.......υπάρχει μια παγιωμένη άποψη στα γραπτά του Νίκου Πουλαντζά, η οποία λίγο πολύ συνοψίζεται στο εξής: τα κυρίαρχα κοινωνικά στρώματα και η διαπλοκή που τα στηρίζει, είναι σε μόνιμη ταξική αντιπαλότητα και σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ τους. Από την έκβαση αυτού του αγώνα, αποκτά χρώμα και αναγνωρισιμότητα η έννοια "κράτος". Κατ' επέκταση οι πολιτικές που εφαρμόζονται, κάνουν ορατό το ποιος έχει κερδίσει μια τέτοια μάχη.
Εάν ο λαός και το λαϊκό κίνημα ήταν ισχυροί παράμετροι τότε θα είχε στα χέρια του διαπραγματευτική ισχύ, πράγμα που δεν συμβαίνει και έτσι κάθε ευθύνη, κοινωνική, πολιτική και οικονομική, για τις επιλογές που έχουν γίνει βαραίνει τα κυρίαρχα στρώματα.
Στην Ελλάδα οι επιλογές ήταν ξεκάθαρα με το μέρους τους και εγκληματικές για τα λαϊκά στρώματα.
Μετά την πτώση της χούντας οι "οικογένειες" ανακαλύπτουν ότι μπορούν να αποκτήσουν ισχυρή δύναμη, υποδομή και οντότητα και ακόμα να γίνουν καθοριστικό στρώμα στο εσωτερικό του Κοινοβουλευτισμού, καθιστώντας εαυτόν ένα αδιαφιλονίκητο αστικό πλουτοκρατικό στρώμα με κρατικοδίαιτη οντότητα.
Ευθύνη για την διεθνοποίησή τους έχει ο Κ. Καραμανλής, γιατί με αυτόν άγνωστες πολιτικές φυλές μπαίνουν στο προσκήνιο και οι γνωστές εδραιώνουν τη θέση τους στο ευρωπαϊκό και διεθνές στερέωμα.
Γνωρίζουν όλους τους μηχανισμούς χρηματοδότησης από την ΕΕ προς την Ελλάδα και όλες τις μεθόδους ή τους μαθαίνουν αναγκαστικά και στέκονται στην κορυφή της πυραμίδας μοιράζοντας την τράπουλα.
Ποιοι μπορούν να καρπωθούν άμεσα από την γνώση των μηχανισμών της ΕΕ με την πληθωρική γραφειοκρατία στους χρηματοδοτικούς θεσμούς της;
Τα πολιτικά στρώματα με ισχύ και οι "οικογένειες", μπορούσαν να μεσολαβήσουν άμεσα για να δημιουργηθεί ένα δεύτερο
στρώμα βαθιά παρασιτικό και μέχρι κάποτε ασήμαντο (εποχή Σημίτη), που βόλευε να ανδρωθεί, να γίνει κυρίαρχο και να μοιράζονται εκάστοτε την πίτα.
Αυτό το δεύτερο στρώμα ήταν οι τραπεζίτες. Αυτά τα δυο συγκοινωνούντα δοχεία στη βάση εκμετάλλευσης των χρηματοπιστωτικών δομών , είναι αυτά που στήνουν σε βάρος της Ελλάδας όλη την σκευωρία του χρέους, της αλλοίωσης των στατιστικών δεδομένων κτλ όπως ακριβώς το γνωρίζουμε και γίνονται οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού ως πραγματικοί εφιάλτες.
Δίπλα τους ένας συρφετός από μεταπράτες που δεν έχουν ακόμα όλοι αποκτήσει διακριτή θέση στο οικοδόμημα, από εμπόρους αυτοκινήτων και εργολάβους κάποιας εμβέλειας, αστέρες της μιντιακής διαπλοκής, μέχρι εισαγωγείς σκόρδων και πατάτας, αφού μεθοδικά η εξαφάνιση του αγροτικού τομέα αύξησε την ανάγκη σε εισαγωγές , και τους τραπεζίτες να έχουν πρώτη ζήτηση.
Σ' αυτά τα στρώματα, τα μεταπρατικά, ο πόλεμος μαίνεται,-- με την κάρτα αγρότη οι εισαγωγείς θα δείξουν πόσοι από αυτούς ως ισχυροί θα μείνουν στο μεταπρατικό στερέωμα και πόσοι θα εκπαραθυρωθούν μαζί με την εξαθλίωση του μεγάλου αριθμού των αγροτών.
Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να είμαστε δέσμιοι στο ευρώ. Είναι ο μηχανισμός/νόμισμα, που θα εξαθλιώνει τους ανίσχυρους διαρκώς και στα οικονομικά στρώματα που είναι σε διαρκή ταξική αντιπαράθεση για την επικράτηση στην κορυφή, ο
τελικός διαιτητής.
Η επικράτηση αυτή όμως εξαφανίζει και αδρανοποιεί, κάθε δυνατότητα ύπαρξης σε ντόπια αστικά στρώματα κάποιας οικονομικής ευρωστίας. Καταστρέφονται και οι παραμικρές ελπίδες για ανάπτυξη, γιατί η ανάπτυξη είναι πρώτα κοινωνικές σχέσεις και σε μια κοινωνία που θεωρεί ανάπτυξη την κατασκευή ενός λιμανιού, όταν αυτό δεν είναι μέσα στην σφαίρα των κοινωνικών σχέσεων θα είναι ένα μεμονωμένο έργο με όφελος πρόσκαιρο και για λίγους..
Μια τέτοια "ανάπτυξη" προπαγανδίζουν πολιτικοί και τραπεζίτες και χαίρονται ξανά από την πίσω πόρτα, κάνοντας υποθέσεις και τρίβοντας τα χέρια τους για όμορφες "δουλίτσες".
Λυπάμαι που θα έχω ένα όχι αισιόδοξο συμπέρασμα, αλλά πρέπει να δεχτούμε την αλήθεια. Το "όνειρο" της μεταπολίτευσης ήταν αυτό: Η αποβιομηχάνιση, η αποδιοργάνωση της αγροτικής παραγωγής, τα μεγάλα έργα όχι σαν κοινωνική προϋπάρχουσα σχέση και συνθήκη, οι "ολυμπιακοί" αγώνες και οι μπίζνες. Αυτά κάνανε την δεσποτεία της πολιτικής οικογενειοκρατίας και του εγχώριου τραπεζικού κατεστημένου συγκοινωνούντα δοχεία μιας ατέλειωτης εξάρτησης.
Σ' αυτήν την δυστυχία ο λαός δεν μετείχε και δεν τα φάγανε μαζί. Ήταν η αλληλοεξόντωση για την επικράτηση στην κορυφή του κυρίαρχου κεφαλαίου.
του Ανδρέα Κεσίδη.
Δημοσίευση σχολίου