένος υποτελής – των Δυνατών Τσίπρας εξορκίζει έναν απ’ αυτούς και τον περιβάλει με όλες τις σατανικές ιδιότητες (είτε τις έχει είτε όχι) ενός Μπερλουσκόνι, τον κραδαίνει πάνω απ’ τα κεφάλια μας ως την ψυχή ενός «Μαύρου Μετώπου», που μάλιστα, καθοδηγεί την αξιωματική αντιπολίτευση και τον αδύναμο αρχηγό της. Ένα σκιάχτρο! Ένας αποσυνάγωγος Δυνατός δαιμονοποιημένος (είτε είναι δαίμονας είτε όχι, εν προκειμένω ο κ. Μαρινάκης), έτσι ώστε ο κατ’ εξοχήν κολίγος των Δυνατών στη χώρα, ο Τσίπρας, να αποκτήσει εκ νέου φιλολαϊκό προφίλ, ακόμα και να εμφανισθεί πάλι ως πρόμαχος του λαού – αυτός, το καλύτερο παιδί των Δανειστών! που η υπογραφή του για την αιχμαλωσία και τη λεηλασία της χώρας φθάνει ως τις αρχές του επόμενου αιώνος.

Με σημαία το σκιάχτρο, ή, αν θέλετε με το σκιάχτρο φιλολαϊκή σημαία ο Τσίπρας θα πορευθεί προς τις εκλογές μετερχόμενος ταυτοχρόνως τον δεύτερο και έσχατο δόλο: την υπόσχεση ότι θα προσπαθήσει να αποφύγει την εφαρμογή των ανθρωποκτόνων νόμων που ο ίδιος επέβαλε. Έτσι υπόσχεται την «καθαρή έξοδο» και ας του την αποδομεί ο Τσακαλώτος, έτσι
λέει (πάλι) ψέματα για την ελαύνουσα περεταίρω περικοπή των συντάξεων κι ας γελούν μαζί του και μαζί μας οι Δυτικοί, έτσι υπόσχεται πάλι λαγούς με πετραχήλια στα γιοφύρια.

Είναι παράδοξο, αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ τουρλουμπούκι είναι ακόμα πιο εύκολη η προσπάθεια του Τσίπρα να βαθύνει την αποσάθρωση της κοινωνίας. Η όποια συγκροτημένη πολιτική θα επέτρεπε στην κοινωνία να την κρίνει, αντιθέτως η διάχυση του παραλογισμού ενισχύει μέσα στην κοινωνία τις συνέπειες του «σοκ και δέους». Το γαρ πολύ του παραλογισμού, παραζάλη. Εκεί ακριβώς ποντάρει ο Τσίπρας: στην παράλυση, τη σύγχιση και τον φόβο. Και σε αυτά ακριβώς συμβάλλει ένας ΣΥΡΙΖΑ μπουλούκι – τουρλουμπούκι: στον αποπροσανατολισμό, τη διάλυση, την απελπισία, την απογοήτευση. Έτσι, οι ελπίδες που διαψεύσθηκαν γίνονται όπλοεναντίον του λαού – ένα από τα αποτελεσματικότερα.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα με την ψυχή στο στόμα. Οι δυνάμεις που την έφεραν έως εδώ, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και οι δορυφόροι τους, δεν έχουν αλλάξει. Άλλαξε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, συμψηφίστηκε μαζί τους, εφάρμοσε τη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική τους, ενώ ταυτοχρόνως δολοφόνησε την έννοια της Αριστεράς στην κοινωνία.

Βρισκόμαστε συνεπώς σε αδιέξοδο. Ούτε καν στρατηγικής, αλλά λογικής. Οι ψηφοφόροι καλούνται να πιστέψουν οι μεν ότι ο κ. Μαρινάκης τους έκοψε τη σύνταξη, οι δε ότι Αριστερά είναι οι καναβουριές του κ. Καρανίκα. Ακόμα
και ο Διχασμός σ’ αυτήν τη χώρα υπάρχει ο κίνδυνος να επιβληθεί για λόγους γελοίους, σε συνθήκες τσίρκου, φρενοκομείου, Τζάκρη, Πολάκη, Γεωργιάδη – αν θέλουμε ενδεικτικώς να προσωποποιήσουμε έννοιες ζοφερές και προοπτικές αλγεινές κι ελεεινές.

Ο Τσίπρας στη Μυτιλήνη περικυκλωμένος από «ετερόκλητους όχλους», μιλώντας για «μαύρα μέτωπα» και «καθαρές εξόδους», έδωσε την εικόνα ενός δράματος που φρόντισε να γίνει γελοίο. Δηλαδή τόσον επικίνδυνο που να νομίζει ότι ο Διχασμός μπορεί να γίνει μέρος της γελοιότητάς του.

topontiki