H ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜIΣΕΩΝ.

Όταν θέλεις να προχωρήσεις σε μεταρρυθμίσεις με κοινωνικό περιεχόμενο σε μια χώρα καπιταλιστική όπως η δική μας, όπου το κεφάλαιο κυριαρχεί και καθορίζει την κοινωνική και πολιτική ζωή, από την στρατηγική θέση που κατέχει, τότε πρέπει να είσαι αποφασισμένος να έρθεις σε ρήξη με την ολιγαρχία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, δεδομένου ότι η χώρα μας αποτελεί κομμάτι του συνόλου της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία δεν επιθυμεί και δεν επιτρέπει μεταρρυθμιστικές αποκλίσεις από την ευθύγραμμη πολιτική της.

Η πολιτική κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων όπως αφήνεται να εννοηθεί από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στοχεύει στον εξορθολογισμό του κράτους, στην γραφειοκρατία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα και υποκρύπτει επιμελώς την παροχή προς το οικονομικό κατεστημένο.

Η απόδοση ευθυνών στην λειτουργία του κράτους και οι δήθεν συσσωρευμένες παθογένειες αυτού που το καθιστούν μη αποτελεσματικό, είναι η μεγαλύτερη υποκρισία, πάγεια ρητορική κάθε κυβέρνησης για ανασυγκρότηση και εξορθολογισμό αυτού, λόγια και υποσχέσεις που δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθούν από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας.

Διότι αυτές οι παθογένειες που με περισσή υποκρισία καταγγέλλει κάθε κυβέρνηση, αποτελούν στην ουσία το απαραίτητο δυναμικό στοιχείο της δομής και λειτουργίας του κράτους στα πλαίσια του καπιταλισμού (θερμοκήπιο διαπλοκής και διαφθοράς) πάνω στις οποίες οικοδομείται η ισχύς των μηχανισμών αυτού, το κράτος εν κράτει που υπηρετεί και προστατεύει με την παρακρατική του λειτουργία την οικονομική ολιγαρχία.

Ο φιλόδοξος ηγέτης που υπόσχεται γενναίες μεταρρυθμίσεις στην διεφθαρμένη δομή του κράτους προς όφελος της κοινωνίας, εν μέσω μιας ανώμαλης πολιτικής και οικονομικής κατάστασης λόγω μνημονίων και κρίσης, ενώ ταυτόχρονα συμβιβάζεται και αποδέχεται την λειτουργία του καπιταλισμού που προσδιορίζει την δομή και την σχέση του κράτους με το κεφάλαιο, ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τους εκφρασμένους στόχους του, στο τέλος θα διαφθαρεί, θα αφομοιωθεί και συνειδητά ή ασυνείδητα θα καταλήξει να υπηρετεί το ίδιο κράτος και πιθανότατα στην χειρότερή του μορφή.

Το αποτέλεσμα δεν θα είναι η μεταρρύθμιση στο κράτος, αλλά η χρεοκοπία της μεταρρύθμισης.

Η εξέλιξη αυτή δεν έχει σχέση κατ' ανάγκη με την ανικανότητα ή την ανηθικότητα του ηγέτη.

Πρόκειται για νόμο απαράβατο της καπιταλιστικής πολιτικής.

Μια πολιτική του καπιταλισμού που απεχθάνεται τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που καθορίζουν τα όρια επέκτασής της και σηματοδοτούν τον σταδιακό της περιορισμό.

Υπ' αυτήν την έννοια η ρεαλιστική πλευρά της πολιτικής κατάστασης για μεταρρυθμίσεις υπέρ του Λαού μπορεί να κατανοηθεί πληρέστερα με τα εξής ερωτήματα:

·Είναι δυνατόν το κράτος στα πλαίσια του καπιταλισμού να μεταρρυθμιστεί ώστε να δρα αντίθετα με τους στόχους και τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας;· Είναι δυνατόν η κυρίαρχη οικονομική τάξη που προσδιορίζει έμμεσα τον ρόλο και την λειτουργία του κράτους να αποδεχθεί μεταρρυθμίσεις, στην δομή του, που θα περιορίζουν την πολιτική της εξουσία, θα την απομακρύνουν από τις θέσεις κλειδιά που κατέχει και θα την καθιστούν ασήμαντη;

·Είναι δυνατόν σε ένα πολιτικό σύστημα υποταγμένο, όπου το χρήμα, η γραφειοκρατία, η αστυνομία, η παντοδυναμία της τηλεόρασης και κάθε μορφή επικοινωνίας που υπάρχουν μόνο και μόνο για να στηρίζουν την άρχουσα τάξη να είναι εφικτές οι μεταρρυθμίσεις υπέρ της κοινωνίας;

Μόνο σε ένα αφηρημένο κόσμο που απουσιάζει η διεισδυτική κοινωνική και πολιτική επιρροή του κεφαλαίου μπορεί να συμβούν τα ανωτέρω, ή στην σφαίρα της φαντασίας του ανεγκέφαλου οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ που στερείται τα ισοδύναμα της λογικής.

Η αδυναμία πραγματικών μεταρρυθμίσεων με κοινωνικό περιεχόμενο, θα καταλήξει σε ρυθμίσεις ήσσονος σημασίας χωρίς περιεχόμενο και αντίκτυπο στην κοινωνία, που θα προβάλλονται ως επιτυχία σε μια προσπάθεια πολιτικής σωτηρίας της κυβέρνησης στην θέα της κρίσης που δεν θα την ακολουθεί η ανάρρωση.

Οι μόνες πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα γίνονται θα είναι εκείνες που θα βαρύνουν τον Λαό, όπως στο ασφαλιστικό από την επιτροπή των σοφιστών και όχι των σοφών που προσβάλλει το ιστορικό κύρος και την μοναδικότητα των επτά σοφών της αρχαίας Ελλάδας και στο φορολογικό σύστημα που αν μη τι άλλο αποκαλύπτουν τις προθέσεις της κυβέρνησης.

Ιδιαίτερα για την φορολογική μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση κινείται εκτός οικονομικής επιστήμης στο κυνήγι του χρήματος ως τυχοδιώκτης χρυσοθήρας, μετατρέποντας τη φορολογική πολιτική από εργαλείο καταπολέμησης της ύφεσης και της ανεργίας σε εργαλείο αφαίμαξης της εναπομείνασας οικονομίας στην κοινωνία, βάζοντας οριστική ταφόπλακα στην πιθανή σωτηρία της όποιας μικρομεσαίας επιχείρησης.

Εάν το χρήμα είναι το αίμα της κοινωνίας και αρτηρίες οι πολίτες που το κυκλοφορούν δίνοντας ζωή σ' αυτήν, τότε η υπερβολική αφαίμαξη αργά ή γρήγορα θα της επιφέρει το μοιραίο.

Η υπέρμετρη φορολογία που έχει ξεπεράσει το κρίσιμο σημείο της φοροδοτικής ικανότητας του πολίτη, του επαγγελματία ή του καταστηματάρχη, παρά τους αυστηρούς ελέγχους που θα υπάρξουν από τις αρμόδιες υπηρεσίες σε δύο τινά θα καταλήξει:

Στην διόγκωση της υπόγειας οικονομίας (μαύρη αγορά ,παραοικονομία) και στην αναζήτηση μη παραγωγικών επενδύσεων οι οποίες έχουν το προσόν να μην υπόκεινται σε φορολογία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα αντιπαραγωγικό φορο-οικονομικό σύστημα που θα κατατρώει τις σάρκες του .

Ότι υγιές υπάρχει στον χώρο του επιχειρείν και μη κρατικοδίαιτο θα εκπατρισθεί για να επιβιώσει καταδικάζοντας την οικονομία μας σε χρόνια ύφεση..

Όταν υπόσχεσαι σεισάχθεια στον Λαό και την επομένη τον αλυσοδένεις με χρέη , όταν του ζητάς να αντισταθεί και εσύ υποτάσσεσαι, όταν του εγγυάσαι κατώτατα όρια σύνταξης και μετά τα ορίζεις ως ανώτατα, όταν εκταφιάζεις το κατοχικό δάνειο και στην συνέχεια το ενταφιάζεις, τότε μόνος σου θέτεις σε λειτουργία την κλεψύδρα του χρόνου στο ένδοξο δράμα της κυβερνητικής σου θητείας ως Αριστερά για πρώτη φορά .

Διότι σε καθεστώς κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να επιζήσει αν συνταυτίζεται με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και κυβερνάει περιφρονώντας απροκάλυπτα τη Λαϊκή θέληση.